Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ 9 7 3 ♥ K Q 8 6 5 3 ♦ 8 4 2 ♣ 8
♠ K 10 2 ♥ A J 10 2 ♦ Q J 10 3 ♣ 10 2		♠ A 8 6 ♥ 7 ♦ A K 6 5 ♣ A K Q 9 3
	♠ Q J 5 4 ♥ 9 4 ♦ 9 7 ♣ J 7 6 5 4

W	N	E	S
–	2♥1	ktr.	pas
3BA2	pas	4♥3	pas
5♦4	pas	6/7♦5	pas
pas	pas

¹naturalne słabe dwa

²bilansowe, zatrzymanie w kierach, raczej brak czterech pików (stosowane jest też rozwiązanie konwencyjne, według którego taki skok wyklucza cztery piki i zatrzymanie w kierach, podczas gdy ze stoperem w tym kolorze licytuje się lebensohlowe 2BA, a dopiero po najczęściej automatycznych 3♣ partnera – 3BA)

³krótkość kierowa, duża karta, próba uzgodnienia koloru młodszego, a tym samym zaproszenie do szlemika

⁴naturalne, (co najmniej) czwórka, akceptacja szlemikowych intencji partnera [bez niej – np. z ♥K W x x (x) – 4BA]

⁵patrz niżej

Na swą sekwencję partner (W) powinien mieć ♥A, ♦D oraz ♠K, inaczej albo nie powiedziałby po kontrze 3BA, albo później nie włączyłby się do rozmowy szlemikowej. Ponadto może posiadać coś jeszcze – czy to ♠D, czy to ♣W. Z drugiej strony, do zdobycia 13 wziątek może być konieczne zarówno przebicie w ręce E dwóch kierów, jak i wyrobienie przebitką trefli, a to pociągnie za sobą potrzebę podziału kar 3–2 oraz trefli nie gorszego niż 4–2. Tymczasem zaporowe otwarcie e-N-a, przyrzekające sześć kierów, zwiększa szansę na gorsze rozkłady kolorów bocznych. Słowem, szlemik jest tu kontraktem w zasadzie pewnym, podczas gdy szlem – racjonalnym, ale nieco ryzykownym. Bez wątpienia zapowiedzenie takiego kontraktu nie będzie tu jednak błędem. Tym bardziej że w rozdaniu może wychodzić 6BA i niektóre duety WE bez wątpienia taką właśnie grę zapowiedzą.

albo:

W	N	E	S
–	2♥1	ktr.	pas
2BA2	pas	3♥3	pas
4BA4	pas	5♥5	pas
6♦6	pas	pas/7♦7	pas
pas	pas

¹naturalne słabe dwa

²lebensohlowe, jak wytłumaczono to wyżej

³E jest bardzo silny, zgłasza przeto kolor przeciwnika (na jego 3♣ partner mógłby spasować)

⁴teraz W musi skoczyć na 4BA, aby poinformować partnera, że za jego uprzednimi 2BA nie krył się wariant słaby, tylko karta pozwalająca na przesądzenie dogranej bez czterech pików, ale z zatrzymaniem kierowym

⁵podobnie jak poprzednio: krótkość, próba uzgodnienia koloru młodszego oraz zaproszenie do szlemika

⁶naturalne, akceptujące (inaczej 5BA)

⁷uwagi jak poprzednio

W	N	E	S
–	2♦1	ktr.2	2♥3
ktr.4	pas5	3♥6	pas
3BA7	pas	4♥8	pas
5♦9	pas	6♦/7♦10	pas
pas	pas

¹multi

²kontra wywoławcza do hipotetycznych pików otwierającego albo silna ręka w składzie nieokreślonym (można by też spasować, by w następnym okrążeniu skontrować wywoławczo kiery, ale z tak silną kartą lepiej będzie zadziałać bezzwłocznie, tym bardziej że 2♦ mogą od czasu do czasu obiec)

³ do koloru partnera

⁴W musi skontrować, w podstawowym wariancie kontry partner wywołuje bowiem kiery, te mogą zatem być optymalnym kolorem do gry strony WE (zaś N ma piki)

⁵kiery

⁶duża karta, kolor przeciwnika

⁷zatrzymanie kierowe

⁸krótkość kierowa, próba uzgodnienia koloru, aspiracje szlemikowe

⁹naturalne, akceptacja

¹⁰uwagi jak poprzednio

Na pewno będą też grane szlemiki w bez atu, z ręki W oczywiście, te jednak – jeśli tylko N nie wyjdzie w kiery, nie powinny zostać realizowane. Wprawdzie tylko S trzyma oba kolory czarne, ale rozgrywający dysponuje jedynie 10 lewami z góry, więc żadnego przymusu wyegzekwować mu się nie uda.

Tymczasem w kara można wziąć 13 lew – drogą przebicia w ręce E dwóch kierów, a potem ustawienia tego obrońcy w przymusie treflowo-pikowym. Powiedzmy, że N wyjdzie w atu – rozgrywający mógłby wziąć tę lewę w ręce i postawić na przebicie kierów ♦A i ♦K, to jednak byłoby dlań zabójcze przy podziale kar 4–1. Szansa na taki rozkład jest większa niż prawdopodobieństwo podziału kierów 7(N) – 1(S), jako że nie otwiera się raczej słabymi dwoma z singletonem; optymalne będzie przeto zabicie pierwszej lewy ♦A w dziadku. A potem: ♥A, przebicie kiera blotką atu, karo do ręki, przebicie kiera ♦K, powrót do ręki ♠K i ściągnięcie ♦D. W tym momencie…

	♠ 9 7 ♥ K 8 6 ♦ 8 ♣ 8
♠ 10 2 ♥ W ♦ D W ♣ 10 2		♠ A 8 ♥ – ♦ – ♣ A K D 9 2
	♠ D W ♥ – ♦ – ♣ W 7 6 5 4

… S znajdzie się w przymusie (ze stołu zostanie wyrzucona ♠8). Pozbędzie się pika, licząc na ♠10 w ręce partnera, rozgrywający zagra wtedy ♣A K D – i gdy okaże się, że nie da się wyrobić w tym kolorze forty przebitką, zgra ♠A, przebije w ręce trefla i wykorzysta dobrą ♠10. Alternatywnie, choć dużo mnie racjonalnie, można by było ściągnąć wcześniej ♠A, przejść do ręki ♠K i zgrać ♦D W, gdyby jednak N miał tylko jednego pika (i trzy kara), drugą rundę tego koloru (♠K z ręki) przebiłby. A co znacznie ważniejsze, nie byłoby już wtedy dojścia do stołu, do potencjalnej forty treflowej…

Sprawę nieco skomplikuje wist pikowy. Rozgrywający może zabić go ♠K w ręce, zgrać ♥A i przebić w dziadku dwa kiery – asem i królem atu, komunikując się z ręką karami; wówczas jednak nie poradzi sobie z podziałem atutów 4–1, ale zachowa możliwość wyrobienia (jedną przebitką) i wykorzystania forty treflowej (gdy kolor ten dzieli się 3–3, 4–2 lub 5–1 z singlowym waletem). Może też zabić pierwszą lewę ♠A na stole i rozgrywać jak po wiście atutowym, wtedy jednak straci powyższą szanse treflową i pozostanie mu tylko nadzieja na podział tego koloru 3–3 lub gorszego, ale z krótkim waletem, a także treflowo-pikowego przymusu.

W protokole tego interesującego rozdania znajdą się na pewno minimaksowe 1440 dla WE, ale też 940, 920 i 990 dla tej strony (szlemiki w bez atu będą wcale nie tak rzadko wygrywane/wypuszczane) oraz – sporadycznie – wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:  7♦(WE), 13 lew; 1440dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 13 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 11(WE);

BA – 11(WE).

Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ K 6 5 4 3 ♥ A Q 8 6 ♦ J ♣ K 9 7
♠ J 10 8 7 ♥ K 9 7 ♦ K 8 7 ♣ A 8 2		♠ A Q 2 ♥ 5 4 2 ♦ Q 5 3 2 ♣ 5 4 3
	♠ 9 ♥ J 10 3 ♦ A 10 9 6 4 ♣ Q J 10 6

W	N	E	S
–	–	pas	pas
1♣	1♠	1BA	2♦1
pas	2♥	pas	pas
pas

¹mimo singla w pikach i niekorzystnych założeń trzeba zawalczyć, za 1BA przeciwników NS rzadko kiedy otrzymają bowiem dobrą notę (tu musieliby je skontrować i położyć bez dwóch, to drugie byłoby dużo łatwiejsze od pierwszego)

Z singlem w karach N pokaże swój drugi kolor i jego 2♥ zakończą licytację. Przeciwko tej grze E wyjdzie w atu albo w trefla. Optymalny będzie ten pierwszy atak, nie zamknie on jednak jeszcze definitywnie przeciwnikowi drogi do 10 lew, rozkłady są bowiem dla strony NS bardzo korzystne. W wielu wypadkach N będzie mógł ograniczyć swoje przegrywające do dwóch pików i ♣A. Zagra mianowicie piki dołem, przebije ten kolor w dziadku, a potem raz jeszcze zagra go dołem. E ma ♠A x x, przeto rozgrywający wyrobi sobie fortę w tym kolorze. Aby ograniczyć przeciwnika do dziewięciu wziątek (po pierwszym wiście w atu) E musi wziąć pierwszego pika damą i wyjść blotką karo – aby otworzyć drogę do skrótu ręki N; podobny skutek dałby pierwszy wist karowy (blotką).

W protokole rozdania powinny dominować minimaksowe 140 dla NS oraz 170 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny:  3♥(NS), 9lew; 140dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 8(NS);

BA – 8(NS).

 

Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ 9 5 3 2 ♥ K Q 7 2 ♦ 10 9 7 5 ♣ 2
♠ 8 7 6 ♥ 10 5 3 ♦ J 6 ♣ A Q 10 8 4		♠ A K 10 ♥ J 9 6 4 ♦ K 8 3 2 ♣ 5 3
	♠ Q J 4 ♥ A 8 ♦ A Q 4 ♣ K J 9 7 6

W	N	E	S
–	–	–	1BA
pas	pas	pas

albo:

W	N	E	S
–	–	–	1BA
pas	2♣	pas	2♦
pas	2♥1	pas	2♠
pas	pas	pas

¹kolory starsze, słaba ręka

Przeciwko 1BA(S) W wyjdzie najczęściej w trefla, ma przecież ten kolor dostatecznie perspektywiczny. Z drugiej strony, przeciwko tak niskiej grze często optymalne jest wyjście pasywne, w tym wypadku będzie nim przede wszystkim pik. Los kontraktu zależeć będzie od poczynań obu stron, a ich wariantów jest tu sporo. Rozgrywający ma wprawdzie tylko jedno dojście do stołu, więc zanim je wykorzysta, spróbuje wyrobić sobie kara. Bardzo atrakcyjnie wygląda zagranie ♦A i ♦D, które dzięki drugiemu ♦W w ręce W da e-S-owi aż dwie dodatkowe wziątki w tym kolorze (a w wielu innych przypadkach – co najmniej jedną). Potem wystarczy już tylko raz zagrać z dziadka w pika, a już będzie można i w tym kolorze zdobyć wziątkę. Z kolei – ze względu na konfigurację trefli – broniący będą mogli odebrać tylko dwie lewy w tym kolorze. Rozgrywający na pewno zrobi zatem swoje, będzie nawet walczył o nadróbkę. Najgroźniejszy byłby dlań wist kierowy, w niczym mu niepomagający, kiedy to, aby zrealizować kontrakt, musiałby w drugiej lewie wyjść z ręki honorem pikowym (albo utrzymać się w dziadku figurą kierową i zagrać w pika).

Nieco przyjemniej będzie się grało e-S-owi w piki, kiedy to najmniej pomocnego mu kiera (najczęściej dostanie jednak wist atutowy) będzie mógł wziąć w dziadku i wyjść stamtąd w atu. Kiedy jednak E wskoczy ♠K i wyjdzie w karo, S będzie musiał wstawić z ręki ♦D (gdyby dodał blotkę, nie mógłby już zdobyć w tym kolorze trzech lew). A tak wcześniej czy później skompletuje dwa piki, trzy kiery i trzy kara, czyli zrobi swoje.

