Rozdanie 28; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 28 Rozd. W, po partii: NS	♠ T95 ♥ JT64 ♦ J ♣ AT873
♠ AQ72 ♥ 3 ♦ AKQ98 ♣ 964		♠ KJ83 ♥ AQ98 ♦ T72 ♣ J5
	♠ 64 ♥ K752 ♦ 6543 ♣ KQ2

Końcówkę tę powinien wylicytować w zasadzie każdy duet WE, będzie to więc kontrakt absolutnie standardowy. Przeciwko 4♠(W) N może łatwo zaatakować singlowym ♦W. Jedenaście wziątek jest pewne, a dwunasta będzie mogła zostać wzięta wyłącznie w widne karty. Po wzięciu pierwszej lewy ♦A w ręce W musiałby mianowicie zagrać kiera do asa na stole, przebić kiera w ręce – tyle że koniecznie figurą!? – wrócić do dziadka ♠8, impasując e-N-owi dziesiątkę z dziewiątką atu, przebić kolejnego kiera w ręku (gdy w poprzedniej lewie N podstawił się ♠9 albo ♠10 – damą), powtórzyć pikowy impas w dziadku i ściągnąć ♠K oraz pozostałe cztery lewy karowe. Tak wizjonersko grając, W wziąłby sześć lew atutowych (cztery w dziadku i dwie kierowe przebitki w ręce), pięć karowych oraz jedną kierową. Podobnie mogłaby wyglądać rozgrywka po ataku kierowym. Definitywnie lew dwunastu pozbawiłby rozgrywającego jedynie wist treflowy – i szybkie odebranie przez obrońców dwóch wziątek w tym kolorze; oraz atutowy – jako atak na komunikację. Rzecz jasna, w rzeczywistości nawet po wiście w kolor czerwony nikt dwunastu lew nie weźmie, końcówka pikowa strony WE będzie zatem standardowo realizowana z tylko jedną nadróbką. Stąd w protokole rozdania znajdą się prawie wyłącznie wpisy w minimaksowej wysokości 450 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5♠(WE), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 10 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 11 (WE);

BA – 8 (WE).