Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ Q 9 4 3 ♥ K 10 ♦ A 10 9 7 ♣ A J 4
♠ A ♥ A Q 8 5 ♦ Q J 8 5 ♣ K 8 7 3		♠ J 10 8 5 2 ♥ 4 2 ♦ K 2 ♣ Q 9 5 2
	♠ K 7 6 ♥ J 9 7 6 3 ♦ 6 4 3 ♣ 10 6

¹ tylko dubel w kierach, nie można więc dać kontry wywoławczej, ręka N jest też za słaba na wejście naturalnym 1BA

²karta zbyt słaba i generalnie nieodpowiednia (układ 4441) na rewersowe 2♥, należy przeto postawić na ekonomiczny rebid 2♣

Wprawdzie grozi to zgubieniem kierów, jeśli jednak partner jest odpowiednio silny, to zgłosi czwartokolorowe 2♥, które otwierający podniesie do 3♥, opisując swą rękę jako właśnie 1–4–4–4; końcówka w ten kolor nie zostanie więc na pewno zgubiona. Co najwyżej zatem WE zagrają częściówkę w trefle zamiast w kiery, to jednak nie stanie się często – gdy E spasuje na 2♣. Także wówczas, gdy E podniesie inwitująco 2♣ do 3♣ albo zgłosi, także inwitujące, 2BA albo 3♦, może dojść do kontraktu 3BA, podczas gdy optymalną dograną będą 4♥, na atutach rozłożonych 4–4. Gdy jednak E ma piki i trefle, czterech kierów już raczej nie posiada. Zatem krytyczne układy ręki E to 5–4–2–2 czy 5–4–3–1, w sile inwitu, 10–11 PC, kiedy to po rebidzie 2♣ otwierającego zalicytuje on 2BA albo 3♦. W pierwszym wypadku – po 2BA – racjonalnie jest przyjąć, iż 3♥ W są zapowiedzią naturalną, z czwórki; po 3♦ partnera powinien to jednak być czwarty kolor, na przykład w układzie 2–2–5–4 czy 1–3–5–4 bez zatrzymania kierowego. Mimo wszystko rebid 2♣ częściej doprowadzi tu do optymalnego kontraktu w strefie częściówki aniżeli nieuzgodnienia rozłożonych 4–4 kierów, a zwłaszcza zgubienia końcówki w ten kolor (tj. zagrania 3BA czy – rzadko – pięciu w młodszy – zamiast 4♥ na dwóch czwórkach). Wprawdzie w powyższej sekwencji w klasycznej wersji czwartokolorowe 2♥ nie przesądzają jeszcze bezwzględnie dogranej (jako zgłoszone nierewersowo po uprzedniej odzywce one-over-one), zatem z czterema kartami w tym kolorze E może zaryzykować taką zapowiedź także z ręką graniczną (10–11 PC, co najwyżej zagra się wówczas lekko podlimitową końcówkę w uzgodnione, rozłożone 4–4 kiery), może to jednak doprowadzić do nie najlepszego kontraktu w przypadku, gdy otwierający ma beznadwyżkową rękę bez czterech kierów (a tak po jego otwarciu 1♦ i rebidzie 2♣ często będzie).

Ponadto w aktualnym rozdaniu ręka W, mimo 16 PC, jest też z innych powodów nieodpowiednia na zgłoszenie z nią rewersowych 2♥; przede wszystkim ze względu na marny układ 4441 (podczas gdy wskazane byłoby byłyby 5⁺♦–4♥ czy wręcz 6♦–4♥). Przecież gdyby otwierający miał punkt-dwa mniej, rebid 2♣ nie budziłby najmniejszych wątpliwości (a problemy pozostałyby takie same, odrobinę tyko przesunięte na skali siły honorowej). Generalnie ręce trójkolorowe, szczególnie w układzie 4441, z jedną-dwoma nadwyżkami ponad minimum standardowego otwarcia zawsze stwarzały problemy i te do dziś w zasadzie nie doczekały się satysfakcjonującego rozwiązania teoretycznego. W przeszłości bywało, że na takie ręce przeznaczano specjalne otwarcia: 2♦ (także w ramach wieloznacznego multi), 2♣, a nawet 2♥ (archaiczna polska konwencja orbis, z końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku nakazywała, aby z silnymi trójkolorówkami otwierać trzy w kolor krótkości!?), to jednak stwarzało nowe, często poważniejsze problemy. Trzeba zatem jakoś z tym żyć, a od czasu do czasu decydować się na takie czy inne rozwiązania sytuacyjne. I tak niektórzy gracze otworzyliby z aktualną ręką W 1BA (15–17 PC), nie tyle nawet uznając to za rozwiązanie optymalne, co traktując je jako mniejsze zło. To też może jednak stworzyć nowe problemy, szczególnie gdy partner ma longera pikowego oraz w kontekście ewentualnej sekwencji szlemikowej.

W tym wypadku często skończy się jednak na optymalnej częściówce w trefle – na szczeblu dwóch albo trzech. N będzie miał trudny wist i najprawdopodobniej wyjdzie w blotkę pikową. Rozgrywający szybko zagra w kara, by potem na ♦W zrzucić ze stołu kiera i kontynuować na obustronne przebitki. W ten sposób bez trudu ograniczy swe przegrywające do ♦A i dwóch wziątek atutowych. Aby W zrobił tylko swoje, N – po zabiciu drugiej rundy kar asem – musiałby zagrać ♣A i blotką treflową (bądź to dać – nierealny – pierwszy wist w atu).

W protokole rozdania spotkamy przeto zapisy 130 dla WE, ale też wpadkowe 50 i 100 po stronie przeciwnej; niektóre duety WE zagrają bowiem w inne miano i/bądź zbyt wysoko.

Minimaks teoretyczny:3♣(WE), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ –  7 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7(WE).