W protokole tego rozdania spotkamy wiele niewysokich wpisów po stronie NS: 90, 110 i 120, ale też od czasu do czasu wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:  2♥(S!), 8 lew albo 2♠(S!), 8 lew;  110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (S!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 8 (S!);

♠ – 8 (NS);

BA – 7(NS).

Rozdanie 4; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ A J 4 3 2 ♥ ♦ Q J 7 6 3 2 ♣ 8 2
♠ Q 10 9 7 ♥ K Q J 9 4 ♦ ♣ J 7 5 3		♠ K 8 ♥ 8 7 5 ♦ A K 10 9 5 ♣ K 10 9
	♠ 6 5 ♥ A 10 6 3 2 ♦ 8 4 ♣ A Q 6 4

W	N	E	S
pas	2♦1	pas	2♥2
pas	2♠3	pas	pas
pas

¹dwukolorówka Wilkosza

²do koloru partnera (jeśli ma on starsze, to przynajmniej NS zagrają w lepszy kolor)

³piki i młodszy

W	N	E	S
pas	2♠1	pas	pas
pas

¹dwukolorówka piki i młodszy

Oczywiście w obu wypadkach na podstawie swojej karty S będzie wiedział, że partner z ogromnym prawdopodobieństwem ma piki i kara. Najczęściej licytacja wygaśnie właśnie w kontrakcie 2♠(N). E zawistuje ♦A, a w drugiej lewie wyjdzie zapewne w kiera. Rozgrywający spróbuje przebić co tylko możliwe w ręce, ale i tak będzie musiał leżeć bez jednej. Weźmie ♥A, ♣A D (zrobi w tym kolorze impas), a w ręce ♠A i trzy przebitki – dwie kierowe i treflową. Możliwe są też inne warianty gry, w każdym z nich kontrakt powinien jednak zostać przegrany bez jednej. Najczęstszym wpisem w protokole winno zatem być 100 dla WE. Obrona opłacalna, pozostawieni sami sobie gracze tej linii mogliby bowiem zrealizować 2BA, warte 120 punktów zapisowych. Gwoli pełnej ścisłości WE mogliby też wygrać 2♥.

Minimaks teoretyczny:  2BA(WE), 8 lew;  120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8(W!);

♦ – 8(NS);

♥ – 8(WE);

♠ – 7 (N!);

BA – 8(WE).      

Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 5 Rozd. N, po partii: NS	♠ Q 4 ♥ A Q 7 5 ♦ J 9 8 6 ♣ K J 7
♠ A J 3 2 ♥ 10 6 ♦ K Q 10 3 ♣ 8 5 3		♠ 9 8 6 5 ♥ K 8 4 ♦ A 5 ♣ A Q 9 4
	♠ K 10 7 ♥ J 9 3 2 ♦ 7 4 2 ♣ 10 6 2

W	N	E	S
–	1♣	ktr.	pas
1♠1	pas	pas2	pas

¹z siłą 0–6 PC W dałby negat 1♦, zatem jego 1♠ mówi 7–11 PC i nie forsuje

Ogromna większość par WE, biorących udział w marcowym turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2016, ukontentuje się w tym rozdaniu częściówką pikową, na ogół na szczeblu jednego bądź dwóch. Dziewięć lew jest pewne, figury w kierach i treflach są bowiem dla strony WE dobrze położone. Ponadto N nie dysponuje wygodnym wistem, zapewne wyjdzie więc karem i już będzie można łatwo wziąć 10 lew. Inna sprawa, że tej dodatkowej wziątki pozbawiłby rozgrywającego jedynie wist treflowy i kierowy.

A tak W weźmie pierwszą lewę ♦10 w ręce i potem będzie mógł na ♦K D wyrzucić z dziadka dwa trefle. A że ♥A i ♣K stoją, rozgrywający odda jedynie kiera i dwie wziątki atutowe. Najczęstszym wpisem w turniejowym protokole tego rozdania będą przeto wpisy w wysokości 170 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE), 9lew; 140dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ –  9 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 8 (WE).

Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ A Q 10 7 ♥ A K 7 ♦ Q 9 7 6 5 4 ♣
♠ 8 6 4 3 ♥ J 9 6 4 ♦ A 8 3 ♣ J 2		♠ J 5 ♥ Q 8 ♦ J 10 ♣ A K Q 8 7 4 3
	♠ K 9 2 ♥ 10 5 3 2 ♦ K 2 ♣ 10 9 6 5

Nasz System:

W	N	E	S
–	–	1♣	pas
1♦	2♦	3♣	pas
pas	ktr.	pas	3♥
pas	pas1	pas

¹gdyby S miał pięć kierów i „coś” w karcie, sam powiedziałby 4♥

Wspólny Język:

W	N	E	S
–	–	2♣	pas
pas	ktr.1	pas	2♥
pas	3♣2	pas	3♥3
pas	pas	pas

¹przeciwko naturalnym treflom lepiej jest zacząć od wywoławczej kontry, tym bardziej że karta N w zasadzie spełnia też wymogi stawiane kontrze objaśniającej

²inwit do końcówki z trzykartowym fitem kierowym (przynajmniej w pierwszym czytaniu)

³dwa króle to porządne wartości, ale gra będzie to toczyła na tylko siedmiu atutach

albo (oba systemy):

W	N	E	S
–	–	3BA1	pas
4♣2	ktr.3	pas	pas/4♥4
pas	(pas)	(pas)

¹gamblingowe, pełny siedmiokart w młodszym, brak bocznego asa i króla

²do koloru partnera

³kontra wywoławcza przeciwko treflom

⁴patrz niżej

Gamblingowe 3BAw składzie 7222, z niskimi honorami w bocznych kolorach oraz w niekorzystnych dla strony WE założeniach, to krok niebezpieczny, potencjalnie bardzo kosztowny. Przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc, gdyby bowiem w tym wypadku udało się doprowadzić do kontraktu 4♣(WE) z kontrą, rozgrywający leżałby bez dwóch, za 500. Zresztą S ma pewne podstawy, aby kontrę partnera ukarmić. Owszem, jeśli N ma cztery kiery, końcówka w ten kolor, w oparciu o pełne wyłączenie treflowe, na pewno będzie bardzo przyzwoitym kontraktem. Po pierwsze jednak, kontrujący czterech kierów mieć nie musi, a po drugie – za tą kontrą musi się też kryć stosowna siła, sam S ma natomiast dwa króle, a przeciwnicy znajdują się w założeniach niekorzystnych. Najczęściej rozgrywający weźmie przeto siedem trefli i jedną lewę z własnej ręki, będzie zatem leżał za 500. Ponadto, jeśli nawet na NS wychodzi końcówka, wcale nie muszą to być 4♥, a optymalnego miana gry często nie uda się znaleźć. W tym na przykład rozdaniu na NS można zrealizować 4♠ i 5♦ (te ostatnie bardzo szczęśliwie), podczas gdy 4♥ są nie do wygrania.

Przeciwko kierowej grze e-S-a W zaatakuje ♣W. Rozgrywający powinien zrzucić ze stołu karo (lub nawet pika), zwłaszcza że będzie wiedział, iż wist nastąpił w drugiego waleta (S ma ♣10). Dopiero treflowa kontynuacja powinna zostać przebita w dziadku ♥7, następnie S ściągnie ♥A K i zagra karo do króla – i asa w ręce W. Ten odejdzie pikiem i jeśli następnie rozgrywający pociągnie ♦D, będzie już miał zagwarantowane dziewięć wziątek. Odda trefla, karo i dwa kiery. Tyle tylko, że w pierwszej rundzie kar E dołoży ♦10  albo ♦W. To jednak niczego nie zmieni. Nawet bowiem jeśli rzeczywiście byłby to singleton (zgodnie z zasadą ograniczonego wyboru), a E miałby układ 3–2–7–1, to nadal po zagraniu w drugiej rundzie kar damy rozgrywający swe 3♥ zrealizowałby. Przebiłby bowiem w ręce dwa kara, komunikując się ze stołem pikami. Kontrakt 3♥(S) zostałby wówczas położony tylko wtedy, gdy po utrzymaniu się w pierwszej lewie ♣W W zagrałby ♦A i karem do przebitki.

Natomiast przy układzie ręki E 2–3–1–7 3♥ nie można by było zrealizować (choć na przykład W – z ♥D x x – musiałby się wówczas odblokować damą).

Na NS można wygrać 4♠, a nawet 5♦, pod warunkiem należytego rozwiązania koloru karowego. Tyle tylko, że właśnie taka konfiguracja kar, jak rzeczywista, jest koniecznym warunkiem zrealizowania obu powyższych dogranych. Jeśli wszakże kontrakt opiewałby na 3♠ czy 4♦, to mógłby on zostać zrealizowany także przy singlowym honorze karowym u E, pod warunkiem jednak, że rozgrywający zrobiłby w drugiej rundzie tego koloru impas.

W protokole rozdania możemy się zatem spodziewać następujących wpisów: 140, 170, 130, 150, 420 oraz 500 dla NS, ale też wpadkowych 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 11 (NS);

♥ – 9(NS);

♠ – 10(NS);

BA – 7(WE).

Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ 8 4 3 ♥ K 3 2 ♦ K 7 5 2 ♣ Q J 6
♠ A 10 9 7 5 ♥ J 10 9 8 ♦ J ♣ 5 4 2		♠ K 6 2 ♥ A Q 6 ♦ Q 8 4 3 ♣ 9 8 7
	♠ Q J ♥ 7 5 4 ♦ A 10 9 6 ♣ A K 10 3

W	N	E	S
–	–	–	1♣
pas	1BA	pas	pas
pas

 

W	N	E	S
–	–	–	1♣
pas	1BA	pas	pas
2♣1	pas	2♦2	pas
2♠3	pas	pas	pas

¹konwencyjne wskazanie kolorów starszych, nawet po partii warto powalczyć, bo 1BA grane przez przeciwników to dla strony WE najczęściej nic dobrego

²partnerze, zgłoś dłuższy ze swych kolorów

³5♠–4♥

W tym wypadku najlepiej byłoby jednak puścić do gry 1BA e-S-a. W wyszedłby ♥W, a jego partner odwrócił w czwartej lewie w piki i obrońcy odebraliby aż dziewięć wziątek w kolorach starszych. Rozgrywający leżałby przeto aż bez trzech, za 300. Te same dziewięć lew wezmą zawodnicy WE, grając w piki czy nawet w kiery, za to dokonanie zapiszą jednak po swej stronie protokołu tylko minimaksowe 140 punktów.

Minimaks teoretyczny:3♥(WE), 9lewalbo 3♠(WE), 9 lew; 140dlaWE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 7(NS);

♥ – 9(WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 5 (WE).

Rozdanie 8; rozdawał W, obie przed partią.

Rozdanie 8 Rozd. W, po partii: -	♠ 8 7 4 ♥ J 8 5 2 ♦ Q 6 ♣ J 5 4 3
♠ K J 10 3 ♥ 9 ♦ 5 3 2 ♣ A K Q 9 8		♠ A ♥ A K Q 6 3 ♦ K J 8 4 ♣ 10 6 2
	♠ Q 9 6 5 2 ♥ 10 7 4 ♦ A 10 9 7 ♣ 7

Nasz System:

W	N	E	S
1♣	pas	1♥	pas
1♠	pas	2♣1	pas
2BA2	pas	3BA	pas
pas	pas

¹ PRO

²maksimum przedziału 12–14 PC, brak trzech kierów

Wspólny Język:

W	N	E	S
2♣1	pas	2♦2	pas
2♠3	pas	2BA4	pas
3♦5	pas	3BA6	pas
pas	pas

¹ precisionowskie

²pytanie

³5⁺♣–4♠

⁴pytanie (alternatywą są naturalne, forsujące 3♥, ale E nie chce prowokować partnera, by z dwoma kierami i pustym dublem w karach podniósł do 4♥)

⁵modelowo układ 4–1–3–5

To będzie kontrakt standardowy, osiągnięty na dużej większości stołów trzeciego turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2016. Przeciwko tej grze N zaatakuje najprawdopodobniej ♦D, zaś jego partner – ♦10, wszystkie pozostałe kolory będą bowiem licytowane przez przeciwników. Nawet w sekwencji według Wspólnego Języka dla gracza S powinno być jasne, iż E zadał drugie pytanie o układ ręki partnera w poszukiwaniu tam fitu kierowego. Na ♦D rozgrywający zadysponuje ze stołu ♦K, a S powinien go przepuścić, nie ma przecież bocznego dojścia do ręki, będzie też świadom faktu, iż partner wyszedł w drugą damę. Po utrzymaniu się ♦K rozgrywający powinien zgrać ♣A, wrócić do dziadka ♠A i wyjść stamtąd treflem. S nie dopłaci wtedy do koloru, przeto także W dołoży z ręki blotkę – aby zapewnić sobie cztery wziątki treflowe oraz dostęp do znajdującego się w ręce ♠K. N weźmie tę lewę ♣W, po czym powinien powtórzyć karem, aby partner odebrał dwie wziątki w tym kolorze. Rozgrywający zrobi wówczas tylko jedną nadróbkę. Podobnie powinna potoczyć się gra kontraktu 3BA(E), po ataku ♦10. Po dojściu do ręki na ♣W N ponowi karem, co bezwarunkowo ograniczy przeciwnika do 10 lew. Najpopularniejszym wpisem w protokole powinno przeto być 430 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5♥(WE), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 10(WE);

♥ – 11 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 10 (WE).

Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ 7 ♥ 9 8 7 5 3 ♦ K 8 ♣ A J 10 5 4
♠ A K Q 9 6 4 3 2 ♥ ♦ A J 7 ♣ Q 7		♠ 10 8 5 ♥ A K Q 6 4 ♦ 5 ♣ K 9 3 2
	♠ J ♥ J 10 2 ♦ Q 10 9 6 4 3 2 ♣ 8 6

W	N	E	S
–	2♦1	2♥2	pas
6♠3	pas	pas	pas

¹wilkosz

²z solidną piątką wejście jak najbardziej możliwe

³trudno byłoby w tej sekwencji o precyzję, zwłaszcza że 5♠ to dzisiaj (na ogół) blackwood wyłączający, przeto W po prostu zapowiada to, co wydaje mu się, że wygra

Oczywiście może zdarzyć się i tak, że bądź to wykładany będzie wielki szlem, bądź to pojadą dwa trefle. Najczęściej jednak sześć to będzie to, w końcu W ma w ręce tylko cztery przegrywające i wolno mu liczyć na to, że partner, który wszedł do licytacji na szczeblu dwóch po partii, pokryje trzy z nich. Ale cztery już niekoniecznie…

W	N	E	S
–	2♥1	pas2	3♥
4♥3	pas	5♣4	pas
5♦5	pas	5♥6	pas
5BA7	pas	6♣8	pas
6♠9	pas	pas	pas

¹dwukolorówka kiery i inny

²E ma trappingpasa

^3–9patrz niżej

Wszystko zależy od obowiązujących w parze ustaleń co do licytacji obronnej. Popularne jest ustalenie, że w takiej sekwencji 4♣ i 4♦ gracza W to duże dwukolorówki na licytowanym kolorze młodszym i pikach, podobnie jak po otwarciu przeciwnika 3♥; są to zapowiedzi forsujące. Przy takiej bazie zapowiedź w kolor partnera – 4♥ można przeznaczyć na wskazanie silnej, szlemikowo zorientowanej karty na pikach, oczywiście mocniejszej, bogatszej w lewy wygrywające niż ta, którą opisałby konstruktywny skok na 4♠. W tym wypadku W nie może też zaryzykować kontry – z nadzieją, że zapowie piki w następnym okrążeniu, wiele wskazuje bowiem na to, iż partner mógłby ją odpasować. A wpadka przeciwników na pewno nie pokryłaby wartości popartyjnego szlemika, do którego W zmierza. Po tak zdefiniowanych 4♥, mówiących też: partnerze, gramy w piki albo w nic nie gramy, E zgłosi cuebidowe 5♣, ma w końcu nie tylko ♣K i topy kierowe, które też mogą się przydać, ale też trzykartowy fit i singla w karach. Następnie padną cuebidy w kolorach czerwonych i W – w pogoni za ewentualnym wielkim szlemem – zapyta się o wartości zapowiedzią 5BA. E wskaże jedną i jego partner powinien się zorientować, że jest nią ♥A, z ♥K E nie dałby bowiem cuebidu 5♥, jako że W ma na pewno w tym kolorze krótkość. Skończy się przeto na kontrakcie 6♠(W).

albo:

W	N	E	S
–	2♥1	pas2	3♥
4♥3	pas	5♠4	pas
6♠5	pas	pas	pas

¹dwukolorówka kiery i inny

²E ma trappingpasa

^3–5patrz niżej

Także gdy 4♣ i 4♦ są zapowiedziami naturalnymi, a 4♥ mówią o dużej dwukolorówce na pikach i młodszym, W może rozpocząć od tej ostatniej zapowiedzi. Jego ewentualne 5♠ byłoby bowiem naturalnym inwitem szlemikowym, ale do zatrzymania w kolorze przeciwników – kierach. W tym wypadku E ma zbyt silną rękę, aby zgłosić tylko 4♠, powinien przeto zainwitować grę premiową w ten kolor, skacząc na 5♠. W oczywiście zaproszenie to przyjmie, ale w żadne inwity wielkoszlemowe bawił się nie będzie, tym bardziej że ogłosiłkartę dwukolorową, a więc inną, niż ma w rzeczywistości.

Jeśli N nie odbierze ♣A, rozgrywający weźmie wszystkie lewy. W protokole rozdania znajdą się więc przede wszystkim wpisy 1430 i 1460 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 6BA(WE), 12 lew; 1440dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9(WE);

♠ – 12(WE);

BA – 12 (WE).

Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ 10 7 5 ♥ A 6 5 ♦ 10 5 4 ♣ A Q 5 3
♠ A Q 8 ♥ K Q 10 8 ♦ 7 ♣ J 10 8 6 2		♠ K 9 ♥ 4 3 2 ♦ K J 9 6 3 ♣ 9 7 4
	♠ J 6 4 3 2 ♥ J 9 7 ♦ A Q 8 2 ♣ K

Nasz System:

W	N	E	S
–	–	pas	pas1
1♣	pas	1BA	pas2
pas	pas

¹paskudne 11 PC, na pewno nie jest to drugoręczne popartyjne otwarcie

²wejście 2♠ byłoby akurat szczęśliwe, ale też bardzo niebezpieczne, natomiast ewentualna kontra nie wiadomo do czego by doprowadziła

Wspólny Język:

W	N	E	S
–	–	pas	pas1
2♣	pas	pas	pas2
pas	pas

^{1, 2}jak wyżej

Niewdzięczne rozdanie – wprawdzie S mógłby wygrać w nim 2♠, niemniej jednak skończy się na kontrakcie 1BA(E) albo 2♣(W), zaś S w ogóle nie zabierze głosu w licytacji. Oczywiście gdyby zdecydował się na wielce wątpliwe otwarcie 1♠, a partner tylko podniósłby do 2♠, to akurat byłoby to.

Przeciwko 1BA(E) S wyjdzie pikiem, więc rozgrywający weźmie tę lewę ♠K w ręce – i jeśli następnie zagra kiera do dziesiątki, skompletuje sześć wziątek (po trzy w każdym z kolorów starszych), czyli wybroni się bez jednej. Już jednak 2♣ tej strony będą mogły zostać zrealizowane, przynajmniej wtedy, gdy W trafnie rozwiąże kiery (tj. w pierwszej albo drugiej rundzie tego koloru zaimpasuje waleta), a po drodze przebije w dziadku trzecią rundę pików (dobrą figurą z ręki), właśnie po to, aby następnie podegrać stamtąd drugi raz kiery.

W przypadku kontraktu 2♠(S) W zaatakuje ♥K i rozgrywający będzie musiał go przepuścić. W drugiej lewie W wyjdzie bądź to w singla karo, bądź to w trefla, więc dalsza rozgrywka będzie prosta. S odbierze ♣D, dostanie się do stołu ♥A, na ♣A D zrzuci kiera oraz karo i zaimpasuje kara damą w ręce. Odda jeszcze trzy piki oraz karo, sam skompletuje więc wymagane osiem wziątek.

W protokole rozdania spotkamy niewysokie wpisy po obu stronach, przede wszystkim 90 dla WE oraz 100 i 110 dla NS.

Minimaks teoretyczny:2♠(S!), 8 lew; 110dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8(WE)

♦ – 7 (S!)

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (S!);

BA – 7 (S!).

Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 11 Rozd. S, po partii: -	♠ 5 ♥ A 10 7 ♦ A 8 6 4 3 ♣ Q 9 6 4
♠ Q 9 4 ♥ K J 5 2 ♦ J 9 ♣ K J 5 2		♠ A K J 6 ♥ Q 9 8 6 3 ♦ 10 7 ♣ A 3
	♠ 10 8 7 3 2 ♥ 4 ♦ K Q 5 2 ♣ 10 8 7

W	N	E	S
–	–	–	pas
pas1	1♦	1♥	1♠
2♦2	pas	4♥	pas
pas	pas

¹ręka za słaba na otwarcie na drugiej ręce

²maksymalna karta z fitem kierowym

albo:

W	N	E	S
–	–	–	pas
pas1	1♦	1♥	1♠
2♦2	pas	2♠3	3♦
4♥	pas	pas	pas

¹ręka za słaba na otwarcie na drugiej ręce

²maksymalna karta z fitem kierowym

³E ma wyraźną nadwyżkę, ale też marny układ 5422, potrzebuje więc od partnera czegoś jeszcze, np. fitu czterokartowego

Standardowa, bilansowa końcówka w kiery, będzie ona zatem grana na dużej większości stołów. Bezwarunkowa położyłby ją tylko pierwszy wist pikowy i późniejsza przebitka w tym kolorze, S wyjdzie jednak na pewno ♦K. Jego partner przejmie go ♦A i zagra w singla pikowego, ale wszystko będzie się już znajdowało w rękach rozgrywającego. Oczywiście, jeśli zagra on następnie w atu, N zabije ♥A, dopuści partnera na ♦D i przebije zagranego przezeń pika, E będzie jednak w stanie przed tak smutnym końcem się zabezpieczyć. Pierwsza ewentualność to zaimpasowanie ♣D, aby na ♣K wyrzucić z ręki karo, z licytacji wynika jednak, że impas ten raczej się nie powiedzie. N otworzył bowiem licytację, wprawdzie na trzeciej ręce, ale też w równych założeniach. Do sukcesu rozgrywającego doprowadzi manewr przegrywająca na przegrywającą, przerywający komunikację pomiędzy rękami przeciwników, a więc – po zabiciu w drugiej lewie pika: ♣A, trefl do króla i ♣W, by wyrzucić z ręki karo (!). N będzie musiał położyć na ♣W damę, weźmie więc tę lewę, ale poza tym dostanie jeszcze tylko wziątkę na asa atu. Z przebitki będą nici, bo S nie dostanie się już w tym rozdaniu do ręki.

Z licytacji i pierwszych dwóch lew będzie wynikało, iż polecana rozgrywka ma dużą szansę powodzenia. Ujawni się bowiem układ ręki e-N-a jako 1–3–5–4, on też będzie dużo poważniejszym od swego partnera pretendentem do posiadania ♣D. A że przy okazji uda się ładny i efektowny manewr – to już dodatkowa satysfakcja dla rozgrywających, którzy go wykonają i dzięki temu zrealizują końcówkę.

W protokole rozdania spotkamy wpisy 420 dla WE, ale też wpadkowe 50 po stronie przeciwnej. Te ostatnie nie tyle nawet z tego powodu, że S da pierwszy wist pikowy, co dlatego, iż nie każdy rozgrywający pójdzie w tym rozdaniu właściwą drogą…

Minimaks teoretyczny: 4♦(NS) z kontrą, 9 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 9 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (WE).

