Rozdanie 2.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ 5 ♥ Q 10 7 6 2 ♦ J 10 3 ♣ 9 8 6 4
♠ Q 8 7 4 3 2 ♥ 5 ♦ A 9 8 7 ♣ J 5		♠ A K J ♥ A K 8 4 ♦ 6 5 ♣ A Q 3 2
	♠ 10 9 6 ♥ J 9 3 ♦ K Q 4 2 ♣ K 10 7

Wiele par EW dojdzie tu do szlemika pikowego. Jeden z wielu możliwych wariantów licytacji wygląda tak:

1. Odwrotka.
2. Słaby na szóstce – najprostszy, klasyczny schemat odpowiedzi.
3. Krótkość kierowa. Para EW preferuje taki schemat przechodzenia do licytacji w strefie szlemowej. 4♣/♦/♥ to singletony/renonse, a 3BA oznacza rękę bez krótkości. Można oczywiście zgłaszać cue bidy „ekonomicznie” i wtedy, po 3♠, W licytuje 4♦.
4. Cue bid. Gracza E nie zraża to, że w kierach, do krótkości partnera, ma asa i króla. Sam as byłby o wiele lepszy, a król przydałby się w innym kolorze.
5. Kontra bardzo pochopna. Czy zawodnikowi S naprawdę zależy na wiście treflowym?
6. PAS wywiadowczy.
7. As trefl.
8. Cue bid, praktycznie as karo.

Szlemik pikowy jest kontraktem bardzo kiepskim, ale po wiście treflowym rozgrywający dokłada ze stołu małe i ma już dwanaście lew.

Po wyjściu w inny kolor też można 6♠ zrealizować, ale, bez zajrzenia przeciwnikom w karty, jest to raczej niemożliwe. Lepiej więc zadowolić się końcówką.

W kontrakcie 4♠ zatrzymają się pary grające silnym otwarciem 2BA. Tam będzie tak:

1. Transfer na kiery. Gracz W, z tak słabym kolorem i zaledwie siedmioma punktami, nie prowokuje gry premiowej. Z lepszą ręką zgłosiłby transfer na wysokości trzech, a potem podniósł piki o jeden szczebel. Oznaczałoby to delikatny inwit szlemikowy. Takiej karty W jednak nie ma.
2. 21 PC i dobry fit to jeszcze nie powód, by karać partnera za to, że chce zagrać ostrą końcówkę i zalicytował 4♥ z taką na przykład ręką: ♠ 1098xxx  ♥ xx  ♦ Axx  ♣ xx.

By przekroczyć poziom końcówki E musiałby mieć coś takiego: ♠ AKxx  ♥ Axx  ♦ xx  ♣ AKDx. Teraz pięciu pików się już nie przegra, a szlemik jest naprawdę blisko. Z taką kartą E zgłasza po 4♠ cue bid 5♣.