Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ T ♥ AJ853 ♦ KQ76 ♣ KJ5
♠ 8763 ♥ 4 ♦ 943 ♣ 98762		♠ AQ9 ♥ Q9762 ♦ A52 ♣ A4
	♠ KJ542 ♥ KT ♦ JT8 ♣ QT3

¹ wejście 1BA po partii byłoby bardzo niebezpieczne, E ma wprawdzie 16 PC, w tym trzy asy, ale też tylko trzy pewne lewy

² nie 2♥ jako negatywny wybór koloru, S ma bowiem 10 PC i trzy dziesiątki, a charakter jego ręki jest bezatutowy, a nie kolorowy

³ nadwyżka, N dokłada więc końcówkę

Tę końcówkę powinno osiągnąć wiele duetów NS, mimo że znajduje się na niej tylko 24 PC. Ale też wszystkie cztery dziesiątki, co na ogół znakomicie podnosi bilans bezatutowy. Przeciwko 3BA(S) obrońca W wyjdzie najprawdopodobniej w trefla, a jego partner zabije pierwszą lewę ♣A i treflem powtórzy. Rozkłady są bardzo korzystne dla rozgrywającego, a droga do dziewięciu wziątek w bez atu to prawdziwy samograj. Nawet jeśli S odda lewę na ♥D, a tak się najprawdopodobniej stanie, nic mu to nie zaszkodzi. Szybko bowiem zorientuje się, iż obrońcy E skończyły się trefle, jeśli zaś zostanie postawiony przed taką koniecznością, zrobi też impas ♠W w ręce. W najczęstszym wariancie rozwoju wydarzeń na dziewięć wziątek rozgrywającego złożą się dwa trefle, trzy kara, trzy kiery oraz jeden pik. Po starannej, choć oczywistej obronie, nie będzie też jednak mowy o nadróbce, oprócz trzech asów E weźmie też bowiem lewę albo na ♥D, albo na ♠D.

W protokole rozdania spotkamy zatem przede wszystkim wpisy w wysokości 400 i 150 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3BA(NS), 9 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (N!);

♦ – 9 (NS);

♥ – 9(NS);

♠ – 8(NS);

BA – 9 (NS).