Rozdanie 12; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 12 Rozd. W, po partii: NS	♠ A 7 ♥ A 5 ♦ J 10 4 2 ♣ A 9 7 5 3
♠ K 9 8 2 ♥ K 6 ♦ A K 9 ♣ K Q 6 2		♠ Q 6 5 ♥ Q 10 9 8 2 ♦ 8 7 6 3 ♣ 4
	♠ J 10 4 3 ♥ J 7 4 3 ♦ Q 5 ♣ J 10 8

W	N	E	S
1♣	pas1	1♦	pas
1BA	pas	2♦2	pas
2♥	pas	pas	pas

¹tylko po dublu w starszych, a longery marne, o założeniach już nie wspominając, nie ma więc mowy o jakimkolwiek wejściu,

²transferna kiery

To również powinna być gra bardzo popularna, zaś N zawistuje przeciwko niej karem, raczej blotką niż waletem. Powiedzmy, że w drugiej lewie rozgrywający zagra pika do damy, a następnie trefla do króla w ręce. N zabije ♣A, po czym zapewne zagra ♦W. W pobije go ♦K, zagra ♣D i wyrzuci z dziadka pika, po czym odda karo. Dalej możliwe są różne warianty przebiegu wydarzeń, rozgrywający zawsze jednak będzie w stanie ograniczyć swoje przegrywające do trefla, kara, pika i dwóch kierów. Oddania żadnej z tych wziątek też jednak nie uniknie, przeto zrobi równo swoje. W związku z tym minimaksowe 110 dla WE będzie też zdecydowanie najbardziej popularnym wpisem w protokole tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 2♥(WE), 8lewalbo 2♠(WE), 8 lew; 110dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (W!);

♥ – 8(WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 7(W!).

Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ A K 10 9 7 5 4 ♥ 5 ♦ 4 3 ♣ 10 7 2
♠ ♥ K 10 7 ♦ Q J 8 7 6 5 ♣ K J 9 3		♠ Q J 2 ♥ Q J 8 4 3 2 ♦ 9 ♣ Q 6 5
	♠ 8 6 3 ♥ A 9 6 ♦ A K 10 2 ♣ A 8 4

W	N	E	S
–	3♠	pas	4♠
pas	pas	pas

Tak potoczy się w tym rozdaniu licytacja na dużej większości stołów, końcówka w piki będzie więc w nim kontraktem standardowym. E zaatakuje bądź to ♥D, bądź to singlową ♦9. Mimo że ma pewną wziątkę atutową, ten drugi atak daje mu szansę na zrobienie dwóch przebitek, bądź na przebitkę i promocję drugiej wziątki atutowej. W tym celu partner musiałby mieć dwa asy, w tym karowego. W tym wypadku od wyboru pierwszego wistu nie będzie jednak nic zależeć, rozgrywający zawsze będzie musiał oddać lewę pikową i dwie treflowe (lub ekwiwalent). Najpopularniejszym wpisem w protokole będzie przeto minimaksowe 620 dla NS.

Niektórzy gracze S mogą postawić na 3BA, licząc na sześć-siedem lew pikowych oraz własne topy w kolorach bocznych. Teoretycznie będą mieli rację, najczęściej ręce NS dadzą taką samą liczbę lew w piki i bez atu – 11. Teraz jednak kluczowy kolor dzieli się 3–0 (szansa 22%), więc rozgrywający będzie musiał stracić tempo na jego wyrobienie. Jeśli więc dostałby wist kierowy, poległby na 3BA bez dwóch, zaś po treflowym zrobiłby tylko swoje (gdy zabiłby pierwszą lewę ♣A). Najprawdopodobniej jednak przeciwko 3BA(S) W wyszedłby w karo i to gracz S byłby górą; po ♦D zrobiłby bowiem jedną, zaś po karowej blotce dwie nadróbki. W obu wypadkach pobiłby na noty grających jak Pan Bóg przykazał w piki.

Minimaks teoretyczny:4♠(NS), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(S!);

♦ – 6(NS,WE!);

♥ – 8 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 7 (NS).

Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ Q 5 ♥ 5 2 ♦ A Q J 8 7 5 2 ♣ 7 2
♠ A 9 8 6 ♥ 10 8 6 ♦ K 3 ♣ K J 9 4		♠ K 4 ♥ A Q 7 3 ♦ 9 6 4 ♣ Q 6 5 3
	♠ J 10 7 3 2 ♥ K J 9 4 ♦ 10 ♣ A 10 8

W	N	E	S
–	–	pas1	pas
1♦	3♦	ktr.2	pas
3♠	pas	4♣3	pas
pas4	pas

¹ karta zbyt słaba na pierwszoręczne otwarcie

²kontra negatywna

³E chciał zagrać w kiery albo w trefle

⁴sekwencja możliwa przede wszystkim dlatego, że E jest po pasie, jego partner wie zatem, iż ma on maksimum 11 PC

3♦ strony NS zostałyby zrealizowane, broniący nie byliby bowiem w stanie i wyrobić sobie trefla, i wypromować wziątki na ♦9 (po trzykrotnym zagraniu w piki). Ich lewy ograniczyłyby się przeto do kiera, dwóch pików oraz albo trefla, albo lewy atutowej. Gdyby obrona przebiegała: ♠K, pik do asa i pik po raz trzeci – rozgrywający po prostu wyrzuciłby z ręki trefla.

Po 3♦ E da jednak negatywną kontrę, po której jego strona zatrzyma się w kontrakcie 4♣. Przeciwko tej grze N wyjdzie najprawdopodobniej w kiera, broniący nie będą mieli więc problemów z wyegzekwowaniem wpadki bez dwóch, wezmą dwa kiery, dwa kara oraz asa atu. Żaden z nich jednak raczej tej gry nie skontruje, przeto rozgrywający wykpi się za 100, opłacalnie w stosunku do 110 należnych stronie NS za własną grę w kara.

Jeśli E da na pierwszej ręce wątpliwe otwarcie, dalsza licytacja może się potoczyć następująco:

W	N	E	S
–	–	1♣	1♠
2BA	3♦	pas1	pas
pas2

^{1, 2}  patrz niżej

Obaj gracze WE już się odlicytowali, przeto licytacja najprawdopodobniej wygaśnie na 3♦. A gdy W skontruje je z bilansu, przeciwnicy zapiszą sobie 470 punktów.

Najpopularniejszymi wpisami w protokole będą jednak 100 oraz minimaksowe 110 po stronie NS.

Minimaks teoretyczny:3♦(NS), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ –  9 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 8(NS).

Rozdanie 15; rozdawał S, po partii NS.

Rozdanie 15 Rozd. S, po partii: NS	♠ A 7 6 3 2 ♥ A K 5 ♦ A 9 6 ♣ 8 2
♠ Q 8 5 4 ♥ 9 ♦ Q J 7 5 ♣ Q 7 5 4		♠ K 9 ♥ J 10 8 6 3 2 ♦ 4 3 2 ♣ 9 6
	♠ J 10 ♥ Q 7 4 ♦ K 10 8 ♣ A K J 10 3

W	N	E	S
–	–	–	1♣
pas	1♠	pas	1BA
pas	2♣1	pas	2BA2
pas	3BA	pas	pas
pas

¹PRO

²maksimum rebidu, brak trzech pików

Standardowa gra kończąca, którą osiągną prawie wszystkie duety linii NS. Przeciwko niej W może łatwo zawistować karem, choćby z braku bardziej atrakcyjnej alternatywy, i rozgrywający łatwo skompletuje 11 lew. Zaimpasuje bowiem ♣D i weźmie cztery trefle, trzy kiery, trzy kara i pika. Także po każdym innym wiście S powinien bez trudu doścignąć minimaksowe 11 wziątek. I wtedy zaimpasuje ♣D, a potem puści wkoło ♠10 i odda wziątkę w tym kolorze. A potem zgra wszystkie swe lewy w treflach i kierach, a to postawi obrońcę W w prostym pikowo-karowym przymusie, który przyniesie rozgrywającemu 11 wziątkę. Zdecydowanym hegemonem protokołu tego rozdania winno przeto być minimaksowe 660 dla NS.

Minimaks teoretyczny:5BA(NS),11 lew; 660dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 10(NS);

BA – 11(NS).

Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 16 Rozd. W, po partii: EW	♠ ♥ Q J 8 3 2 ♦ J 9 8 6 2 ♣ Q 10 6
♠ J 10 4 ♥ A 10 7 5 4 ♦ A Q 4 3 ♣ 4		♠ K 7 5 3 2 ♥ K 6 ♦ 10 5 ♣ 9 7 3 2
	♠ A Q 9 8 6 ♥ 9 ♦ K 7 ♣ A K J 8 5

W	N	E	S
1♥	pas	1♠	2♣1
pas	3♣2	pas	pas3
pas

¹mimo pików, S jest bowiem bardzo silny

²z silniejszą kartą N zalicytowałby któryś z kolorów przeciwników

³licytacja partnera nie jest silna, ponadto na pewno ma on spalone wartości kierowe

albo:

W	N	E	S
1♥	pas	1♠	2♣1
pas	3♣2	pas	3♠3
pas	4♣4	pas	pas
pas

¹mimo pików, S jest bowiem bardzo silny

²z silniejszą kartą N zalicytowałby któryś z kolorów przeciwników

³mimo wszystko próba końcówkowa

⁴nic z tego!

Snie powinien się tu nastawiać na wykrycie ewentualnego blefa pikowego E, przeciwnicy są bowiem w założeniach niekorzystnych. Szansa na to jest więc minimalna, nawet jeśli E ma spory fit kierowy. Najczęściej grane tu będą częściówki treflowe – na szczeblu trzech i czterech. Przeciwko tej grze W może łatwo zawistować ♠W. Nawet jednak wtedy wszystko, co będzie mógl wziąć rozgrywający, to dwa piki w ręce, dwie przebitki tego koloru na stole i pięć trefli w ręce, czyli dziewięć lew. Wystarczy, że przeciwnicy choćby raz połączą atuty, bez tego bowiem istotnie można byłoby przebić w dziadku trzy piki i skompletować 10 lew (po ataku pikowym). W rzeczywistości S weźmie pierwszą lewę ♠D w ręce i zagra kierem – do figury na stole. E zabije ♥K i albo wyjdzie w trefla, albo w karo. W tym drugim wypadku jego partner będzie mógł odebrać dwa kara, następnie jednak musi zagrać w trefla. S przebije wtedy w dziadku tylko dwa piki, zagrywane stamtąd dobre kara będą natomiast przebijane przez E i nadbijane w ręce S. Da to rozgrywającemu tylko dziewięć lew. W protokole spotkamy przede wszystkim zapisy 110 dla NS oraz wpadkowe 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 2BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 8 (NS);

h – 6 (NS, WE!);

♠ – 7(NS);

BA – 8 (NS).

Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ Q 6 4 ♥ J ♦ J 10 5 3 ♣ 9 8 7 5 2
♠ 10 5 ♥ Q 9 6 5 2 ♦ A K ♣ K 10 4 3		♠ J 8 7 3 ♥ 8 4 3 ♦ Q 7 6 4 ♣ Q J
	♠ A K 9 2 ♥ A K 10 7 ♦ 9 8 2 ♣ A 6

W	N	E	S
–	pas	pas	1♣
1♥	pas	pas	1BA
pas	pas	pas

Na zdecydowanej większości stołów turnieju licytacja potoczy się jak wyżej i ostatecznym kontraktem stanie się skromne 1BA(S). Przeciwko tej grze W w naturalny sposób zaatakuje swoim czwartym najlepszym kierem, więc rozgrywający utrzyma się singlowym ♥W w dziadku. A następnie spróbuje wyrobić sobie lewę karową, zagrywając w ten kolor. Po wzięciu ♦K W wyjdzie w trefle, zalawintalowane mu uprzednio przez partnera. Gracz S powinien wtedy zabić ♣W asem, będzie bowiem duża szansa na zablokowanie tego koloru. I powtórzy karem – nawet jeśli po wzięciu tej lewy na ♦A W powtórzy treflem – do ♣D w ręce swego partnera, to ten odwróci w kiera; S pobije wtedy w ręce ♥A i zagra trzeci raz w kara. Lewę tę zdobędzie nieposiadający już trefli obrońca E, rozgrywający będzie już przeto miał zapewnione osiem wziątek. A kiedy zagra ♠A i pika do damy, od W spadnie ♠10. Abstrahując nawet od zasady ograniczonego wyboru, S będzie już miał rozliczoną rękę obrońcy z lewej jako 2–5–2–4, po ściągnięciu forty karowej zagra więc ze stołu pika do dziewiątki w ręce. I to będzie jego cenna druga lewa nadróbkowa.

