Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ K654 ♥ J9 ♦ Q932 ♣ A74
♠ J83 ♥ 853 ♦ 7 ♣ KQ9653		♠ A7 ♥ AK762 ♦ A84 ♣ JT2
	♠ QT92 ♥ QT4 ♦ KJT65 ♣ 8

¹ wysokie honory: asy i króle, karta jest zatem ukierunkowana do gry kolorowej, a nie w bez atu, stąd takie otwarcie, a nie 1BA; wprawdzie po odpowiedzi partnera 1♠ otwierający będzie musiał zaimprowizować rebid 2♣, mimo wszystko wygląda to jednak na rozwiązanie lepsze niż otwarcie 1BA

² tylko 6 PC, ale niezły longer treflowy i boczny singleton, karta warta jest więc takiego podniesienia (a nie odpowiedzi półforsującym 1BA, zawierającym m.in. tzw. minipodniesienie: 4–6 PC z fitem kierowym)

³ układ zrównoważony, inwit do końcówki, przede wszystkim kierowej (bądź przygotowanie licytacji szlemikowej)

⁴ naturalne, warunkowe przyjęcie partnerowego zaproszenia

⁵ ze względu na niezły – w kontekście ostatniej zapowiedzi partnera – fragment treflowy oraz znakomite, górne honory

Zgodnie z duchem licytacji prawdziwie nowoczesnej możemy też sobie wyobrazić sekwencję następującą:

¹ wysokie honory: asy i króle, karta jest zatem ukierunkowana do gry kolorowej, a nie w bez atu, stąd takie otwarcie, a nie 1BA; wprawdzie po odpowiedzi partnera 1♠ otwierający będzie musiał zaimprowizować rebid 2♣, mimo wszystko wygląda to jednak na rozwiązanie lepsze niż otwarcie 1BA

² tylko 6 PC, ale niezły longer treflowy i boczny singleton, karta warta jest więc takiego podniesienia (a nie odpowiedzi półforsującym 1BA, zawierającym m.in. tzw. minipodniesienie: 4–6 PC z fitem kierowym)

³ tzw. wyprzedzające wznowienie (OBAR BIDS – to wymyślony przez Marty’ego Bergena, a upowszechniony przesz Larry’ego Cohena w książce To Bid or Not to Bid: The Law of Total Tricks akronim dla tego typu rozwiązań licytacyjnych, po angielsku: Opponents Bid And Raise – Balance In Direct Seat)

⁴ solidna nadwyżka honorowa

⁵ S ma zamiar walczyć co najmniej do wysokości 3♠, przeto zgłasza tę zapowiedź od razu

⁶ po wskazaniu przez partnera wyraźnej nadwyżki W zgłasza końcówkę, ma bowiem układową rękę oraz wolno mu liczyć na wyłączenie w silnie sfitowanych przez przeciwników pikach (kolor, w którym partner ma krótkość – dubletona)

Wiele duetów linii WE powinno w rozdaniu tym osiągnąć końcówkę kierową, na pewno jednak nie wszystkie, znajdują się bowiem na niej tylko 22 miltony i osiem kierów (atutów). Z rozgrywką nie będzie jednak najmniejszych problemów, a jeśli przeciwko 4♥(E) gracz S zaatakuje singletonem treflowym, a jego partner zabije ♣A i powtórzy treflem do przebitki – rozgrywający skompletuje już jedenaście wziątek. Aby ograniczyć przeciwnika do zawsze mu należnych lew dziesięciu, N będzie musiał w drugiej lewie odwrócić w pika. Inna sprawa, że także S, posiadający w zasadzie pewną lewę atutową, nie musi wychodzić w singla, tylko zaatakować w uzgodnione piki. Wtedy rozgrywający będzie już bezwarunkowo musiał oddać kiera, pika i ♣A, sam weźmie więc „tylko” dziesięć lew.

Obrona 4♠ strony NS nie byłaby już opłacalna, przeciwnicy, biorąc dwie przebitki karowe, byliby bowiem w stanie położyć ten kontrakt bez trzech, z kontrą za 500. Opłacalna byłaby zaś obrona 5♦ – tylko bez dwóch – z kontrą za 300. Ze względu na równe założenia takie gry – potencjalnie obronne 4♠ czy 5♦ nie będą jednak na ogół zapowiadane.

W protokołach rozdania możemy więc przede wszystkim oczekiwać wpisów w wysokości 420 i 450 dla NS oraz 170 i 200 dla tej strony – dograna jest tu bowiem nieco podlimitowa, przeto nie wszystkie pary WE ją zapowiedzą.

Minimaks teoretyczny: 5♦(NS) z kontrą, 9 lew; 300 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 9 (NS);

♥ – 10 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (WE).