Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ A4 ♥ T96 ♦ AQJ74 ♣ 983
♠ KJT53 ♥ K ♦ K98 ♣ AQ52		♠ Q92 ♥ A7532 ♦ 52 ♣ KT4
	♠ 876 ♥ QJ84 ♦ T63 ♣ J76

¹generalnie karta i kara zbyt słabe na interwencję

²znowu karta graniczna, ponieważ jednak partner dał otwarcie na trzeciej ręce (choć w niekorzystnych założeniach), zgłoszenie z nią 2♣ drury, inwitowych 2BA (z fitem czterokartowym) czy 3♥ (po pasie kolor plus fit) i w tym wypadku byłoby co najmniej lekką przesadą.

Otwierający ma jednak niebrzydkie 16 PC, choć z singlowym ♥K, nawet po zwykłym podniesieniu partnera do 2♠ powinien więc dać jakiś inwit. A gracz E takie zaproszenie do końcówki zaakceptuje.

Powiedzmy, że przeciwko ostatecznym 4♠(W) gracz N wyjdzie bezpiecznie kierem (albo treflem). Rozgrywający utrzyma się singlowym ♥K w ręce, po czym powinien pomyśleć o ewentualnej nadróbce – nawet wtedy, gdy ♦A leży za królem. W drugiej lewie W może więc wyjść z ręki małym pikiem i spróbować utrzymać się na stole dziewiątką. A gdy mu się to uda, ściągnąć ♥A, zrzucić z ręki karo i przebić tam wysokim atutem kiera. A potem kontynuować ♠5 – N będzie musiał wskoczyć ♠A  i wszystko, co będzie mógł w tym momencie zrobić, to odebrać ♦A. Po jego zagraniu w trefla W utrzyma się bowiem w ręce, wejdzie do dziadka, przejmując ♠W damą, przebije w ręce – królem atu – jeszcze jednego kiera (będzie już wiedział, że kolor ten dzieli się 4–3), wróci do dziadka ♣K, na fortę kierową pozbędzie się z ręki drugiego kara i weźmie jeszcze dwa trefle w ręce. W sumie, w ten sposób grając, zrobi zatem cenną nadróbkę. Oczywiście w końcówce W będzie musiał trafić, czy na dobrą ♥7 pozbyć się z ręki kara (gdy ♦A nie stoi), czy trefla (gdy kolor ten nie dzieli się 3–3), o tej porze będzie już jednak dysponował solidnymi przesłankami, jak rozdanie wygląda. Po pierwsze, gdyby N nie miał ♦A, często wyszedłby wcześniej w ten kolor. Ponadto gracz ten może wyjść na pierwszym wiście w trefla albo wstawić w pierwszej rundzie pików asa, albo po utrzymaniu się ♠A odebrać ♦A, a w każdy z tych sposobów poda przeciwnikowi pomocną dłoń. Na przykład gdy zabije asem pierwszego pika i wyjdzie w trefla (nie mówiąc już o kierze), W będzie mógł pobić tę lewę w ręce ♣A, wejść do dziadka ♣K (może spadnie drugi ♣W bądź przeciwnicy dadzą prawidłowe ilościówki), ściągnąć ♥A (z ręki – karo), przebić w ręce kiera ♠10, dostać się do dziadka ♠9, przebić w ręce kiera królem atu, przejąć ♠W damą na stole i wykorzystać fortę kierową. Nawet jeśli nie spadnie drugi ♣W, rozgrywający będzie miał duże szanse, aby o tej porze rozczytać już, że trefle były pierwotnie rozłożone 3–3. Będą też poważne przesłanki, że ♦A znajduje się u e-N-a. A na niektórych stołach po otwarciu W 1♠ – N wejdzie 2♦… Bez tego o ostatecznym wyniku rozdania w dużym stopniu zadecyduje table presence rozgrywającego, gdyż…

 Rozgrywka na wyrobienie forty kierowej może poważnie zagrozić kontraktowi w przypadku podziału atutów 4–1. As karo może też znajdować się u e-S-a, a wtedy do łatwych 11 wziątek doprowadzi po prostu podegranie ze stołu kar i przebicie tam trzeciej rundy tego ostatniego koloru. Na ♥A wyleci wówczas z ręki trefl, co uniezależni rozgrywającego od rozkładu tego koloru (poza najbardziej niekorzystnymi). Mimo to w większości wypadków (a przy najczęstszym podziale atutów 3–2 – na pewno) wyrobienie przebitkami forty kierowej ani trochę rozgrywającemu nie zaszkodzi, a w wielu z nich może okazać się wręcz konieczne (przynajmniej po to, aby zrobić nadróbkę).

Rzecz jasna nie wszyscy zawodnicy W pójdą jednak tą opisaną wyżej żmudną drogą wyrabiania forty kierowej (tym bardziej że grozi ona wpadką przy pikach rozłożonych 4–1, kiedy to mniej ofensywna gra może zapewnić rozgrywającemu sukces), tylko zagrają na prostą szansę korzystnego położenia ♦A, w protokole rozdania spotkamy więc zarówno wpisy w wysokości 650 dla WE, jak i tylko 620 dla tej strony. Warto jeszcze tylko zwrócić uwagę, że jedenastej wziątki bezwarunkowo pozbawiłby rozgrywającego jedynie pierwszy wist ♠A i kontynuacja pikiem (!). W tym wypadku nie chodziłoby jednak bynajmniej o ograniczenie przeciwnikowi przebitek, lecz o szybkie pozbawienie go jednego z atutowych dojść do stołu. Kiedy bowiem po takim wstępie w lewie drugiej W utrzymałby się w dziadku ♠9 albo ♠D, nie mógłby przebić w ręce kiera. Inaczej mówiąc, nie byłby wówczas w stanie swojego pobytu na stole (jednego z trzech) efektywnie wykorzystać.

Minimaks teoretyczny: 4♠(WE), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10(WE);

♦ – 8 (W!);

♥ – 8 (W!);

♠ – 10 (WE);

BA – 8(W!).