Po każdym innym wiście, nawet ♥D, obrońcy mogliby przeciwnika dziewiątej lewy pozbawić, W oddał jednak naturalny wist ze swego najdłuższego koloru. W protokole rozdania wystąpią więc często zapisy 150 dla NS, minimaksowe 120 dla tej samej strony też się jednak w nim na pewno znajdą…

Minimaks teoretyczny: 2BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 6(NS, WE!);

♠ – 8 (NS);

BA – 8 (NS).

Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ 8 6 3 ♥ 5 3 ♦ K 8 6 2 ♣ J 6 3 2
♠ Q 10 7 4 2 ♥ K J ♦ Q J 5 ♣ A Q 7		♠ K J ♥ Q 9 6 4 2 ♦ 7 4 ♣ K 8 5 4
	♠ A 9 5 ♥ A 10 8 7 ♦ A 10 9 3 ♣ 10 9

W	N	E	S
–	–	pas	1♣
1♠	pas	1BA	pas
2BA	pas	pas	pas

albo:

W	N	E	S
–	–	pas	1♣
1BA1	pas	2♦2	pas
2♥	pas	2BA	pas
pas	pas

¹karta bezatutowa, skoro więc otwieramy z nią 1BA, możemy tak również wejść po otwarciu 1♣

²transfer na kiery

Przeciwko bezatutowej grze W obrońca N ma dosyć atrakcyjny wist karowy i będzie to w zasadzie jedyny atak (oprócz kiera do asa i odwrotu karowego) ograniczający przeciwnika do ośmiu wziątek. Rozgrywający będzie bowiem wtedy musiał oddać ♠A, trzy kara i ♥A. Po innym, na przykład treflowym, W mógłby już skompletować lew dziewięć – nawet gdyby po dojściu na ♠A S zagrał w kara, to cztery wziątki zapewniłyby trefle – po odegraniu ♣A D dałoby się wyimpasować e-N-owi ♣W, także w oparciu o przywoływaną już dzisiaj zasadę ograniczonego wyboru (S częściej ma ♣10 9 sec – czy jakiekolwiek innego grubego dubletona – aniżeli ♣W 10 9 sec).

W protokole rozdania wystąpią przede wszystkim zapisy 120 dla WE, ale też bez wątpienia 150, 140 (dziewięć lew w piki) i – sporadycznie – zarówno 400 dla tej strony, jak i wpadkowe 50 po stronie przeciwnej (za 3BA bez jednej po wiście karowym).

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8 (WE);

♠ –  9 (WE);

BA – 8(WE).

Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ 9 6 3 ♥ A Q 8 5 ♦ A K Q 10 ♣ 10 4
♠ A 8 5 4 2 ♥ 4 2 ♦ 8 5 3 ♣ Q 5 3		♠ Q 10 7 ♥ 9 7 6 3 ♦ J 6 2 ♣ A J 6
	♠ K J ♥ K J 10 ♦ 9 7 4 ♣ K 9 8 7 2

W	N	E	S
–	–	–	pas1
pas	1BA	pas	3BA
pas	pas

¹nieco za mało na pierwszoręczne otwarcie

albo:

W	N	E	S
–	–	–	1♣1
pas	1♥	pas	1BA
pas	3BA	pas	pas
pas

¹na pewno jednak takie otwarcie przynajmniej od czasu do czasu będzie padać

Grane tu będą firmowe 3BA – na ogół z ręki e-N-a, ale też od czasu do czasu z e-S-a. W tym drugim wypadku W zawistuje pikiem, więc jego partner wstawi na trzeciej ręce ♠D, którą rozgrywający zabije ♠K. Jeśli gracz S założy, że piki dzielą się 4–4, może poszukać dziewiątej wziątki w treflach (dobrze położony as) albo w karach (podział 3–3 albo gorszy, ale z krótkim waletem, do łatwego wyimpasowania byłby też piąty i szósty ♦W u W). Tak czy owak, należy zacząć od ściągnięcia ♦A K – kiedy obaj obrońcy dodadzą do koloru, szansa na jego podział 3–3 (teraz 1–1) wzrośnie z apriorycznych 36% do 60% (zostaną bowiem wykluczone rozkłady 6–0, 5–1 orz 4–2 z drugim waletem). Tym bardziej trzeba przeto ściągnąć ♦D (a nie grać w trefle), a potem (przedtem) cztery kiery i wreszcie ♦10. A następnie spróbować ze stołu trefla – do króla, może zdarzyć się coś dobrego. I rzeczywiście – ♣A stoi, a piki są w rękach przeciwników zablokowane, będą więc oni mogli odebrać tylko trzy lewy w kolorach czarnych: ♣A oraz dwa piki. Stąd dosyć niespodziewana, ale w pełni zasłużona nadróbka.

Tym bardziej należałoby tak właśnie rozgrywać, żywiąc przekonanie, że W zaatakował z pięciokartu. Rozgrywający nie będzie wtedy mógł sobie pozwolić na stratę tempa (na zablokowanie pików trudno liczyć), przeto powinien po prostu ściągnąć swe wziątki w kolorach czerwonych. A następnie spróbować ze stołu trefla…

Przeciwko 3BA(N) obrońca E wyjdzie natomiast w kiera. Rozgrywający powinien wtedy rozpocząć od zagrania trefla do króla, impas przeciwko młodszym honorom w tym kolorze to gra zbyt wolna, przeciwnicy niechybnie otworzą bowiem piki. Gdy ♣K utrzyma się, niektórzy rozgrywający powtórzą treflem, zwłaszcza że nieznana jest jeszcze sytuacja w karach, nie ma przeto zagwarantowanych dziewięciu wziątek. Oczywiście po utrzymaniu się ♣W E wyjdzie w pika i zawodnicy N staną przed śmiertelną palcówką, ale przecież musieli się z tym liczyć, zagrywając  drugi raz w trefle. Zasada Laski (Krzysztofa Lasockiego), która każe zagrać na podzielone asy, i w tym wypadku okaże się jednak skuteczna i zagwarantuje rozgrywającemu cenne 10 wziątek. Ci, którzy jej nie znają, polegną bez jednej.

Już przeto widać, że po utrzymaniu się ♣K optymalną kontynuacją będzie zgranie kierów i kar, a potem wyjście z ręki w pika, z planem trafienia palcówki w tym kolorze. Jeśli kara dadzą cztery wziątki, będzie to gra o nadróbkę, jeśli tylko trzy – o kontrakt [chyba że trzeba będzie oddać ♠A, trzy trefle (w końcówce zostaną bowiem na stole dwa piki i tylko dwa trefle) oraz ♦W].

Najpopularniejszym wpisem w protokole rozdania będzie 430 dla NS, trafią się też jednak 400 dla tej strony, jak i – sporadycznie – wpadkowe 50 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5♥(NS), 10 lew; 450dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 11(NS);

♥ – 11 (NS);

♠ – 7 (NS);       

BA – 10 (NS).

Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ Q 5 ♥ A Q J 10 2 ♦ A 9 3 ♣ K 5 4
♠ K 8 7 ♥ 9 8 6 ♦ K Q 7 4 ♣ A 8 2		♠ 10 9 4 ♥ K 5 4 ♦ J 6 ♣ J 10 9 7 6
	♠ A J 6 3 2 ♥ 7 3 ♦ 10 8 5 2 ♣ Q 3

W	N	E	S
1♣	1♥	pas	1♠
pas	1BA	pas	2♠1
pas	pas	pas

¹układ zachęca do gry w kolor

albo:

W	N	E	S
1♣	1BA1	pas	2♥2
pas	2♠	pas	pas
pas

¹otwarcie 1BA, to i takież wejście; z drugiej strony tak solidne kiery warto zaakcentować

²transfer na piki

Najłatwiej na linii NS będzie wygrać 1BA – wprawdzie E zaatakuje ♣W, ale i tak rozgrywający weźmie cztery kiery oraz po jednej wziątce w każdym z pozostałych kolorów. A nawet gdy po wzięciu trzeciej lewy ♣K w ręce zagra ♠D na impas, uratuje swoje, a zyska cenną nadróbkę, gdy W pika przepuści; N przerzuci się bowiem wtedy czym prędzej na kiery (trefl, dwa piki, cztery kiery i karo).

Do wygrania są też 2♥, ponadto gdy na wist ♣W rozgrywający postawi ze stołu ♣D, a W pobije ją ♣A, to będzie on musiał odwrócić w kara, inaczej przeciwnik zrobi nadróbkę. Jeśli zaś w pierwszej lewie ze stołu zostanie dołożona blotka trefl, to nawet gdy W nie pobije jej asem (co może zrobić, byle tylko odwrócił w karo), to później staranna gra strony WE pozwoli jej na zdobycie drugiej wziątki atutowej drogą promocji. I wtedy N nadal zrobi tylko swoje.

Kontrakt 2♠(S) można wprawdzie położyć, tyle tylko, że by cel ten osiągnąć, W musiałby zaatakować blotką karo, spod mariasza (!?), jego strona wzięłaby wtedy ♠K, dwa kara, karową przebitkę, trefla oraz kiera. Oczywiście nikt tak nie wyjdzie, najczęściej padnie wist ♦K. Rozgrywający zabije ♦A na stole i zagra ♠D na impas. Nawet jeśli W zabije tę lewę ♠K i będzie kontynuował blotką karową, zaś jego partner po utrzymaniu się ♦W wyjdzie ♣W, to rozgrywający dołoży z ręki blotkę. I gdy W zabije ♣A, ściągnie ♦D i pośle karo do przebitki, obrońcy nie dostaną już wziątki na ♥K. Przegrywający kier z ręki zostanie bowiem usunięty na ♣K; po przebiciu czwartej rundy kar E nie będzie mógł wyjść w kiera, aby zerwać komunikację tym kolorem pomiędzy rękami NS (w momencie, gdy ich trefle będą jeszcze zablokowane)

Najpopularniejszym wpisem w protokole rozdania będzie minimaksowe 110 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 2♥(NS), 8lew, 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 8 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (NS).

 

Rozdanie 21; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 21 Rozd. N, po partii: NS	♠ A 9 4 2 ♥ K Q 6 4 ♦ J 10 5 3 ♣ Q
♠ J 10 ♥ J 9 3 ♦ K 9 7 6 ♣ K J 10 8		♠ K Q 7 5 3 ♥ A 10 8 ♦ 2 ♣ 9 4 3 2
	♠ 8 6 ♥ 7 5 2 ♦ A Q 8 4 ♣ A 7 6 5

W	N	E	S
–	1♦	1♠	2♠1
pas	3♦	pas	pas
pas

¹co najmniej inwit z fitem karowym, karta zbyt urodziwa na anemiczne podniesienie do 2♦ (otwarcie przyrzeka zazwyczaj co najmniej pięciokart)

Częstym kontraktem w tym rozdaniu będą 3♦(N); gdy N zdecyduje się na otwarcie z tak marną kartą, to partner w ten czy inny sposób już na szczebel trzech go wywinduje. Optymalnym wistem byłaby blotka atu, jedynym otwierającym drogę do położenia gry bez dwóch, E tak jednak zapewne nie zaatakuje, najprawdopodobniej wyjdzie pasywnie w trefla, no, może ♠K (zupełnie brak mu jednak w tym kolorze środków). Rozgrywający zabije ♣A na stole, po czym prawdopodobnie zagra kiera do króla. E zabije ♥A i nawet jeśli wyjdzie teraz ♦2, będzie to już zagranie spóźnione. Rozgrywający doda z dziadka blotkę i już będzie w stanie skompletować cztery wziątki atutowe (trzy na stole i przebitka trefla w ręce), dwa czarne asy oraz dwa kiery, wybroni się przeto tylko bez jednej.

