Rozdanie 17.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ J 5 3 ♥ A K Q 7 3 ♦ A K 5 4 ♣ 10
♠ 4 ♥ 6 2 ♦ Q 8 7 2 ♣ K Q 9 6 5 2		♠ Q 10 9 6 ♥ J 9 8 5 4 ♦ 6 ♣ A J 4
	♠ A K 8 7 2 ♥ 10 ♦ J 10 9 3 ♣ 8 7 3

W tym rozdaniu gracze N będą otwierać 1♥, po pasie E S odpowie 1♠. Z kartą W większość spasuje, a pewnie niektórzy wejdą 2♣, część nawet i 3♣. Po pasie W N zalicytuje 2♦ (we Wspólnym Języku 3♦ wymaga układu 5-5), w Strefie optymiści 3♦ (forsujące do dogranej). Po 2♦ S powinien zalicytować 3♦, co prawda do pełnego inwitu brakuje mu z 1-2 PC, ale karta jest ładna - układ 5-4, dobre 8 PC, a takie podniesienie często ma charakter “kurtuazyjny”, prawie inwitujący, podtrzymujący licytację na wypadek, gdyby otwierający miał siłę 16-17 PC.  Po 3♦ N zalicytuje 3♠ pokazując górę z trójką pików, a S zalicytuje końcówkę w piki:. 

Jeżeli w Strefie N po 1♠ zdecyduje się na mocno naciągnięte 3♦, S zalicytuje zachęcające 4♦, a N 4♠ - które w myśl wspomnianej już zasady “pierwszym zadaniem pary jest znalezienie najlepszej końcówki” nie jest cue bidem, a propozycją kontraktu z trójki i na tym licytacja powinna się zakończyć:

3♦ - w Strefie - forsujące do dogranej, 5+♥-4+♦.

Tam, gdzie W wejdzie 2♣, powinno być prościej - N da kontrę-fit (która na wysokości dwóch nie przyrzeka nadwyżki), E zapewne podniesie trefle, S zalicytuje 3♠ a N dołoży końcówkę:

Po skoku W w 3♣ N da kontrę, która na tej wysokości już musi być nadwyżkowa i zwykle zapewnia trójkę pików - teraz S zalicytuje sam końcówkę:

4♠ mimo złego podziału pików wygrywa się na kilka sposobów, albo przebijając dwa trefle i zrzucając na kiery dwa kara, albo impasując damę karo.