Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ 932 ♥ 32 ♦ 9542 ♣ KQ72
♠ AQJT ♥ T7 ♦ AJ ♣ J9653		♠ 8754 ♥ 54 ♦ QT8763 ♣ 8
	♠ K6 ♥ AKQJ986 ♦ K ♣ AT4

Nasz System:

¹ karta nie kwalifikuje się raczej na otwarcie forsującymi do dogranej acolowskimi 2♣, zawiera bowiem formalnie cztery przegrywające, lecz ♠K x po silnej licytacji przeciwnika W to raczej nie jest lewa, ponadto znajdujący się w ręce S ♦K jest singletonem

² kontra wywoławcza, jak najbardziej dopuszczalna mimo tylko dubletona w karach

³ partner przede wszystkim wywołuje piki, a E ma w tym kolorze cztery karty, ze względu na sześciokart w karach można też jednak odpowiedzieć 2♦

⁴ w pierwszej kolejności kontra ta wskazuje poważną nadwyżkę honorową

⁵ W ma rękę minimalną, nie podnosi przeto do 2♠

⁶ naturalne, z dwóch młodszych czwórek N zgłasza silniejszą – tę, w której ma dwa honory

⁷ karta jednokolorowa na długich kierach, bardzo mocny inwit

⁸ ♣K D to 1,5–2 lewy, szczególnie po silnej licytacji W, N oczywiście przyjmuje więc zaproszenie partnera

Wspólny Język:

¹ teraz W nie może dać kontry wywoławczej ze względu na tylko dubletona w kierach

² nadwyżkowy silny trefl na kierach (20–22 PC), 5⁺ kart w tym kolorze, zasadniczo ręka jednokolorowa

³ 4–7 PC w układzie zrównoważonym albo quasi-zrównoważonym, bez fitu kierowego, forsing na jedno okrążenie

⁴ ze względu na singla w karach otwierający raczej nie myśli o ewentualnych 3BA, tylko zapowiada dograną w kolor swojego pełnego siedmiokartu

Na linii NS znajduje się 25 PC oraz przesolidne kiery u e-S-a, każdy w zasadzie duet tej linii powinien zatem w rozdaniu tym zapowiedzieć końcówkę w ten kolor. Dziesięć lew jest z góry – siedem plus trzy treflowe – a w tym ostatnim kolorze można by nawet wziąć lew cztery, zagrywając ♣A, a potem ♣10 wkoło, to jednak raczej wyłącznie w widne karty. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie temu, aby nawet wtedy, gdy obrońca W zawistuje pasywnie w atu – po prostu rozpocząć od ściągnięcia wszystkich siedmiu atutów. Dojdzie wówczas do następującej końcówki:

Teraz, po zagraniu przez e-S-a ostatniego kiera W będzie musiał odrzucić ♠D – i nawet tam, gdzie gracz ten nie był w licytacji, rozgrywający nie powinien mieć problemów z rozczytaniem pozycji i zrobieniem nadróbki. Jeszcze łatwiej będzie, gdy S nie ściągnie ostatniego atutu, tylko odejdzie ♦K – i wpuści W na asa w tym kolorze. I ten będzie musiał zagrać w pika albo w trefla – w tym ostatnim wypadku do nożyc ♣A 10 x w ręce e-S-a. W karo można tez odejść wcześniej, aby potem doprowadzić do końcówki wyłącznie pikowo-treflowej.

Jak z powyższego wynika, żaden rozgrywający nie powinien mieć tu problemów ze skompletowaniem jedenastu wziątek, co sprawi, że najpopularniejszym wpisem w turniejowych protokołach tego rozdania będzie 450 dla NS.

Strona WE ma tu opłacalną obronę kierowej końcówki – 4♠ albo 5♦, w obu wypadkach tylko bez jednej, z kontrą za 100. Do takich obron będzie jednak dochodziło jedynie sporadycznie. W ma bowiem rękę dosyć zrównoważoną, a jego partner jest po prostu słabiutki. Aby było coś na rzeczy, E musiałby zacząć od odpowiedzi 2♦, a dopiero w następnym okrążeniu pokazać piki. Na taką akcję raczej się jednak nie poważy mimo atakującego układu 6–4, ma bowiem w karcie tylko jedną damę. Tam jednak, gdzie takie 4♠(WE) zostałyby zapowiedziane, strona ta zagwarantowałaby sobie efektowny sukces. S ma bowiem zbyt wiele przegrywających, aby wspiąć się na 5♥, raczej zatem te 4♠ skontruje. WE oddadzą wówczas tylko 100 punktów i zanotują wynik bliski maksymalnego.

Minimaks teoretyczny: 5♠(WE) z kontrą, 9 lew; 300 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (S!);

♦ – 10 (WE);

♥ – 11 (S!);

♠ – 9 (WE);

BA – 6 (NS).