Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ A Q J 9 6 ♥ K 10 8 ♦ 7 6 ♣ 10 9 2
♠ 8 5 ♥ Q J 6 3 ♦ A K 5 2 ♣ K 6 5		♠ 7 4 ♥ A 7 5 ♦ J 10 9 8 4 ♣ J 8 3
	♠ K 10 3 2 ♥ 9 4 2 ♦ Q 3 ♣ A Q 7 4

¹karta zbyt słaba na pierwszoręczne otwarcie

²drury

³z układem 5332, skoro partner na pierwszej ręce spasował, trudno wyobrazić sobie dobrą końcówkę

albo:

¹gdy S zdecyduje się jednak na otwarcie

²nie można dać kontry wywoławczej ze względu na tylko dubletona w pikach

³teraz jednak, po uzgodnieniu przez przeciwników pików, W po prostu musi wywoławczo skontrować…

^{4, 5}… natomiast N, pewny obecności na swojej linii dziewięciu pików, często przepchnie się na 3♠, czasem zrobi to od razu po kontrze W

Podobnie stanie się, gdy S spasuje, a W otworzy 1♦ czwórkowe, wówczas jego partner powalczy do wysokości 3♦, po których N najprawdopodobniej przepchnie się na 3♠.

Tymczasem na NS można wziąć w piki tylko osiem lew, broniącym należą się bowiem dwa kara, dwa kiery i jeden trefl; 3♠(N) zostaną więc łatwo obłożone bez jednej. Stronie WE wystarczy w zasadzie znaleźć uzgodnione kara i przepchnąć się nimi na wysokość trzech, jej 3♦ nie ma bowiem kto skontrować, nawet więc, gdy NS puszczą je do gry, zapiszą sobie tylko 100 punktów za wpadkę przeciwników bez jednej. Zamiast 110 za 2♠ swoje, w turnieju na maksy stanowić to wszakże będzie o dużej różnicy w notach. A zatem w protokole rozdania dominować będą minimaksowe 110 oraz 100 dla strony NS.

Minimaks teoretyczny:  2♠(NS), 8 lew;  110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 8 (NS);

BA – 7 (WE).