Rozdanie 32; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 32 Rozd. W, po partii: EW	♠ Q94 ♥ K52 ♦ QJ32 ♣ K76
♠ 2 ♥ AJ876 ♦ K864 ♣ AJ5		♠ 7653 ♥ Q9 ♦ T97 ♣ T432
	♠ AKJT8 ♥ T43 ♦ A5 ♣ Q98

¹ drury

albo:

¹ drury

² nadwyżka, pytanie o zatrzymanie, sugestia układu zrównoważonego

³ kiery trzymane!

Na linii NS znajduje się 25 PC i uzgodniony, ośmiokartowy kolor starszy, nic przeto dziwnego w tym, że duża większość jej duetów zapowie w tym rozdaniu końcówkę: kierową albo – z uwagi na zupełnie zrównoważone składy obu rąk – bezatutową. Niestety dla tych par – gracz E ma w karcie niedużo, po prawdzie – tyle, co nic, wystarczy to jednak, aby obie dograne strony przeciwnej położyć. Przynajmniej teoretycznie, w praktyce bowiem przeciwko 4♥(S) obrońca W nie będzie dysponował ani oczywistym, ani wygodnym pierwszym wistem. I jeśli postawi na przykład na karo, lub nawet singlowego pika, nie mówiąc już o blotce treflowej, to końcówka w kiery będzie już mogła zostać zrealizowana. I tak – nawet po piku – gracz S ściągnie cztery razy atu, doprowadzając do następującej sytuacji:

I kiedy teraz zostanie zagrana z ręki e-S-a ♠10, jakiej karty ma się pozbyć pierwszy broniący? Jeśli będzie to kier, rozgrywający wyrobi sobie dwie wziątki w tym kolorze. A potem zagra na przykład ♦A i karem – odda króla, ale wyrobi też sobie w tym kolorze lewę na stole. Łącznie odda w tym wariancie ♥A, ♦K i ♣A.

Wariant drugi – do ♠10 W zrzuca trefla – rozgrywający pozbędzie się wtedy ze stołu kiera, po czym zagra ♦A i karem. Jeśli W wskoczy wówczas ♦K, weźmie jeszcze tylko ♥A oraz ♣A, jeżeli natomiast ♦K nie wskoczy, rozgrywający utrzyma się ♦D w dziadku, przebije w ręce karo i wyjdzie stamtąd blotką treflową. W dojdzie do ręki ♣A (w tej albo następnej lewie, rozgrywający zagra bowiem na drugiego asa) i odbierze ♦K oraz ♥A, ostatnie dwie wziątki zdobędą jednakże ♥K na stole i ♣D w ręce e-S-a.

Wreszcie wariant trzeci i ostatni – na ♠10 spada od W blotka karo. Gracz S pozbywa się wtedy ze stołu blotki kierowej albo treflowej i kontynuuje z ręki ♦A i karem. Jeśli nawet W nie wskoczy ♦K, rozgrywający bierze tę lewę ♦D w dziadku i przebija w ręce kolejne karo, fortując ♦W na stole. A potem zagrywa z ręki małego trefla, bierze tę lewę ♣K w dziadku, ściąga ♦W, zrzucając z ręki kiera albo trefla, i odchodzi treflem, wpuszczając W. Ten zaś odbiera ♣W, ♣A i ♥A, ostatnią wziątkę musi jednak oddać dziadkowi – na ♥K. Znów 10 lew!

Tak, aby położyć końcówkę w piki, gracz W musi otworzyć kiery albo w pierwszej lewie, albo w drugiej – po ściągnięciu ♣A (w tym drugim wypadku musi już jednak koniecznie zagrać w ten kolor blotką spod asa). Tylko po takim wstępie obrońcy dostaną cztery wziątki: dwie kierowe, treflową oraz karową.

Dużo łatwiej będzie położyć alternatywną końcówkę bezatutową – wystarczy, aby pierwszy broniący oddał przeciwko niej naturalny wist blotką kierową. Rozgrywający będzie wówczas dysponował jedynie siedmioma wziątkami i w żaden sposób nie uniknie wpadki. Ściągnie wprawdzie pięć pików, ale w pięciokartowej końcówce W zachowa: ♥W 8, ♣A i ♦K, wpustka treflowa przyniesie zatem graczowi S dopiero ósmą wziątkę – na ♦D w dziadku. Wcześniej czy później kontrakt 3BA(NS) zostanie więc obłożony bez jednej, za 50.

W protokole rozdania powinny zatem dominować wpadki w wysokości 50 punktów dla WE, znajdą się w nim też jednak w sporej liczbie końcówkowe wpisy w wysokości 420 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 7 (NS);

!h – 7 (NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (NS).