Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ QJ9 ♥ 643 ♦ KT75 ♣ J72
♠ T8762 ♥ Q8 ♦ Q32 ♣ Q84		♠ 4 ♥ T ♦ AJ9864 ♣ AK653
	♠ AK53 ♥ AKJ9752 ♦ ♣ T9

¹ wielu posiadaczy tej ręki postawi na praktyczne 4♥, chociaż jest ona trochę za silna na taki krok (tylko cztery przegrywające)

² oczywiście nie powstrzyma do zawodników E od pokazania drugiego koloru, w końcu układ 6–5 to prawdziwa potęga!

³ kontra atakująco-obronna

⁴ choć można też spasować na 5♣, W ma przecież takie same fity, a jego partner może z równym powodzeniem posiadać układ 5♦–6♣

⁵ z ♦K 10 x x N na pewno postawi na kontrę, także gdy dobiegnie doń 5♣

albo:

¹ w pierwszym czytaniu karowy wywiad bezatutowy

² kara trzymane!

³ teraz wystarczą 4♣, być może stronie WE łatwiej będzie po nich znaleźć optymalny kolor do gry (bo E na pewno nie puści do gry końcówki w kolor starszy przeciwników)

⁴ w kontekście całości: bardzo silna ręka na kierach

⁵ równe fity w obu kolorach młodszych, zachęta do obrony

⁶ N widzi, że partner może mieć boczny kolor bądź wartości w pikach (zasadniczo powinien jednak dysponować ręką jednokolorową), jego ♠D W x najprawdopodobniej zatem grają, na razie wiec pasuje, z zamiarem, iż skontruje dopiero, gdy dobiegnie do niego 5♦ czy nawet 5♣ E i pas partnera, na jego kontrę zaś N spasuje

⁷ otwierający pokazuje dłuższy ze swoich kolorów

⁸ przepustka, jaką otrzymał od partnera, wystarcza tu e-S-owi do samodzielnego zapowiedzenia 5♥

⁹ W rzecz jasna broni jednak dalej

¹⁰ a N tę odzywkę już kontruje

Oczywiście druga z powyższych sekwencji też nie jest absolutnie czysta, tzn. pas e-N-a po 4BA gracza W trudno określić jako jednoznacznie oczywisty, dostaje on tu jednak, jak sądzę, możliwość wskazania, iż posiada w swej ręce coś użytecznego do gry własnej (bez tego skontrowałby już 4BA). To wystarczy, aby S powiedział jeszcze 5♥ i – gdyby rzecz jasna pozwolono by mu je rozgrywać, łatwo zrobiłby swoje, ma bowiem do bezwzględnego oddania jedynie dwa trefle.

Tymczasem E, grając w kara, powinien wziąć lew 10. Obrońca S ściągnie bowiem wówczas dwa starsze asy i będzie kontynuował którymś z tych kolorów, raczej ♥K. Rozgrywający przebije w ręce, po czym, poważnie licząc się z możliwością podziału atutów 4–0, może następnie ściągnąć ♦A i powtórzyć karem – do dziadkowej damy. A w toku dalszej gry dostać się do tej ręki ♣D i wyimpasować e-N-owi ♦10. Z drugiej strony, gdyby S miał singla w obu kolorach młodszych, a jego partner ♦K x x, należałoby w trzeciej lewie wejść na stół ♣D, a następnie zaimpasować kara waletem w ręce (lub nawet ♦9, to bowiem – przy ♦K 10 x i czterech treflach u e-N-a pozwoliłoby na zrealizowanie kontraktu 5♦!), następnie zaś ściągnąć ♣A K i czwartą rundę tego koloru przebić na stole. Zapewniłoby to wzięcie 10 lew, a przy singlowej ♦10 u e-S-a – nawet 11. Z punktu widzenia zagwarantowania sobie przez rozgrywającego lew 10, optymalna byłaby jednak gra polecana na wstępie, nawet wówczas bowiem, gdy do zagranego w trzeciej lewie ♦A S dodałby do koloru, rozgrywający mógłby kontynuować ♣A K D, przebić na stole czwartą rundę tego koloru i wyjść stamtąd karem. Oczywiście, byłoby to nietrafne przy dwóch karach i singlu trefl w ręce e-S-a, taki układ jednak po jego licytacji można by jednak było na ogół wykluczyć.

Sumując, w protokołach tego rozdania pojawią się na pewno zapisy w wysokości 650 dla NS, za 11 lew w kiery, ale też często przeciwnicy będą grali obronne 5♦ albo nawet 6♦, oczywiście z kontrą. Wpadka wyniesie wówczas od bez jednej do bez trzech (ta ostatnia – gdy E będzie grał 6♦ z kontrą i wówczas wejdzie na stół ♣D i w pierwszej rundzie atutów zrobi w ręce impas waletem), na ogół jednak powinno się skończyć na wpadkach strony dla WE opłacalnych – za 200 albo za 500.

Minimaks teoretyczny: 6♣(E!) z kontrą, 10 lew albo 6♦ (WE) z kontrą, 10 lew; 500 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (E!);

♦ – 10 (WE);

♥ – 11 (NS);

♠ – 8 (N!);

BA – 6 (N!).