Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ AQJ983 ♥ Q98 ♦ 6 ♣ AT4
♠ 7 ♥ 65 ♦ AKJ93 ♣ J9632		♠ KT4 ♥ T732 ♦ QT72 ♣ K7
	♠ 652 ♥ AKJ4 ♦ 854 ♣ Q85

¹ karta pośrednia pomiędzy podniesieniem do 2♠ a inwitowymi 2BA, najlepiej zostałaby ona odlicytowana przez odpowiedź forsującym (półforsującym) 1BA, a następnie skokiem (podniesieniem) na 3♠, o znaczeniu: 10–11 PC w składzie zrównoważonym z trzykartowym fitem pikowym; w Polsce gra tak jednak niewiele par

² dwukolorówka na młodszych, po uzgodnieniu przez przeciwników pików krok w zasadzie bezpieczny

³ ze znakomitym fitem karowym i drugim ♣K E idzie w obronę, jest bowiem świadom zarówno tego, że przeciwnicy swoją końcówkę zrealizują, jak i tego, że obrona 5♦ będzie opłacalna

⁴ z równym układem S kontruje

albo:

¹ inwit do końcówki z fitem pikowym (lekkie przelicytowanie tej ręki)

² teraz już W najprawdopodobniej spasuje

Jak widać, o losach rozdania często zadecyduje fakt, w jaki sposób gracz S uzgodni kolor partnera. Jeśli uczyni to pojedynczym podniesieniem 2♠ (lekkie niedolicytowanie, ale odpowiedź w zasadzie poprawna, zwłaszcza gdy S nie dysponuje tu żadnym rozwiązaniem konwencyjnym), W zmieści się dwukolorowymi 2BA i po 4♠ e-N-a E pójdzie w obronę 5♦. Opłacalną, odda bowiem tylko pika, dwa kiery i ♣A, polegnie więc za 500. Tymczasem przeciwnicy mają pewne 10 lew na piki, ale 5♠ już im nie wychodzi, oddają bowiem ♠K, karo oraz ♣K. Tak skończy się to rozdanie przy stołach, gdzie S da inwit 2BA, po nich W nie wejdzie już bowiem raczej do licytacji. Nie zrobi tego też na pewno i okrążenie później, strona WE nie znajdzie zatem opłacalnej obrony. W protokole rozdania spotkamy zatem w ogromnej większości wpisy 620 oraz – jak sądzę, dużo rzadziej –minimaksowe 500 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 5♦(WE) z kontrą, 9 lew; 500 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6(NS,WE!);

♦ – 9(WE);

♥ – 9 (N!);

♠ – 10 (NS);

BA – 7 (NS).