Rozdanie 7.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ A Q 5 ♥ 8 7 6 ♦ A 6 5 4 3 ♣ 5 3
♠ 9 7 6 4 2 ♥ J 9 ♦ K 10 8 ♣ A K 2		♠ 3 ♥ A Q 4 3 2 ♦ J 7 ♣ Q 10 8 7 4
	♠ K J 10 8 ♥ K 10 5 ♦ Q 9 2 ♣ J 9 6

Rozpoczyna S i pasuje. Po nim przychodzi kolej na gracza W, który z tak „cienkimi” pikami również nie powinien pchać się do licytacji. Następny, czyli N jest na trzeciej ręce, więc on już może sobie pozwolić na nieco słabsze otwarcie. Za trzecioręcznym otwarciem 1♦ przemawia również to, że po odpowiedzi partnera 1♥ lub 1♠ można spokojnie spasować, bo w każdym z tych kolorów mamy po trzy karty.

Tak łatwo jednak nie będzie, gdyż do akcji włączą się przeciwnicy. Co więcej – najczęściej to oni wyjdą z walki o zapis obronną ręką.

(1)   Po otwarciu przeciwnika 1♦ dwukolorówkę kierowo-treflową wskazujemy skacząc w 2BA (dwa najmłodsze kolory). Moim zdaniem E jest jednak ciut za słaby na taką licytację, więc na razie pokazuje tylko kiery.

Po trafnym rozegraniu kar dziesięć lew i 170 dla EW.

Szansę na lepszy wynik para NS dostanie wtedy, gdy N będzie nieco bardziej aktywny w licytacji:

Ponownie dziesięć lew, ale za trefle pisze się tylko 130. Nie wszyscy zawodnicy S spasują jednak na trzy trefle. Część z nich powie 3♦ i to już nie będzie dobrze, bo kontrakt ten powinien zostać obłożony bez dwóch za 200. Jeśli jednak E zawistuje z singletona pikowego, to można przegrać 3♦ już tylko bez jednej za 100.

Typowa turniejowa walka o zapis lub wpadkę, a co wydarzy się naprawdę zobaczymy dopiero na frekansie rozdania. Jedno jest jednak pewne – do optymalnego kontraktu, czyli końcówki kierowej na linii EW dojdzie niewiele par. I bardzo dobrze, bo 4♥ nie jest grą godną polecenia.