Rozdanie 6.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ K 9 2 ♥ 5 4 2 ♦ K Q 5 ♣ Q J 9 5
♠ 8 7 4 ♥ 9 8 6 3 ♦ A 9 6 4 3 ♣ 7		♠ A J 10 6 3 ♥ Q 10 7 ♦ 10 2 ♣ 8 3 2
	♠ Q 5 ♥ A K J ♦ J 8 7 ♣ A K 10 6 4

 Tu można założyć, że gracze E będą pasować, a S otwierać 1♣ (nikt już chyba nie gra otwarciem 1BA w sile 16-18 PC, zresztą nawet w takim przypadku 18 PC z dobrą piątką to za dużo na 1BA). W spasuje, a N na 11 PC musi dać odzywkę o znaczeniu „inwit do 3BA” – u większości jest to 2BA. S dołoży końcówkę:

Dość popularny jest w tej chwili inwit transferowy – 2♠. Tam, gdzie pary NS stosują taką konwencję, E dostanie okazję na wskazanie wistu kontrą. S powinien spasować, sygnalizując brak zatrzymania, a N zalicytuje 2BA. Oczywiście S dołoży końcówkę:

2♠ – inwit do końcówki bezatutowej, 11-12 PC, układ zrównoważony bez starszej czwórki.

A rozgrywka? Z ręki N… E wyjdzie waletem pik i dama ze stołu weźmie lewę (W nie mając czym pobić damy, powinien dołożyć czytelną ilościówkę ♠8). Teraz są dwie drogi do wygrania. Jeżeli as karo jest przy długości pikowej, to oddanie na asa karo prowadzi do 10 lew, a jeżeli asa karo ma W, jedyną szansę daje impas kierowy. Co wybrać?

Po wzięciu na damę pik rozgrywający zacznie grać trefle i powinien uważnie obserwować zrzutki gracza W. Czy będzie on markował kara? Jeżeli tak, trzeba zagrać na impas kier. Jeżeli nie – trzeba zagrać w karo…

Oczywiście zrzutki nie muszą być prawdziwe – istotna jest tu ocena siły gry przeciwników.