Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ AK75 ♥ J2 ♦ Q9876 ♣ J4
♠ 862 ♥ K865 ♦ 43 ♣ Q973		♠ JT943 ♥ A973 ♦ K2 ♣ K6
	♠ Q ♥ QT4 ♦ AJT5 ♣ AT852

¹ w nowoczesnym brydżu z takimi rękami nie pasuje się, nawet w założeniach niekorzystnych

² podniesieniez fitem pikowym: słabe albo forsujące do końcówki (konwencja ostatnio coraz bardziej popularna)

³ jeśli tylko system na to pozwala, warto odzywką tą zbilansować siły strony NS oraz wskazać solidne zatrzymania w pikach (niektóre pary grają jednak w takiej sekwencji rozszerzonymi tzw. scrambling 2BA, informującymi o możliwości gry – przede wszystkim częściówki – w dwa kolory; w takiej sytuacji N będzie tu musiał zgłosić 3♦)

albo:

¹ w nowoczesnym brydżu z takimi rękami nie pasuje się, nawet w założeniach niekorzystnych

² podniesieniez fitem pikowym: słabe albo forsujące do końcówki (konwencja ostatnio coraz bardziej popularna)

³ szczególnie wtedy, gdy na zgłoszenie naturalnych 2BA nie pozwala graczowi N stosowany system

To będą najpopularniejsze gry w tym rozdaniu. Wprawdzie N ma 11 PC, ale marne, a nowoczesne kontry wywoławcze często padają z siłą mniejszą niż sakramentalne onegdaj 13 PC, gracz ten nie powinien więc pędzić do końcówki.

Przeciwko ewentualnym 2BA(N) obrońca E wyjdzie rzecz jasna ♠W. Wprawdzie rozgrywający mógłby wziąć pierwszą lewę w ręce i zaimpasować ♦K, ale manewr ten nie musiałby się przecież powieść; w naturalny sposób utrzyma się zatem singlową ♠D na stole i zagra ♦A i ♦W. To zagwarantuje mu już wymagane osiem wziątek. Po utrzymaniu się ♦K E będzie kontynuował pikiem, powiedzmy, że dziesiątką. To zagranie i dalsza staranna, choć wcale nietrudna obrona powinny ograniczyć przeciwnika do tylko ośmiu lew. Oprócz ♦K broniący wezmą jeszcze bowiem dwa kiery oraz albo dwa piki, albo pika i trefla.

Natomiast grając w kara, rozgrywający postąpi najlepiej, gdy zabije pierwszy wist pikowy w ręce (!) i zaimpasuje króla atu. Na pewno odda wówczas tylko dwa kiery i trefla. Gdyby bowiem zdecydował się na utrzymanie w pierwszej lewie ♠D na stole, musiałby następnie – aby na pewno zrobić nadróbkę – w drugiej lewie wyjść stamtąd karem różnym od asa (!). Wprawdzie obrońca E wziąłby wówczas lewę na ♦K, ale w tym samym momencie zostałby nadziany na widelec Mortona: albo wyszedłby w kiery i broniący odebraliby dwie wziątki w tym kolorze, wyrabiając jednakże rozgrywającemu kiera na zrzutkę trefla z ręki; albo wyszedłby w cokolwiek innego – wtedy N dostałby drugą rundą atutów do ręki i na tamtejsze ♠A K pozbyłby się z dziadka dwóch kierów. A na stole pozostałyby jeszcze dwa kara, konieczne do przebicia pika i kiera z ręki.

Proszę zwrócić uwagę, iż jeżeli grający w kara zawodnik N utrzyma się w pierwszej lewie ♠D w dziadku, a następnie zagra ♦A i karem, to zostanie już ograniczony do dziewięciu lew, jeżeli tylko E po utrzymaniu się ♦K wyjdzie ♣6 spod drugiego króla (albo ściągnie ♥A i zagra ♣6)!.

W protokole rozdania możemy się zatem spodziewać przede wszystkim zapisów w wysokości 120 i minimaksowych 130 dla NS oraz – w dużo mniejszej liczbie – 150 (2BA z nadróbką) oraz 110 (3♦ tylko swoje) dla tej samej linii.

Minimaks teoretyczny: 4♦(NS), 10 lew; 130dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (NS).