Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ J 10 6 5 2 ♥ ♦ A K 10 8 5 ♣ J 10 4
♠ A Q 8 4 3 ♥ J 7 5 ♦ J ♣ A 7 3 2		♠ 9 7 ♥ K Q 10 8 3 2 ♦ Q 4 3 ♣ Q 6
	♠ K ♥ A 9 6 4 ♦ 9 7 6 2 ♣ K 9 8 5

¹naturalne słabe dwa

²podniesienie bardziej niż obowiązkowe

²patrz niżej

Ręka N jest wprawdzie układowa, ale z drugiej strony na tyle słaba honorowo, iż trudno będzie się z nią zdecydować na wejście do licytacji na szczeblu trzech w założeniach niekorzystnych. Może ono bowiem doprowadzić tak do wysokiej wpadki z kontrą (W może mieć jeszcze silniejszą rękę, a w kierach tylko dubletona, zaś podniósł do 3♥, aby wykorzystać przewagę założeń), jak i – w przypadku, gdy to S dysponuje niezłą ręką – do wyraźnego przelicytowania karty i wpadki nawet bez kontry wyższej niż wartość gry, którą przeciwnicy byliby w stanie ewentualnie zrealizować. Jeśli zatem N spasuje, E będzie te 3♥ rozgrywał i powinien zrobić swoje. Odda trefla, karo, ♥A i jeszcze jedną wziątkę atutową – najczęściej na wypromowaną ♥9 w ręce e-S-a. Tym bowiem – albo przebiciem przez S pika – zakończy się naturalna gra na przebicie w dziadku dwóch kar.

Jeśli natomiast po 3♥ gracz N zainterweniuje – czy to 3♠, czy to kontrą – jego partner zapowie 3BA. Jeśli to się utrzyma, W zaatakuje kierem i rozgrywający polegnie co najmniej bez dwóch, a w praktyce jeszcze wyżej. Druga opcja to kontra gracza W na 3BA, słabiutki N  zejdzie wtedy na 4♦, tyle tylko, iż partner podniesie go bez wątpienia do szczebla końcówki w to miano. Tym bardziej stanie się tak wtedy, gdy N powie 4♦ bez kontry W. Na 5♦ trzeba będzie leżeć bez jednej, a niektóre takie gry zostaną też pewnie skontrowane przez W.

¹multi

²fity w obu kolorach starszych, blokujące

²uwagi jak poprzednio

I w tym wypadku odpowiadający powinien skoczyć na 3♥. Partner otworzył (2♦ czy 2♥) w założeniach korzystnych, może być zatem słabiutki, o prawidłową końcówkę będzie więc raczej trudno.  Z drugiej strony nie jest ona absolutnie wykluczona, wchodzi więc też w rachubę zgłoszenie po 2♦ partnera konwencyjnych 3♦, o znaczeniu: inwit do końcówki w posiadany przezeń kolor starszy. W tym wypadku E ma wprawdzie 9 PC, ale w tym dwie damy w kolorach bocznych, czyli honory marne, często nieprzydatne, nie powinien więc partnerowego zaproszenia przyjmować. Zresztą już sam inwit 3♦ jest mocno problematyczny, otwarcie padło bowiem w korzystnych założeniach. To już bardziej racjonalne będzie – w sekwencji pierwszej, po otwarciu 2♥, pytanie o singletona 2♠, aby po ewentualnym wskazaniu przez partnera krótkości treflowej (zapowiedzią 3♣) wrzucić końcówkę. Natomiast po innych odpowiedziach powrócić na 3♥ (zaś na 3♥ gracz E, mówiące o braku singletona, spasować). Z bardzo ładną kartą otwierający będzie nawet mógł podnieść je do 4♥. Konwencyjne pytanie gracza W 2♠ na pewno wyłączy z licytacji stronę przeciwną, natomiast jego inwitowe, także sztuczne, 3♦ (po otwarciu E 2♦ multi) na pewno zostaną przez zawodnika N skontrowane. W zasadzie wistowo, powinno to jednak pozwolić zawodnikowi S na zgłoszenie propozycyjnych 3BA (jako że partner może być silniejszy, zaś zapowiedź 4♦ przekreśli szansę zagrania kontraktu firmowego). Ze swą słabą kartą N powinien po 3BA zejść na 4♦, partner przecież spasował po otarciu 2♦, a że potem zapowiedział 3BA, na pewno dobrze fituje kara. Nie zawsze będzie to posunięcie celne (na tym między innymi polega siła zaporowych działań przeciwników), w tym wypadku okaże się jednak strzałem w dziesiątkę.

W protokole rozdania spotkamy zapisy 140 oraz wpadkowe 100 i 200 po stronie WE, ale też  130 i minimaksowe100 na NS, te ostatnie za 4♥ przeciwników z kontrą bez jednej.

Minimaks teoretyczny:  4♥(WE) z kontrą, 9 lew; 100dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 9 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (NS).