Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ A 5 4 ♥ 9 8 7 6 2 ♦ Q 10 ♣ A 5 3
♠ 6 3 ♥ J 4 ♦ K J 9 6 ♣ K 8 7 6 2		♠ Q J 10 8 7 ♥ A 10 3 ♦ 8 4 3 ♣ J 4
	♠ K 9 2 ♥ K Q 5 ♦ A 7 5 2 ♣ Q 10 9

¹patrz niżej

Partner ma 12–14 PC w składzie zrównoważonym, N nie powinien więc w zasadzie inwitować, z tak słabymi kierami nie warto też szukać ewentualnej gry w ten kolor, tym bardziej że także N ma zatrzymanie pikowe. Gracz E powinien bezwarunkowo wejść 1♠, szczególnie iż jest po pasie.

Końcówkę osiągną tylko te duety NS, w których gracz S naciagnie swą rękę na otwarcie 1BA:

¹transfer na kiery

²z układem 4333 i honorami we wszystkich kolorach nie należy przenosić na 4♥, tym bardziej że partner jest po pasie, przeto końcówka będzie tu kontraktem podlimitowym. Ponadto także N przyrzekł przecież skład zrównoważony, prawie na pewno 5332

Ta druga sekwencja ma jeszcze jedną istotną przewagę nad pierwszą, otóż E nie pokaże w niej wistowo pików, przeto przeciwko ostatecznym 3BA(S) W wyjdzie najprawdopodobniej blotką treflową, a jego partner wstawi na trzeciej ręce waleta; w końcu wist mógł paść z konfiguracji ♣D 10 x x x. Rozgrywający zabije w ręce damą i będzie już dysponował trzema wziątkami treflowymi. W takich okolicznościach S wyjdzie z ręki ♥K, którego E pobije asem i zapewne zagra ♠D – być może partner ma w tym kolorze króla, a rozgrywający musi jeszcze stracić tempo kierowe. Istotnie, S wyrobi sobie do końca kiery, tyle że będzie już wówczas dysponował dziewięcioma wziątkami: trzema kierowymi, trzema treflowymi, dwoma pikowymi i jedną karową. Teoretycznie rzecz biorąc, mógłby nawet zrobić nadróbkę, ale zagranie na nią byłoby niebezpieczne i możliwe raczej jedynie w widne karty.

Tam natomiast, gdzie E wejdzie 1♠, przeciwko bezatutowej grze e-S-a W wyjdzie w ten kolor. I wówczas będzie jednak można wziąć dziewięć lew, rozgrywając następująco: pierwszy pik, powiedzmy, przepuszczony, drugi zabity asem na stole, zagranie blotki kier do figury w ręce i wyjdzie stamtąd blotką karową. W wskoczy ♦K i odejdzie – powiedzmy –  karem do damy w dziadku. Rozgrywający ponowi stamtąd kierem, na którego E wskoczy asem i – optymalnie – wyjdzie treflem. S wstawi z ręki ♣10 – bądź na ♣W położy damę – zaś wstawionego przez W ♣K przepuści. Albo nawet zabije go na stole ♣A, w obu wypadkach będzie już bowiem dysponował wymaganymi dziewięcioma lewami. Podobnie skończy się rozdanie, gdy po wskoczeniu ♦K W wykona merrimac coup, wychodząc ♣K. S zabije na stole asem i ponowi stamtąd kierem, zaś E wskoczy ♥A i zagra karem, aby wytrącić dojście do stołu ♦D w momencie, gdy kiery są jeszcze w rękach NS zablokowane (inaczej będzie nadróbka). I w takich okolicznościach rozgrywający będzie musiał dostać dziewięć lew: dwa piki, dwa kiery, dwa kara oraz trzy trefle.

W protokole rozdania winny zatem dominować zapisy 150 oraz minimaksowe 400 dla NS, trafią się w nich też jednak na pewno 120, 430 dla tej strony oraz – nieczęsto, mam nadzieję – wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 3BA(NS), 9 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 9 (NS).