Rozdanie 30.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ K J 5 ♥ 9 6 5 3 ♦ A Q 5 ♣ K Q 2
♠ 10 8 7 4 3 ♥ J 7 2 ♦ 10 7 2 ♣ 9 8		♠ A Q 2 ♥ A 8 4 ♦ 8 4 3 ♣ 10 7 5 3
	♠ 9 6 ♥ K Q 10 ♦ K J 9 6 ♣ A J 6 4

Po standardowej licytacji:

W zawistuje w pika i rozgrywający weźmie 10 lew. Tu właściwie nie ma nic więcej do dodania.

Nie chciałbym nikogo namawiać do złego (czytaj: „krzywienia” licytacji) ale jeśli graczowi N przyjdzie do głowy skoczyć, po 1♣ partnera, od razu na 3BA, będzie to niezwykle trafne pociągnięcie. Z ręki N bowiem bierze się na bez atu 11 lew. Zaznaczam jednak: w tym rozdaniu! Ponieważ jestem wielkim przeciwnikiem „kłamstwa koloru starszego” nie ukrywałbym w tym rozdaniu starszej czwórki i za 10 lew na 3BA grane z ręki S wpisałbym pewnie 40%.

I sprawa najważniejsza. Rozdanie to ma w sobie spory potencjał dydaktyczny, pokazuje ono bowiem pewien aspekt licytacji zupełnie ignorowany w „polskiej szkole”. Chodzi o popieranie partnera z fitem trzykartowym. Przyjrzyjmy się uważnie ręce S. Czy, po odpowiedzi e-N-a 1♥, rebid 1BA wygląda z jego kartą dobrze? Czy dwie bloteczki pikowe to naprawdę ta ręka, z którą chcielibyśmy grać w bez atu? Z pewnością nie! Karta S aż prosi się o to, by poprzeć partnera i zgłosić 2♥. Oczywiście muszą istnieć mechanizmy pozwalające w następnych okrążeniach licytacji wykryć takie odchylenie i, dzięki uzyskanym informacjom, ustalić optymalny kontrakt ostateczny. To jednak temat na znacznie szersze opracowanie. Tu tylko sygnalizuję, że problem istnieje.