Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ A ♥ A K 10 9 4 2 ♦ K Q 6 2 ♣ 10 7
♠ Q 7 6 3 2 ♥ Q 8 6 5 3 ♦ 10 ♣ 9 6		♠ J 9 4 ♥ J 7 ♦ A 9 5 4 ♣ J 5 4 3
	♠ K 10 8 5 ♥ ♦ J 8 7 3 ♣ A K Q 8 2

Nasz System:

¹ PRO

²naturalne, 5⁺♣–4♠, brak trzech kierów

³6⁺♥, forsing

⁴brak choćby dwóch kierów i specjalnych nadwyżek

albo:

¹ PRO

²naturalne, 5⁺♣–4♠, brak trzech kierów

³naturalne, 5⁺♥–4♦,  forsing

⁴skoro partner pokazuje kara, to z aktualną kartą S na pewno powinien kolor ten uzgodnić

^{5, 6}cuebidy

⁷skoro partner powiedział 4♦, a potem nie uchylił się od cuebidu, można zapowiedzieć szlemika

Wspólny Język:

¹ precisionowskie, słabiutkie kara i silne trefle przemawiają przeciwko otwarciu 1♦, natomiast po otwarciu 1♣, gdy S ujawniłby potem trefle, wskazałby rękę o wiele silniejszą niż aktualna

²pytanie

³5⁺♣–4♠

⁴pytanie

⁵modelowo 4–1–3–5

Jeśli tylko wyjdą tu na ja kara w – czy to po otwarciu w ten kolor przez e-S-a, czy to gdy zalicytuje je w znaczeniu naturalnym N – bardzo często ostatecznym kontraktem stanie się szlemik w ten kolor. Kontrakt jak najbardziej prawidłowy – do jego zrealizowania wystarczy bowiem podział atutów 3–2 (szansa 68%) oraz trefli nie gorszy niż 4–2 (84%). To już wyraźnie ponad 50%, a dochodzą jeszcze pewne szanse dodatkowe. Na przykład w rozdaniu autentycznym szlemika w kara można zrealizować, mimo iż atuty są rozłożone 4–1, singlem jest bowiem dziesiątka. W praktyce to by się raczej nie udało, zwycięska rozgrywka musiałaby bowiem przebiegać specyficznie, wiele zależałoby też od obrony. Powiedzmy, iż przeciwko 6♦(N) E wyszedłby kierem (albo pikiem). Rozgrywający wziąłby pierwszą lewę ♥A, po czym zagrałby ♦K, a potem ♦D. Gdyby E zabił ♦A i powtórzył karem, jedyna droga do sukcesu rozgrywającego wiodłaby przez zagranie z ręki ♣10 i puszczenie jej wkoło. Po każdym innym odejściu obrońcy E rozgrywający mógłby już jednak zgrać ♣A K D, czwartą rundę tego koloru przebić w ręce, ściągnąć pozostałe topy w starszych, zrobić impas ♦8 w dziadku, ściągnąć ♦W i wykorzystać ♠K oraz fortę treflową. Podobnie gdyby E dwa razy kara przepuścił – N dysponowałby już drogą do sukcesu, którą byłaby – odpowiednio wytempowana – gra na obustronne przebitki.

Najczęściej jednak w rozdaniu tym grane będą 3BA. I na ten kontrakt można by wprawdzie wziąć 12 lew, rozpoczynając trefle dziesiątką  z ręki N oraz impasując w ciemno ♦9, w rzeczywistości nikt tak jednak nie zagra. Wiele zależy też od wistu i dalszej obrony, pomiędzy rękami NS nie ma bowiem dobrej komunikacji. Wprawdzie po najgroźniejszym pikowym, a pewnie też po kierowym, rozgrywający może istotnie zagrać ♣10 wkoło (aby zapewnić sobie cztery wziątki w tym kolorze, przy aktualnej konfiguracji da mu to jednak wszystkie pięć lew treflowych), następnie zaś, gdy ♣10 się utrzyma, kontynuować z ręki N ♦K. E powinien jednak króla przepuścić, a gdy przeciwnik powtórzy ♦D – zabić asem i bezpiecznie odejść pikiem albo treflem. W takich okolicznościach S (czy N) nie wykorzysta już ♥K i będzie się musiał zadowolić dziesięcioma wziątkami (dwie pikowe, jedna kierowa, pięć treflowych oraz dwie karowe). Podobnie skończy rozgrywający, kiedy po utrzymaniu się ♦K, w drugiej rundzie tego koloru będzie kontynuował karem do waleta. Najlepiej byłoby wtedy zgrać też drugi honor kierowy, a dopiero potem powtórzyć karem, skończyłoby się bowiem wtedy na 11 wziątkach (w końcówce rozgrywający oddałby albo dwa kara, albo karo i pika).

W protokole rozdania spotkamy przeto następujące wpisy: przede wszystkim 460 i 430 dla WE, dużo rzadziej zaś 920 dla tej strony oraz 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:6BA(NS), 12 lew; 990 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ –  12 (NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 12 (NS).