Rozdanie 9.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ 6 4 ♥ A 7 3 ♦ Q 7 6 4 ♣ Q 8 7 4
♠ A Q 8 7 ♥ J 6 ♦ J 9 8 2 ♣ A 3 2		♠ K 10 9 5 2 ♥ K 8 5 ♦ K 3 ♣ 10 6 5
	♠ J 3 ♥ Q 10 9 4 2 ♦ A 10 5 ♣ K J 9

Odwieczna walka pików z kierami z dość trudnym do przewidzenia finałem. Początek licytacji standardowy:

Przed pierwszym problemem stanie w tym momencie zawodnik E. Po kontrze wywoławczej partnera ma on pięciokart pikowy i 9 Miltonów. Można więc spróbować zrobić krok w kierunku końcówki pikowej.

Ale, ale… Popatrzmy na jego kartę nieco bardziej krytycznie. Trzy spośród dziewięciu punktów gracza E to bardzo „podejrzany” król kier. Poza tym 5332 to układ mało „wygrywny”. Gdyby karta E wyglądała na przykład tak: ♠K10xxx ♥ xxxx ♦ KDx ♣x to, pomimo posiadania zaledwie ośmiu Miltonów, mógłby się on pokusić nawet o bezpośredni skok na wysokość końcówki pikowej.

Karta jest jednak taka, jaka jest i, po chwili namysłu, dochodzimy do wniosku, że najlepszym rebidem E jest spokojne dwa pik.

To jednak jeszcze nie koniec problemów pary EW bowiem, jeśli któryś z przeciwników jest akurat bojowo nastawiony, to zdecyduje się on na „przepych” 3♥, zresztą 3♥ z kontrą bez jednej (100 dla EW) jest minimaksem tego rozdania.

Sądzę jednak, że 3♥ zapowiedziane na linii NS spowoduje automatyczne 3♠ zawodnika E i w ten sposób zapis zmieni linię. Obrońcy powinni wziąć kiera, dwa kara i dwa trefle. By obłożyć 3♠ konieczne jest jednak odpowiednio wczesne zagranie w trefla i, z całą pewnością nie wszystkim parom NS to się uda. Dlatego noty 140 dla EW pojawiać się będą w protokole dość często.

A morał płynący z tego rozdania? Taki sam, jak z większości rozdań, w których walczą obie strony – PAS nie jest we współczesnym brydżu kluczem do odnoszenia sukcesów.