Rozdanie 2.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A 10 4 2 ♥ 10 5 ♦ A 9 8 7 6 ♣ K 9
♠ J ♥ K Q J 8 7 3 ♦ K Q ♣ A J 6 2		♠ 7 5 3 ♥ 9 4 2 ♦ 10 ♣ Q 10 7 5 4 3
	♠ K Q 9 8 6 ♥ A 6 ♦ J 5 4 3 2 ♣ 8

 E spasuje, a S będzie musiał zdecydować jak rozpocząć licytację – słaba dwukolorówka (2♦ Wilkosza lub 2♠), czy 1♠? Gdyby w karach zamiast W5432 było W109xx, to nie byłoby żadnych wątpliwości i należałoby otwierać 1♠. Wysokie blotki w pięciokartowym kolorze podnoszą wartość ofensywną karty praktycznie o jedną lewę. Jest jednak tak, jak jest i zawodnicy zajmujący pozycję S podzielą się na dwie grupy.

 Załóżmy, że S rozpoczął 1♠. Po nim kolej na gracza W. Ma on do dyspozycji dwie opcje – kontra objaśniająca lub wejście 2♥. Z uwagi na niewielki potencjał defensywny i duże walory karty przy grze własnej wybrałbym wejście kierami na wysokości dwóch. Oczywiście z mocnym postanowieniem, że nie jest to moje ostatnie słowo w licytacji. Dalej mogłoby być tak:

1. Forsing do dogranej z fitem pik. Są różne ustalenia na sprzedanie takiej karty, ale to wydaje się być najbardziej rozsądne. 2BA forsuje do końcówki, a kolor przeciwnika jest inwitem. Jest to zgodne z fundamentalną zasadą mówiącą o tym, że ręce silniejsze licytujemy „niżej”, a słabsze „wyżej”.
2. Absolutne minimum otwarcia.
3. Nadwyżka w ciekawym składzie. Kontra taka ma 0% karności.
4. Co masz partnerze? Jeśli trefle, to w nie zagramy, a jeśli kara, to będziemy grać w kiery.

 Tak na kontrakt kierowy, jak i treflowy bierze się dziewięć lew, więc obrona końcówki pikowej przeciwników jest ze wszech miar opłacalna. 300 dl NS.

 Jeśli w pierwszym okrążeniu W skontruje 1♠ e-S-a, decyzja o pójściu w obronę będzie jeszcze łatwiejsza. Po prostu pokaże on swój kolor na wysokości pięciu, zostanie skontrowany i przegra bez dwóch.

 W scenariuszu najkorzystniejszym dla pary EW gracze z NS idą w pięć pik i zapis zmienia stronę. To duży turniej i dzieją się tu nim rzeczy różne i różniste.