Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ 432 ♥ AQ9 ♦ Q8632 ♣ 76
♠ KQ ♥ J54 ♦ T74 ♣ AK982		♠ J7 ♥ T76 ♦ K95 ♣ QJT43
	♠ AT9865 ♥ K832 ♦ AJ ♣ 5

¹ naturalny inwit na wartości kierowe

Wprawdzie otwierający ma tylko 12 miltonów, ale też bardzo ofensywny, wygrywający układ 6–4, powinien więc zgłosić naturalny inwit do końcówki – przede wszystkim pikowej – na wartości kierowe. Jego partner – z ♥A D x – ma oczywiste przyjęcie tego zaproszenia, zapowie więc dograną w piki. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z faktu, iż końcówka ta jest podlimitowa – na tylko 20 PC, na pewno nie osiągnie jej zatem każdy duet NS uczestniczący w turnieju.

Przeciwko ostatecznym 4♠(S) zawodnik W zaatakuje ♣A, po czym powtórzy ♣K. Rozgrywający przebije w ręce, wejdzie na stół ♥A i zrobi impas ♦W w ręce. Już teraz, aby gdy manewr ten się nie powiedzie, dysponować wyrzutką kiera na dziadkową ♦D. Po utrzymaniu się ♦W należy zagrać pika wkoło, aby zachować kontrolę nad kolorem atutowym i móc ewentualnie bezpiecznie przebić na stole ostatniego kiera z ręki. Po odzyskaniu prawa do wykonania zagrania S ściągnie ♠A i sprawdzi kiery. Podziały są korzystne, nie trzeba więc będzie nawet przebijać w dziadku kiera. Rozgrywający odda jedynie trefla i pika, a sam skompletuje 11 wziątek. W protokole rozdania dominować winny zatem wpisy w minimaksowej wysokości 450 dla NS, znajdą się w nich też na pewno tylko 200 dla tej samej strony.

Minimaks teoretyczny: 5♥(NS), 11 lew albo 5♠(NS), 11 lew; 450 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 9 (NS);

♥ – 11 (NS);

♠ – 11 (NS);

BA – 7 (NS).