Rozdanie 1.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ A 4 2 ♥ 7 ♦ A Q J 10 5 ♣ A Q 9 8
♠ 9 6 3 ♥ 3 2 ♦ K 8 6 2 ♣ K J 7 5		♠ K 10 8 ♥ A K Q J 9 8 6 ♦ ♣ 10 6 3
	♠ Q J 7 5 ♥ 10 5 4 ♦ 9 7 4 3 ♣ 4 2

Według kanonów Wspólnego Języka karta gracza N jest wystarczająco silna na otwarcie 1♣. Z kartą E należy skoczyć w 4♥. Przemawia za tym nie tylko piękny siedmiokart, ale również ciekawy układ. S oraz W pasują, a N musi coś powiedzieć. Ja proponuję kontrę.

Jak ma tę kontrę zrozumieć gracz S?

Proponuję przyjąć takie ustalenie: Jeśli jeden z graczy otwiera 1♣, a drugi pasuje, to dalsza licytacja otwierającego oznacza silną rękę z układem takim, jakby otwarcia 1♣ nie było.

Kontra gracza N oznacza więc: „Mam silnego trefla, a mój układ jest taki, jakbym kontrował przeciwnikom otwarcie (a nie wejście)4♥”.

Jako że kontrę na otwarcie 4♥ przyjmuje się jako wywoławczą, takoż musimy intepretować kontrę gracza N w obecnej sekwencji.

S ma trudną pozycję. Jeśli spasuje, to wygrał (po wiście w trefla bez dwóch, po innym – bez jednej). Jeśli zapowie 4♠ (całkiem rozsądna alternatywa), to leży co najmniej bez jednej.