Trzeba uczciwie przyznać, iż pierwszy wist w atu jedynie otworzyłby drogę do wpadki bez dwóch, nawet po nim dalsza obrona nie byłaby bowiem prosta. Powiedzmy, że N dołożyłby wtedy ze stołu blotkę, zaś W – optymalnie – zabił ♦K i ponowił karem. Rozgrywający utrzymałby się w dziadku i zagrał kiera do króla. E mógłby go wprawdzie przepuścić, ale nie byłoby to posunięcie łatwe ani oczywiste, przeto najprawdopodobniej zabiłby ♥A, a wtedy, aby wyegzekwować wspomnianą wpadkę bez dwóch, musiałby zagrać małym pikiem, spod mariasza (!?). Wcześniej czy później partner połączyłby trzeci raz atu, wskutek czego rozgrywającemu nie udałoby się i przebić w ręce trefla, i ściągnąć czwarty raz kara, i wykorzystać trzynastego kiera. W istocie chodziłoby zatem nie o pozbawienie e-N-a przebitki, co o zepsucie mu komunikacji, aby nie był on w stanie wykonać wszystkich manewrów niezbędnych do wybronienia się tylko bez jednej.

Wprawdzie 2♠(WE) można położyć, ale bezwarunkowo jedynie wtedy, gdy NS zmontują dwie przebitki treflowe. W tym celu S musiałby zaatakować albo ♣A i treflem, albo w atu – wówczas jego partner zabiłby ♠A i odwrócił w singlową ♣D. Tyle tylko, że nawet bez takiej obrony rozgrywający, aby wziąć osiem lew, musiałby trafnie rozwiązać trefle, tzn. zagrać w ten kolor blotką do króla; przynajmniej w większości wariantów ówczesnego rozwoju wydarzeń…

W protokole rozdania wystąpią przeto niewysokie zapisy po obu stronach, na ogół wpadkowe; najpopularniejszym z nich powinno być 100 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 3♣(WE), 9lew; 110dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 8 (S!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (WE).

Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ Q 3 ♥ K Q 9 7 6 2 ♦ 10 4 ♣ Q 4 3
♠ K 6 4 ♥ 8 3 ♦ Q 9 2 ♣ A 9 8 6 2		♠ J 9 8 7 5 ♥ 10 4 ♦ 7 6 5 ♣ K J 5
	♠ A 10 2 ♥ A J 5 ♦ A K J 8 3 ♣ 10 7

W	N	E	S
–	–	pas	1BA
pas	4♦1	pas	4♥
pas	pas	pas

¹teksasna kiery

albo:

W	N	E	S
–	–	pas	1BA
pas	2♦1	pas	2BA2
pas	3♦3	pas	3♥
pas	4♥	pas	pas
pas

¹transferna kiery, damy to marne karty, więc gracz rozważny zadowoli się sekwencją inwitową (po 2♥ partnera powie 3♥)

²nadwyżka i trzykartowy fit kierowy bardzo dobrej jakości

³retransfer

Otwierający ma znakomity fit i ogólnie piękną kartę i tak dojdzie zatem do rozgrywanej przezeń końcówki w kiery. W zawistuje najprawdopodobniej w atu – pasywnie i bezpiecznie. Rozgrywający utrzyma się w ręce, po czym powinien od razu wziąć się za wyrabianie kar – ściągnąć ♦A K i przebić na stole trzecią rundę tego koloru, oczywiście figurą atu. Przy podziale kar 3–3 albo 4–2 z drugą damą wyrobi sobie w nich dwie forty i będzie już miał gwarantowane 11 wziątek.

Jeżeli okaże się, że w karach była ♦D x x x, najlepiej będzie zagrać ze stołu treflem i poczekać na odpowiedź przeciwników. Przy podziale atutów 2–2 zawsze możliwe będzie wyrobienie w karach forty, wyrzucenie na nią z dziadka pika i przebicie w ręce trzeciej rundy trefli; rozgrywający zrobi wówczas nadróbkę. Podobnie stanie się przy kierach rozłożonych 3–1, gdy kara przyniosą dwie dodatkowe lewy (wyrzuci się na nie ze stołu dwie czarne karty). Przy rozkładach mniej korzystnych S będzie musiał zadowolić się swoim.

Zdecydowanym hegemonem protokołu rozdania będzie minimaksowe 450 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 5♥(NS), 11 lew; 450 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 11 (NS)

♠ – 6 (NS,WE!)

BA – 9(N!).

Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ Q 7 2 ♥ 10 4 ♦ J 9 8 4 ♣ A K 10 6
♠ J 10 6 5 3 ♥ 2 ♦ Q 10 6 3 2 ♣ 4 3		♠ 4 ♥ K Q J 9 7 ♦ A 7 ♣ Q J 9 8 7
	♠ A K 9 8 ♥ A 8 6 5 3 ♦ K 5 ♣ 5 2

W	N	E	S
–	–	–	1♥
pas	1BA1	pas	2♣2
pas	2BA3	pas	pas4
pas

¹półforsujące

²naturalne trefle albo nieminimum w składzie zrównoważonym (rewers 2♠ wymagałby nieco większej siły)

³10–11 PC w składzie zrównoważonym (karta za dobra na negatywny wybór koloru 2♥)

Po starannym zbilansowaniu swoich rąk para NS powinna zatrzymać się w kontrakcie 2BA. Bilans na końcówkę jest w najlepszym wypadku graniczny, na NS brak też koloru uzgodnionego. E zaatakuje ♥K, mimo że to podstawowy kolor dziadka, a po przepuszczeniu będzie kontynuował ♥D. Powiedzmy, że rozgrywający zabije drugą lewę ♥A, przejdzie do ręki ♠D i zagra blotkę karą. E, któremu grożą wpustki, wskoczy wówczas najprawdopodobniej ♦A, zgra ♥W i odejdzie bezpiecznie karem, zatem rozgrywający utrzyma się ♦K w dziadku. O tej porze powinien mieć już dosyć dobry przegląd sytuacji, a to na podstawie zagrań i zrzutek przeciwników. Ściągnie jeszcze ♠A, co potwierdzi jego oczekiwania, i ósmą wziątkę będzie mógł uzyskać na kilka sposobów. Może na przykład zgrać jeszcze ♠K, a potem ♣A K i odejść treflem – gdy w pięciokartowej końcówce E zachował trzy trefle i dwa kiery; wówczas gracz ten będzie musiał dać mu ósmą lewę na ♥8 w dziadku. Będą też inne wiodące do osiągnięcia tego celu drogi…

W protokole rozdania pojawią się na pewno zapisy 120 dla NS, a także 110 dla tej strony (za 2♥ swoje), ale – obawiam się – więcej będzie tych wpadkowych, w wysokości 100, a nawet 200 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:3♠(S!), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 8 (NS);

♥ – 8(NS);

♠ – 9 (S!);

BA – 8 (NS).

Rozdanie 24; rozdawał W, obie przed partią.

Rozdanie 24 Rozd. W, po partii: -	♠ A ♥ K 2 ♦ A K J 10 6 3 ♣ Q 9 8 7
♠ J 8 7 4 ♥ Q J 10 7 5 4 ♦ 5 4 ♣ 5		♠ K Q 6 2 ♥ 8 ♦ 9 8 7 2 ♣ A K 10 4
	♠ 10 9 5 3 ♥ A 9 6 3 ♦ Q ♣ J 6 3 2

Nasz System:

W	N	E	S
pas1	1♦	pas2	1♥
pas	3♦3	pas	3BA
pas	pas	pas

¹cztery piki z boku są przeciwwskazaniem dla otwarcia typu słabe dwa

²singiel kier, więc nie ma mowy o kontrze wywoławczej, także na wejście 1♠ z czwórki kolor ten jest zbyt słaby

³16–17 PC i dobry sześciokart w karach

⁴S ma niewiele, ale wszystko bezcenne: singlowa ♦D często zamknie partnerowy kolor, ♥A to szybka lewa, najbardziej w tej sytuacji pożądana, zaś ♣W x x x może pomóc w trzymaniu tego koloru

Wspólny Język:

W	N	E	S
pas	1♣1	pas	1♦
pas	3♦2	pas	3BA
pas	pas	pas

¹piękne 17 PC w ofensywnym składzie 6–4, można więc śmiało rozpocząć od 1♣

²silny trefl na karach

Jak wspomniałem, S nie powinien mieć oporów przed zapowiedzeniem 3BA w sekwencji pierwszej, a tym bardziej w drugiej. Zresztą w rozdaniu spełnione są wymogi bilansowe: na NS znajduje się 24 PC, pełny sześciokart roboczy, szybkie lewy z boku oraz pewne zatrzymanie w czwartym kolorze. Przeciwko 3BA(S) W zaatakuje ♥D, więc rozgrywającemu pozostanie szybkie odegranie niczym niezagrożonych dziewięciu wziątek. Minimaksowe 400 dla NS powinno też być przeto licznie obecne w protokole tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 3BA(NS), 9 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 6 (NS,WE!);

♠ – 7 (WE);

BA – 9(NS).

Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ J 7 6 4 2 ♥ Q J 5 2 ♦ Q ♣ Q 3 2
♠ A Q 5 ♥ A 9 8 6 4 3 ♦ K J 5 ♣ 8		♠ 3 ♥ ♦ A 10 8 7 4 ♣ A 10 9 7 6 5 4
	♠ K 10 9 8 ♥ K 10 7 ♦ 9 6 3 2 ♣ K J

W	N	E	S
–	pas	pas1	pas2
1♥	pas	2♦3	pas
3♦4	pas	4♣5	pas
5♦6	pas	pas	pas

¹na takie wybryki nie ma recepty: tu tak 1♦, 1♣, jak i dwukolorowe 2BA nie opiszą należycie i prawdziwie tej niezwykłej ręki, najlepiej przeto będzie spasować i poczekać na rozwój wydarzeń, na pewno nie obiegną cztery pasy

²brak koloru odpowiedniego na otwarcie na trzeciej ręce

³2♣ byłyby konwencyjne (drury), przeto pozostają tylko 2♦ (bo przecież nie 1BA!)

⁴fit karowy, powinna to też być zapowiedź forsująca

⁵naturalne, duży układ, szlemik jeszcze możliwy, acz po otwarciu partnera 1♥, raczej mało prawdopodobny

⁶partner po pasie, przeto o dobrym szlemiku nie ma mowy, gdyby jednak W miał zamiast ♥A – ♣K czy ♦D, a najlepiej czterokartowy fit w karach…

Trochę szczęśliwie parze WE udało się szybko uzgodnić kara, po czym E musiał już doprowadzić do dogranej w kolor. Przeciwko 5♦(E) S wyjdzie – powiedzmy ♠10 – aby być może odebrać wziątkę w tym kolorze. Rozgrywający zabije ♠A w dziadku, ściągnie ♦K, zagra ♣A, przebije na stole trefla ♦W (nawet gdyby dokonał tej przebitki blotką, w następnej lewie musiałby przejąć ♦W asem w ręce!), ściągnie ♦A 10 i odda trefla. Oraz wziątkę na ♦9, zrobi zatem równo swoje.

Do wygrania byłoby też 5♣, kiedy to rozgrywający oddałby wprawdzie dwie wziątki atutowe, ale rozwiązałby bez przegrywającej kara.

Teoretycznie rzecz ujmując, tylko pierwszy wist w atu bezwarunkowo położyłby szlemika karowego. Bez niego rozgrywający mógłby bowiem wziąć ♣A, dwa piki (po impasie przeciwko królowi), ♥A oraz osiem lew atutowych na odpowiednio wytempowane obustronne przebitki.

W protokole rozdania znajdzie się dużo minimaksowych 600 dla WE; tym bardziej że na linii tej w zasadzie bezproblemowo wychodzą też firmowe 3BA!

Minimaks teoretyczny: 3BA(WE), 9 lew albo 5♣(WE), 11 lew, albo 5♦(WE), 11 lew; 600 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 11 (WE);

♥ – 9(WE);

♠ – 6 (NS,WE!);

BA – 9(WE).

Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ J 4 ♥ A 9 5 ♦ A K 9 6 ♣ A 9 5 2
♠ 6 2 ♥ 8 4 3 2 ♦ Q J 4 3 ♣ 7 4 3		♠ A 10 7 ♥ J 10 7 6 ♦ 8 2 ♣ Q 10 8 6
	♠ K Q 9 8 5 3 ♥ K Q ♦ 10 7 5 ♣ K J

W	N	E	S
–	–	pas	1♠
pas	2♣	pas	2BA
pas	?1

¹patrz niżej

Na swój rebid 2BA otwierający ma albo około 17 PC (z którymi z jakiegoś powodu nie otworzył 1BA, w Naszym Systemie jest to nawet 17⁺ PC), albo nadwyżkową kartę z sześcioma pikami (w składzie zrównoważonym albo quasi-zrównoważonym), nie na tyle jednak silnymi, aby dać skaczący rebid 3♠. Odpowiadający nie powinien więc w żadnym wypadku zadowolić się zgłoszeniem 3BA, szlemik może być bowiem absolutnie z góry. Jedną z jego opcji są inwitujące 4BA, po których partner z około 17 PC (lub więcej) zapowie szlemika w bez atu. Jednak z aktualną kartą S na takie dictum spasuje, ma bowiem tylko 14 PC, ze średnimi pikami, a nadwyżkę już sprzedał. Tymczasem w dalszym ciągu szlemiki 6BA i 6♠ są tu kontraktami jak najbardziej prawidłowymi i wykładanymi w rozgrywce. Wystarczy wziąć pięć lew pikowych, co będzie możliwe przy podziale tego koloru 3–2, 4–1 z singlową dychą oraz 4–1  singlowym asem z jednej strony, co pozwala oszacować szanse realizacji szlemika w bez atu na ponad 75%. N nie może jednak samodzielnie zapowiedzieć gry premiowej, gdyż piki partnera mogą być słabsze (gdy ma on w nich sześciokart), a trudno oczekiwać, by można było zrealizować szlemika bez co najmniej pięciu wziątek w tym kolorze. Naukowym rozwiązaniem jest zapowiedź 5♠ jako swego rodzaju inwit atutowy. Z pełnym fitem i chcąc grać w ten kolor, N uzgodniłby go jednak odzywką 3♠, przeto skok na 5♠ powinien mieć znaczenie specjalne. A mianowicie: partnerze, zapowiedz szlemika, jeśli twe sześciokartowe piki są dobrej jakości. Oczywiście w ramach istniejących możliwości, jeśli bowiem S dał rebid 2BA z sześciokartem, to ten nie może być zbyt solidny (inaczej skoczyłby na 3♠). Jeżeli przeto S ma niewielką nadwyżkę (15, nie najładniejsze 16 PC) oraz słabe piki (np. szóstego króla czy nawet asa), inwitu nie przyjmie, nie musi też jednak na 5♠ pasować, może/powinien powiedzieć 5BA. To bowiem jeszcze najczęściej wyjdzie – z bilansu ogólnego, przy tak dużej karcie ważne jest jednak, aby zagrać nie w kolor, tylko w bez atu, przecież to turniej na maksy. Oczywiście z aktualną kartą S zaproszenie partnera przyjmie, jego piki są bowiem – jak na tę sekwencję – bardzo dobre, a ze względu na ogólny charakter ręki powinien zalicytować 6BA (a nie 6♠). Zresztą także jego ewentualne 6♠ partner przeniósłby na 6BA.

Oczywiście S powinien także powiedzieć 6BA z kartą silniejszą i pięcioma (ale też sześcioma) pikami, co będzie możliwe szczególnie w Naszym Systemie. Wówczas otwierający może być też jeszcze silniejszy (do acola), wówczas albo zapowie wielkiego szlema, albo pokaże na szczeblu sześciu kolor swego najmłodszego asa.

W protokole rozdania na pewno spotkamy minimaksowe 1440 dla NS, ale też 1430, 680 oraz 690 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 6BA(NS), 12 lew; 1440 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 12 (NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 12 (NS);    

BA – 12 (NS).

Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ K 8 7 5 4 2 ♥ 3 ♦ A J 8 5 ♣ K 6
♠ A 3 ♥ K J 9 7 6 5 ♦ 7 ♣ A Q 7 5		♠ Q 9 ♥ Q 10 4 2 ♦ Q 10 4 3 ♣ 9 4 3
	♠ J 10 6 ♥ A 8 ♦ K 9 6 2 ♣ J 10 8 2

W	N	E	S
–	–	–	pas
1♥	1♠	2♥	2♠
4♥	4♠	pas	pas
pas

Możliwe są też inne sekwencje, ale najczęściej skończy się właśnie na 4♠(N). E zaatakuje kierem, którego rozgrywający zabije na stole asem i zagra w ♠6. Z ręki powinien wstawić ♠K, po licytacji będzie bowiem wiadomo, iż ♠A prawie na pewno znajduje się u W, więc zagranie z dziadka ♠W wkoło byłoby skuteczne jedynie przy konfiguracji ♠A D 3 tamże. Z równym powodzeniem E może jednak posiadać – zamiast singlowej ♠9 – singlową ♠D. Ponadto z singlem w pikach gracz ten skoczyłby zapewne na blokujące 3♥, ma bowiem na pewno fit czterokartowy. Najprawdopodobniej zatem piki dzielą się 2–2 – z asem u W.

Gdy ♠K zdobędzie wziątkę, N powtórzy pikiem, W utrzyma się ♠A i – powiedzmy – zagra ♥K. Rozgrywający przebije w ręce, po czym będzie mógł odnieść sukces na wiele sposobów, nawet jeśli w następnej lewie wyjdzie z ręki ♣K; odda wtedy dwie wziątki w tym kolorze, ale potem na dwa trefle wyrobione w dziadku pozbędzie się z ręki dwóch kar. Odniesie sukces nawet wtedy, gdy ♣D znajduje się u E. Inna droga to wejście na stół ♠W i zagranie stamtąd w trefla – do króla i powtórzenie treflem, i w tym wypadku wyrobią się ♣W 10 w dziadku. A gdy W wskoczy ♣A i odejdzie kierem albo treflem, N rozegra bezpiecznie kara – ♦A i blotką do dziewiątki na stole, odda więc tylko jedną wziątkę w tym kolorze. Straci wprawdzie nadróbkę, gdy E posiada ♣D, a jego partner ♦D pod impasem, ten ostatni miałby jednak wówczas układ zrównoważony 6332, więc raczej – ze stosunkowo niewielką siłą (14 PC) – nie powiedziałby 4♥; z kolei na podniesienie do 2♥ E powinien mieć trzy damy. Słowem, każde racjonalne kroki wykonane przez rozgrywającego powinny pozwolić mu na zrealizowanie gry. Stąd w protokole rozdania znajdzie się dużo wpisów w wysokości 420 dla NS.

Minimaks teoretyczny:5♥(WE) z kontrą, 9 lew; 300dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (W!);

♦ – 9 (NS);

♥ – 9 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 6 (NS).

Rozdanie 28; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 28 Rozd. W, po partii: NS	♠ A K Q 8 ♥ A 7 ♦ A 10 9 6 ♣ K 6 2
♠ J 10 7 5 3 ♥ 8 6 ♦ Q 3 2 ♣ A 8 5		♠ 6 2 ♥ Q 5 3 ♦ K J 8 5 4 ♣ Q 10 4
	♠ 9 4 ♥ K J 10 9 4 2 ♦ 7 ♣ J 9 7 3

W	N	E	S
pas	1♣	1♦	1♥1
1♠	2BA	pas	4♥
pas	pas	pas

¹ręka warta dużo więcej niż niejedne z zalożenia pozytywne 7–9 PC

Kolejna standardowa dograna, którą osiągnie ogrom par NS. Przeciwko niej W zaatakuje karem, przeto rozgrywający zabije ♦A na stole, ściągnie trzy razy atu, impasując obrońcy E damę i… ponieważ nie zaimpasuje W dwóch honorów pikowych, wcześniej czy później będzie musiał oddać dwa trefle. Skompletuje przeto 11 wziątek, minimaksowego szlemika mógłby zrobić jednie po wiście ♠W, gdy ponadto wyimpasowałby następnie damę atu i zagrał trefla do króla…

Protokół rozdania zdominują więc wpisy w wysokości 650 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 6♥(NS), 12 lew; 1430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 12 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 11 (NS).

Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ A J 10 3 ♥ J 8 ♦ 8 6 3 ♣ A Q 10 3
♠ 5 2 ♥ A 9 4 ♦ J 7 4 ♣ 9 8 6 4 2		♠ Q 8 6 ♥ K 7 2 ♦ A K 10 5 2 ♣ K J
	♠ K 9 7 4 ♥ Q 10 6 5 3 ♦ Q 9 ♣ 7 5

W	N	E	S
–	1♣	1BA1	2♣2
pas	2♠	pas3	pas
pas

¹naturalne, 15–18 PC

²konwencyjne wskazanie kolorów starszych

³można spróbować 3♦, ale jest to związane ze stosownym ryzykiem

Gdyby S nie miał do swojej dyspozycji tej pożytecznej konwencji, mógłby albo pasować, albo spróbować 2♥. Ta ostatnia gry mogłaby już zostać położona bez jednej i tak bez wątpienia by się stało; w pierwszym z powyższych przypadków natomiast 1BA(E) obiegłoby i rozgrywający bądź to zrealizowały je z nadróbką (gdyby podegrał z dziadka trefle, a kara pociągnął z góry), bądź to wpadłby bez jednej (gdy zaimpasowałby ♦D). Tymczasem 2♠ strony NS zostaną łatwo zrealizowane, N odda bowiem jedynie dwa kara, dwa kiery oraz trefla. A gdy na zagranego ze stołu w pierwszej rundzie koloru kiera W nie wskoczy asem, aby podegrać trefle, rozgrywający będzie nawet mógł zdobyć nadróbkę (wyrobi sobie kiery i nie odda trefla).

Możliwy jest wszakże i taki rozwój wydarzeń:

W	N	E	S
–	1♣	1BA1	2♣2
pas	2♠	3♦(!?)	pas
pas	pas

¹naturalne, 15–18 PC

²konwencyjne wskazanie kolorów starszych

³można spróbować 3♦, ale jest to związane ze stosownym ryzykiem

A tę grę da się położyć tylko bez jednej, bezwarunkowo tylko wtedy, gdy albo S da pierwszy wist w atu (krok niezbyt naturalny) i obrońcy trzykrotnie je połączą, albo jeśli padnie nawet wist kierowy – drogą promocji damy atu w ręce S. Na pewno więc przynajmniej od czasu do czasu 3♦(E) będą zrealizowane.

W protokole rozdania spotkamy wpisy w wysokości 110, 140 oraz 100 dla NS, ale też bez wątpienia 110, a może i minimaksowe 120 po stronie WE.

Minimaks teoretyczny:  2BA(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 8 (WE).

Rozdanie 30; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ A 8 5 2 ♥ Q 4 ♦ Q 4 ♣ A K 9 4 3
♠ K Q 10 3 ♥ A 5 ♦ 10 2 ♣ Q 8 7 6 2		♠ ♥ K J 10 9 7 6 3 2 ♦ A K 9 5 3 ♣
	♠ J 9 7 6 4 ♥ 8 ♦ J 8 7 6 ♣ J 10 5

W	N	E	S
–	–	1♥1	pas
1♠	2♣	4♥	pas
pas	pas

¹kolejny potworek, znów trudno więc o naukową diagnozę i receptę

Kilka innych możliwości, mniej lub bardzie możliwych do wystąpienia w turniejowej praktyce:

W	N	E	S
–	–	1♥1	pas
1♠	2♣	2♦ (?)	pas
2♥	pas	4♥	pas
pas	pas

¹kolejny potworek, znów trudno więc o naukową diagnozę i receptę

W	N	E	S
–	–	1♥1	pas
1♠	2♣	3♦ (!?)	pas
3BA	pas	5♥2 (!)	pas
6♥3 (!)	pas	pas	pas

¹kolejny potworek, znów trudno więc o naukową diagnozę i receptę

²mnóstwo kierów i kara bokiem: partnerze, chodzi mi wyłącznie o wartości w kolorach czerwonych

³po takiej sekwencji partnera ♥A x i dubel karo pozwalają na zapowiedzenie szlemika

Szlemiki na pewno się trafią, tych zapowiedzianych z dużą dozą racjonalności nie będzie jednak wiele. S zaatakuje ♣W; rozgrywający przebije w ręce, po czym powinien zagrać ♦A K i trzecią rundę tego koloru przebić na stole asem atu (chyba że S nie dołoży kara do koloru). Gdy kara podzielą się 3–3, odda się co najwyżej wziątkę na damę atu (można też zaimpasować ją u e-N-a). Jeśli natomiast okaże się, że S miał cztery kara, rozgrywający przebije w ręce pika i zagra kolejne karo, by przebić je na stole ♥5. N nadbije ♥D, ale będzie to jedyna wziątka broniących. Rozgrywający straciłby lewę tylko wtedy, gdy taka nadbitka nastąpiłaby singlową ♥8; wówczas do zdobycia 12 wziątek prowadziłoby ściągnięcie ♥A, a dopiero potem przebicie w dziadku kara. E oddałby wtedy jedynie jedną wziątkę karową.

