Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

	♠ 3 ♥ KQ73 ♦ K653 ♣ A1065
♠ K42 ♥ J85 ♦ AQ10742 ♣ 9		♠ AQJ97 ♥ 962 ♦ 8 ♣ KJ83
	♠ 10865 ♥ A104 ♦ J9 ♣ Q742

¹ W powinien zdegradować swoją rękę jako położoną przed otwarciem 1♦ i zadowolić się podniesieniem do 2♠

W tej sytuacji kara najczęściej przyniosą stronie WE tylko jedną lewę – na asa, nie uda się bowiem raczej ani impas przeciwko królowi, ani wyrobienie koloru przebitkami. Po takiej ocenie karty i pozycji W powinien zrezygnować z jakiegokolwiek inwitu (np. przy pomocy konwencji drury) i zadowolić się zwykłym podniesieniem do 2♠.

Istotnie, już kontrakt 3♠(E) zostanie tu łatwo położony, nawet wówczas, gdy S wyjdzie przeciwko niemu ♦W, czyli w kolor, którym jego partner otworzył licytację. Gracz E zabije wtedy pierwszą lewę ♦A na stole i wyjdzie stamtąd w singletona treflowego. Uwaga jednak! Aby bezwarunkowo ograniczyć rozgrywającego do ośmiu wziątek, obrońca N musi wtedy wskoczyć ♣A i wyjść w kiera, to najpóźniej bowiem w tym momencie gracze NS muszą odebrać swoje trzy lewy w tym kolorze. Po odwrocie ze strony e-N-a w atu istniałaby już rozgrywka – no, może bardziej w widne niż zakryte karty – pozwalająca rozgrywającemu na skompletowanie dziewięciu wziątek.

W protokołach rozdania winny zatem dominować następujące wpisy: 110 dla WE oraz 50 i 100 dla NS, z przewagą tym wpadkowych, obawiam się.

Minimaks teoretyczny: 3♣(NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (WE).