Rozdanie 29.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 4 2 ♥ A J 9 4 ♦ J 9 8 7 ♣ 9 4 3
♠ K 7 3 ♥ 8 ♦ Q 10 6 4 ♣ K 10 8 7 6		♠ Q J 10 9 6 ♥ 10 5 2 ♦ A 3 2 ♣ 5 2
	♠ A 8 5 ♥ K Q 7 6 3 ♦ K 5 ♣ A Q J

To kolejne rozdanie, wyglądające raczej płasko. Grający Wspólnym Językiem S otworzą 1♣ (grający Strefą, którzy podzielają moje podejście, opisane przy okazji rozd. 19, pewnie też). N zgłosi 1♦, niektórzy gracze E wejdą pewnie 1♠, krzyżując plany. Wspólny Język może teraz skręcić w silny trefl na kierach, a Strefa w ktr. – dobra ręka z 4 kierami. Tak, czy owak, licytacja pewnie skończy się w końcówce kierowej:

A w Strefie:

Jeżeli E spasuje po 1♦ (jednak po partii, tylko 7 PC), to licytacja powinna wyglądać następująco:

Przy tych stołach, gdzie z ręką S padnie otwarcie 1♥, ci gracze N, którzy będą mieli do dyspozycji mixed raise np. 3♣, wskazujący 6-9 PC z 4-5 kartowym fitem, mogą go użyć, chociaż karta jest graniczna. Standardem będzie pewnie podniesienie do 2♥, po których S zgłosi końcówkę, raczej w kiery przy takich pikach i karach, chociaż będą pewnie i tacy, którzy zaproponują końcówkę w BA, ale N na pewno zniesie w 4♥:

Pas – na wejście na wysokości dwóch ręka E na pewno się nie nadaje.

Końcówka kierowa jest bezproblemowa w rozgrywce. Ciekawy jest problem pierwszego wistu z ręki W. Tam, gdzie partner wejdzie, idziemy w pika. A bez tej wskazówki? Wistujemy do silnej ręki, spod króla to duże ryzyko (jeżeli jednak się na to zdecydujemy, to na grę kolorową lepiej jest wychodzić spod krótszego, jest większa szansa że nawet w razie „nawijki” ta lewa jednak przetrwa), w singla atu ryzykownie, więc pozostaje karo, które łączy elementy bezpieczeństwa i agresji.