Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ QT5 ♥ QJ62 ♦ T82 ♣ KQ8
♠ K6 ♥ T83 ♦ AQJ943 ♣ J7		♠ A8432 ♥ AK5 ♦ 76 ♣ T53
	♠ J97 ♥ 974 ♦ K5 ♣ A9642

¹ pięć pików, inwit (10–12^– PC)

² nie ma ani nadwyżki, ani fitu pikowego

Powyższe przy założeniu, że gra się coraz bardziej ostatnio popularnymi konwencyjnymi 2♥: signoff na pikach albo forsing do dogranej w składzie (w zasadzie) dowolnym. Jeśli para WE nie stosuje tej całkiem przydatnej konwencji, pozostaje jej co następuje:

¹ inwit, partner prawie zawsze ma 6⁺♦

Wreszcie gdy E uzna, iż jego ręką konstytuuje forsing do końcówki (wątpliwe!), ma do dyspozycji sekwencję następującą:

¹ konwencyjne, jak opisano to wyżej, zwane także transferowym trzecim koloremalbotanim transferem

² automatyczne

³ czwarty kolor, wyjaśnia, iż uprzednie 2♥ były co najmniej seminaturalne

⁴ brak zatrzymania treflowego i trzech pików

⁵ jeśli E nadal upiera się przy zagraniu końcówki, to pozostaje mu albo wrzucić 5♦, albo zalicytować 3♠, z nadzieją, iż partner podniesie je do dogranej z drugą starszą figurą; tak właśnie stałoby się w aktualnym rozdaniu. Piki gracza E są jednak na taką sekwencję stanowczo zbyt słabe. A gdyby odpowiadający myślał o – na pewno przynajmniej nieco gamblingowych – 3BA, w oparciu o karowego longera roboczego, to nie powinien był ujawniać swojej treflowej pięty achillesowej. Tyle tylko, ze był tu nieco spętany konwencją, nie mógł przecież skoczyć na 3BA od razu po rebidzie 2♦ partnera, ten bowiem mógł posiadać trzy piki. Ani też po swych konwencyjnych 2♥ i negatywnych 2♠ partnera, ta ostatnia zapowiedź nadal bowiem pełnego fitu pikowego nie wykluczała. Jedyna zatem w miarę naukowa droga – dla zdecydowanego przesądzić dograną, a jednocześnie spętanego konwencją gracza E – to:

¹ transferowy trzeci kolor

² automatyczne

³ fit karowy, forsujące

⁴ brak trzech pików

W ten sposób odpowiadający sprawdzi, czy partner ma trzy piki, nie ujawniając przy tym słabości treflowej. To wszystko przy wzmiankowanym już założeniu, że zdecydował się zagrać albo 4♠ albo 3BA. To ostatnie nawet przy braku zatrzymania treflowego – partner ma bowiem w tym kolorze dwie, a może nawet trzy karty. A wówczas – mimo że obrońcy odbiorą cztery trefle – 3BA mogą być nie tylko wykładane, ale też jedyną możliwą w tym rozdania do zrealizowania końcówką.

Ponadto ostatnia sekwencja przypadkowo ustawi ostateczne 3BA z akurat lepszej ręki W, broniący N wcale bowiem nie musi w trefla zawistować, podczas gdy jego partner zrobiłby to na pewno…

Z końcówek na WE wychodzi tylko 5♦, zaś 3BA położy jedynie atak treflowy i szybkie zdjęcie przez broniących trzech wziątek w tym kolorze. Do położenia jest też siedmioatutowa końcówka w piki. Wprawdzie atuty dzielą się 3–3, a ♦K siedzi w impasie, rozgrywający polegnie jednak ze względu na brak wystarczającej kontroli nad kolorem treflowym – aby gra została zrealizowana, broniący musieliby się jej zrzec, trzykrotnie zagrywając w trefle, tak jednak przecież nie na pewno postąpią.

W protokole rozdania znajdziemy przeto zwycięskie dla strony WE wpisy: 150, 140, 120 (za 2BA swoje) i minimaksowe 400 (za zrealizowane 5♦ i wypuszczone 3BA), ale też bez wątpienia wpadkowe 50 oraz 100 po stronie przeciwnej.

Na marginesie, wychodzące 5♦(WE), także nie są tu grą prawidłową, wymagają bowiem zastania ♦K x albo ♦K x xpod impasem (szansa 34%) oraz wyrobienia forty pikowej, aby pozbyć się na nią z ręki W kiera, czyli układu pików 3–3 (36%). Łączna szansa powodzenia końcówki w kara wynosi zatem niewiele ponad 12%.

Minimaks teoretyczny: 5♦(WE), 11 lew; 400dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 11 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 8 (WE).