W protokole rozdania znajdą się zapisy 480 oraz sporadycznie 980 dla WE, ale też pewnie 450 dla tej strony, a może nawet 50 po stronie przeciwnej; ci rozgrywający, którzy rozpoczną od zaatutowania ♥A (czy przebiją trzecią rundę kar ♥5 – N nadbije wtedy ♥D i zagra ♥4), wezmą bowiem tylko 11 lew.

Oczywiście 12 lew można też wziąć w mniej poprawny sposób – przebić karo ♥A i zaimpasować ♥D. Z kolei prawidłowa rozgrywka polegająca na przebiciu trzeciego kara asem atu może doprowadzić do straty nadróbki, gdy kara są rozłożone 3–3. Jeśli bowiem następnie rozgrywający zaimpasuje ♥D, odda lewę na singlowy ten honor w ręce e-S-a, kiery zaś pociągnie ♥K z góry, odda wziątkę atutową na pierwotnie ♥D x w ręce dowolnego z broniących.

Minimaks teoretyczny:6♠(NS) z kontrą, 8 lew; 800 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 11 (WE);

♥ – 12 (WE);

♠ – 8 (NS);

BA – 10 (W!).

Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

Rozdanie 31 Rozd. S, po partii: NS	♠ K Q ♥ Q 7 ♦ Q 10 8 7 ♣ K Q 9 7 3
♠ A 8 7 3 2 ♥ 6 3 2 ♦ J 2 ♣ 8 4 2		♠ J 9 6 5 4 ♥ A 5 ♦ A 6 5 ♣ A 6 5
	♠ 10 ♥ K J 10 9 8 4 ♦ K 9 4 3 ♣ J 10

W	N	E	S
–	–	–	2♥1
pas	pas	2♠	pas
3♠2	pas	pas	pas

¹naturalne słabe dwa

²z pięciokartowym fitem trzeba podnieść kolor partnera, z ręką silniejszą W powiedziałby 3♥

albo:

W	N	E	S
–	–	–	2♥1
pas	3♥2	pas	pas
pas

¹naturalne słabe dwa

²na wszelki wypadek

W	N	E	S
–	–	–	2♦1
pas	2♥2	pas3	pas4
pas

¹multi

²do koloru partnera

³wejście 2♠ ryzykowne z tak słabym kolorem, zwłaszcza ze to piki może mieć jeszcze rozgrywający

⁴kiery

albo:

W	N	E	S
–	–	–	2♦1
pas	2♥2	2♠3	pas
3♠4	pas	pas	pas

¹multi

²do koloru partnera

³wejście 2♠ ryzykowne z tak słabym kolorem, zwłaszcza ze to piki może mieć jeszcze rozgrywający

⁴z pięciokartowym fitem trzeba podnieść kolor partnera, z ręką silniejszą W powiedziałby 3♥

albo:

W	N	E	S
–	–	–	2♦1
pas	3♥2(?)	pas	pas
pas

¹multi

²fity w obu kolorach starszych, w zasadzie blokujące, w niekorzystnych założeniach raczej trudne do polecenia (gdy to partner ma piki, takie działanie podnosi kontrakt strony NS z 2♠ do 3♠)

Różne warianty są tu, jak widać, możliwe, dużo zależeć będzie zwłaszcza od tego, czy S otworzy naturalnymi słabymi 2♥, czy 2♦ multi. Przeciwko pikowej grze E obrońca S wyjdzie zapewne ♣W, tak czy owak, rozgrywający będzie musiał oddać dwie wziątki w tym kolorze i po jednej w każdym z pozostałych. Skompletuje przeto tylko osiem lew i na swe 3♠ będzie leżał bez jednej. 2♠ raczej grywane nie będą.

Jeśli natomiast chodzi o gry kierowe, to W zawistuje ♠A, a E blotką tego koloru do asa w ręce partnera. I teraz, aby bezwarunkowo ograniczyć przeciwnika do ośmiu lew, W będzie musiał wyjść w kara, aby potem przebić trzecią rundę tego koloru. Nie będzie to posunięcie oczywiste, partner może bowiem mieć w karach nie asa, tylko króla. Po innym odwrocie rozgrywający dostanie szansę na skompletowanie dziewięciu wziątek – i często wykorzysta ją nawet bez konieczności wyłapania ♦W. Powiedzmy bowiem, że w drugiej lewie W powtórzy pikiem – rozgrywający utrzyma się wówczas ♠K w ręce N, a z drugiej wyrzuci trefla (albo karo). Następnie wyjdzie treflem, którego E będzie musiał zabić asem, inaczej straci na niego lewę. I teraz jedynym jego bezpiecznym zagraniem będzie ♥A i kier – bądź kier spod asa – przeciwnik utrzyma się wtedy w ręce N i będzie mógł na trefle wyrzucić z ręki S dwa kara; odda przeto jeszcze tylko wziątkę na asa w tym ostatnim kolorze. Z powyższej analizy wyraźnie wynika, iż kontrakty 3♥(NS) będą dużo częściej realizowane niż kładzione. W protokole rozdania wystąpią więc przede wszystkim wpisy 140 i 50 dla NS, dużo, dużo rzadziej – wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE)z kontrą, 8lew; 100dlaNS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7(WE).

Rozdanie 32; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 32 Rozd. W, po partii: EW	♠ A J 6 ♥ Q 9 6 ♦ 10 6 4 3 2 ♣ K 8
♠ 9 4 3 ♥ A J 8 3 ♦ J ♣ A J 9 4 2		♠ K 10 7 5 2 ♥ 5 4 ♦ Q 9 8 5 ♣ Q 10
	♠ Q 8 ♥ K 10 7 2 ♦ A K 7 ♣ 7 6 5 3

W	N	E	S
pas	pas	pas1	1♣
ktr.2	1BA	2♠	pas
pas	pas

¹można dać trzecioręcznego 1♠, ale założenia są niekorzystne, a E ma tylko 7 PC

²z takim układem warto powalczyć – gdy partner zgłosi kara, W zalicytuje kiery, by pokazać, że może grać w trzy pozostałe kolory

albo:

W	N	E	S
pas	pas	pas1	1♣
ktr.2	1BA	2♠	pas
pas	2BA/3♦3	pas	pas
pas

¹można dać trzecioręcznego 1♠, ale założenia są niekorzystne, a E ma tylko 7 PC

²z takim układem warto powalczyć – gdy partner zgłosi kara, W zalicytuje kiery, by pokazać, że może grać w trzy pozostałe kolory

³słaby kolor, ale partner otworzył na czwartej ręce, więc to NS mają w rozdaniu przewagę siły

albo:

W	N	E	S
pas	pas	1♠1	pas2
2♣3	pas	2♠4	pas
pas	pas

¹mimo wszystko

²zbyt marna karta na kontrę wywoławczą

³drury

⁴zupełna słabość

Na niejednym stole turnieju – w ten czy inny sposób – ostatecznym kontraktem staną się właśnie 2♠(E). Przeciwko tej grze S zaatakuje bez wątpienia ♦A i już gra będzie nietrudna do zrealizowania. Nawet bowiem, gdyby w drugiej lewie S wyszedł ♠D, która zostałaby przez jego partnera przepuszczona, albo blotką atu, którą N zabiłby asem i powtórzył ♠6, E oddałby już tylko dwa piki, trefla oraz dwa kara. Natomiast jeżeli w drugiej lewie S zagrałby małym kierem, rozgrywający mógłby już zrobić swoje na kilka sposobów, np. kiera by przepuścił, kontynuację tym kolorem pobił ♥A na stole, przebił w ręce kiera i zagrał ♣D na impas… Kontrakt 2♠(E) położyłby jedynie atak blotką kierową, po którym – gdy rozgrywający dodałby ze stołu blotkę i N wziąłby pierwszą lewę ♥9 – ten ostatni musiałby odwrócić blotką atu… Z powyższego wynika, że 2♠(WE) będą powszechnie realizowane.

W związku z powyższym kontrakty 3♦, które będą kładzione tylko bez jednej (do oddania dwa atuty i po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych), należy uznać za opłacalną obronę gry przeciwników, tym bardziej że nie będą one raczej kontrowane. To samo można powiedzieć o kontraktach 2BA(N), które po naturalnym wiście pikowym także zostaną położone tylko bez jednej. Rozgrywający utrzyma się bowiem ♠D na stole i ściągnie ♦A K, a kiedy przekona się o złej sytuacji w tym kolorze, zagra kiera do dziewiątki w ręce. Weźmie przeto dwa piki, dwa kiery, dwa kara i trefla. W widne karty – po pikowym – mógłby nawet zrobić swoje (osiem lew), ale to tak nierealne, że nie warto się tym zajmować…

W protokole rozdania spotkamy przeto przede wszystkim zapisy w wysokości 110 i 50 dla WE.

Minimaks teoretyczny:  2BA(NS)z kontrą, 7lew; 100dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6(NS,WE!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (W!);

BA – 7(NS).

Rozdanie 33; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 33 Rozd. N, po partii: -	♠ A J 10 8 3 ♥ ♦ 9 8 5 ♣ K 10 6 5 2
♠ 5 ♥ A K 8 5 3 2 ♦ Q 6 ♣ 9 8 7 4		♠ 7 4 2 ♥ 10 9 6 ♦ K J 10 7 3 ♣ A J
	♠ K Q 9 6 ♥ Q J 7 4 ♦ A 4 2 ♣ Q 3

W	N	E	S
–	2♦1	pas	2BA2
pas	3♣3	pas	3♦4
pas	3♠5	pas	4♠
pas	pas	pas

¹ wilkosz, trzy karty w kolorze młodszym, więc można sobie na takie otwarcie pozwolić

²pytanie

³trefle i starszy

⁴pytanie

⁵trefle i piki

W	N	E	S
–	2♠1	pas	4♠
pas	pas	pas

¹ dwukolorówka piki i młodszy, uwagi jak wyżej

²pytanie

To kolejna oczywista dograna, osiągnie ją przeto bardzo wiele duetów linii NS. Tylko pierwszy wist karowy pozwoliłby obrońcom na zdobycie dwóch wziątek w tym kolorze – i ♣A, czyli ograniczyłby rozgrywającego do swojego. Taki atak nie nastąpi jednak często, choć nie jest też posunięciem zupełnie abstrakcyjnym. E będzie bowiem wiedział, że  rozgrywający ma bocznego longera treflowego, łatwego do wyrobienia na ewentualne zrzutki; sam E ma bowiem w treflach ♣A W sec [tyle tylko, iż by było to dla przeciwnika efektywne, w dziadku musiałyby się znajdować (co najmniej) cztery atuty]. Najczęściej jednak padnie w zasadzie bezpieczniejszy wist kierem. Rozgrywający przebije w ręce, może ściągnie raz atu, po czym wyjdzie z ręki blotką treflową. Wszystko się wysypie, a kiedy po ♣A E otworzy kara, będzie to już posunięcie spóźnione. N zabije ♦A, wyatutuje i na trefle zrzuci ze stołu dwa pozostałe tam jeszcze kara. Tyle tylko, że pozostanie tam już tylko jeden atut, będzie zatem można przebić jedynie jedno karo z ręki. Ostatnie trzeba będzie oddać, mimo to rozgrywający zdobędzie teoretycznie nienależną mu nadróbkę. Najczęstszym wpisem w turniejowym protokole rozdania będzie przeto 450 dla NS, minimaksowe 420 dla tej strony trafią się dużo, dużo rzadziej.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 6 (NS,WE!);

♥ – 8 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 6 (NS).

Analizy przygotował Wojciech Siwiec