Rozdanie 30; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ 5 4 ♥ A ♦ A 10 9 8 3 ♣ 10 6 5 3 2
♠ 10 8 2 ♥ J 9 6 4 3 ♦ Q J 6 ♣ 8 4		♠ A Q 7 6 ♥ 10 8 ♦ K 4 2 ♣ K Q J 7
	♠ K J 9 3 ♥ K Q 7 5 2 ♦ 7 5 ♣ A 9

¹wskazanie kolorów starszych

²to chyba największa szansa na zdobycie przez stronę NS zapisu… albo też oddania jak najmniejszej liczby punktów przeciwnikom

albo:

¹transfer na kiery

albo:

¹transfer na kiery

²kolory młodsze

³niekonieczna, trochę ryzykowna, ale w turnieju na maksy dopuszczalna

Na ogół po otwarciu 1BA gracza E zawodnik S wskaże kolory starsze konwencyjną zapowiedzią 2♣ (albo wejdzie jakoś inaczej, np. dwukolorową kontrą). Wówczas jego partner powinien podejść do problemu statystycznie i spasować – wprawdzie S może mieć pięć pików i tylko jednego trefla, z punktu widzenia e-N-a najbardziej prawdopodobny układ ręki partnera to jednak właśnie 4–5–2–2. I rzeczywiście, najwyższe gry, jakie w tym rozdaniu jest w stanie zrealizować strona NS, to 2♣ oraz 2♦. W przypadku kontraktu 2♣ wszystko, co WE mogą wziąć, to trzy trefle, karo i pika – bądź też, szczególnie gdy E zaatakuje w atu, dwa trefle, dwa kara i pika. Kontrakty o szczebel wyższe – 3♣ i 3♦ – powinny już jednak zostać bez trudu położone bez jednej, no, prawdę mówiąc, 3♣ nieco łatwiej niż 3♦.

Tam, gdzie NS będą cały czas pasować, ostatecznym kontrakt staną się 2♥(E). Przeciwko tej grze S wyjdzie w karo, po takim wstępie obrońcy nie powinni mieć problemów ze zdobyciem czterech wziątek atutowych, karowej, treflowej i pikowej. Rozgrywający polegnie wtedy bez dwóch i NS zapiszą sobie 100 punktów, czyli o 10 więcej niż za najwyższą możliwą do zrealizowania grę własną.

W protokole rozdania spotkamy zatem niewysokie wpisy po obu stronach: 90 i 100 dla NS oraz 50, a pewnie i 100 dla WE.

Minimaks teoretyczny:1BA (NS), 7 lew albo 2♣(NS), 8 lew, albo 2♦(NS), 8 lew; 90 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ –  8 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (NS).