Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ KT93 ♥ 82 ♦ AJ93 ♣ J93
♠ 75 ♥ QJ63 ♦ Q764 ♣ AK8		♠ A642 ♥ AK7 ♦ KT5 ♣ T54
	♠ QJ8 ♥ T954 ♦ 82 ♣ Q762

¹ co najwyżej średnie 12 miltonów, przeto w dobie coraz to słabszych, nawet pierwszorocznych, otwarć w zupełności wystarczy inwit

Dla odmiany absolutny standarcik –w zasadzie na każdym stole lipcowego turnieju w rozdaniu tym ostatecznym kontraktem winny stać się firmowe 3BA(W). Przeciwko tej grze N wyjdzie najprawdopodobniej ♠10 – mimo bowiem, że piki licytował dziadek, nadal będzie to krok dostatecznie atrakcyjny. Tym bardziej w świetle braku porywającej konkurencji, choć – z drugiej strony – nawet atak blotką karową nie wyrządzi stronie NS niczego złego (jedynie po niespecjalnie realnym wiście treflowym W dostałby szansę, aby powalczyć o nadróbkę).

A tak rozgrywający zabije asem trzecią rundę pików, ściągnie trzy albo cztery kiery i zagra w kara: do damy, a potem do dziesiątki albo od razu do dziesiątki. I ten właśnie honor zapewni mu dziewiątą wziątkę, ♦W leży bowiem pod jednostronnym impasem. Są też inne warianty rozgrywki: np. rozgrywający może ściągnąć cztery kiery, a potem dwa trefle, odbierając e-N-owi ostatnie karty tego koloru (przedtem musiałby on do kierów pozbyć się trefla i kara), zagrać karo do króla i wpuścić e-N-a czwartą rundą pików, wymuszając odeń zagranie w kara, wyrabiające damę tego koloru w ręce W. W ten sposób rozgrywający uniezależni się od położenia ♦W, ale z drugiej strony może przegrać wykładaną grę, gdy ♦A – i cztery trefle – znajdują się u e-S-a, zaś ♦W u e-N-a. Wszystko zależy zatem od tego, jak dokładnie zawodnikowi W uda się przeczytać rozdanie. W tym jednak wypadku do celu doprowadzą go obie opisane wyżej drogi, przeto najpopularniejszym wpisem w protokole rozdania będzie na pewno minimaksowe 400 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 3BA(WE), 9 lew; 400dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE); ♦ – 9 (WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 8(WE);

BA – 9(WE).