Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

	♠ 9862 ♥ AJ103 ♦ 63 ♣ AQ7
♠ AJ107 ♥ K9764 ♦ 52 ♣ 96		♠ K ♥ 85 ♦ KQ10974 ♣ J1053
	♠ Q543 ♥ Q2 ♦ AJ8 ♣ K842

¹ zwarte 11 PC, w tym jednak solidne kiery za kierami W, piki zaś słabiutkie, skok na 3BA jest zatem jak najbardziej dopuszczalny

albo:

¹ taki kolor na pewno warto pokazać

² naturalny inwit do końcówki

³ dobre trefle, ale ogólnie karta nie najładniejsza,S pokazuje zatem warunkowo swoje wartości karowe (tym bardziej że wartość posiadanej przez niego konfiguracji w tym kolorze wzrosła po karowej licytacji zawodnikaE)

Te duety NS, które szybko uzgodnią piki (w końcu mają ich na osi osiem, i to w optymalnej konfiguracji 4–4) i uprą się przy grze w ten kolor, będą musiały zaznać goryczy porażki. Gracz N będzie bowiem musiał zainwitować dograną, zatem w najlepszym dla siebie wypadku para zatrzyma się w kontrakcie 3♠. A że rozgrywający w żaden sposób nie uniknie oddania kara (chyba że E oddałby pierwszy wist honorem treflowym!?) oraz czterech wziątek atutowych, polegnie bez jednej, za 100. Z tego samego powodu pikowa końcówka zostanie przegrana bez dwóch, za 200.

GraczN ma jednak jak najbardziej stosowną kartę, aby po wejściu W 1♥ – sterować nie do ewentualnych 4♠, ale do kontraktu firmowego. Pierwsza sprawa – bilans, otóż formalne 11 miltonów e-N-a jest tu warte przynajmniej o dwa punkty więcej (trzy zatrzymania kierowe, dwie, a może nawet trzy wziątki w tym kolorze), gracz ten ma zatem pełne prawo do tego, aby przesądzić dograną. Druga sprawa – miano tej końcówki, otóż piki e-N-a są tak słabiutkie, że może on zaryzykować niepokazywanie tego koloru.  W zamian powinien zatem albo od razu zapowiedzieć 3BA, albo przynajmniej  zdecydowanie zaproponować partnerowi grę w to miano. A ten – również ze słabiuśkimi pikami, ale wspórką w kierach oraz dwoma zatrzymaniami w karach (co jednak ujawni się tylko wówczas, jeżeli gracz E zalicytuje ten kolor) – nie powinien tej propozycji zbytnio się przeciwstawiać.

Przeciwko 3BA, zwłaszcza wrzuconym przez gracza N z przeskokiem, obrońca E zaatakuje najprawdopodobniej ♦D/K, a nie w partnerowe kiery. Powiedzmy, że rozgrywający figurę tę przepuści, a E powtórzy karem. S zrobi impas ♦W na stole i zagra stamtąd pika. Lewy broniący weźmie tę lewę ♠K, co będzie silnym wskazaniem, iż honor ten był w jego ręce singlowy. W tym momencie rozgrywający będzie już zatem znał pełny rozkład rozdania – tak ilościowy, jak i lokalizację honorów. Zabije zatem dziadkowym ♦A karową kontynuację E, potwierdzi spodziewaną sytuację w treflach, zagrywając asa, damę i króla w tym kolorze, aż wreszcie, w końcówce…

… wyjdzie z dziadka ♥D. Nawet jeśli obrońca W nie postawi na nią króla, N powtórzy impas ♥W w ręce, ściągnie ♥A i zagra w ten kolor po raz czwarty, wpuszczając W na króla. W dwukartowej końcówce obrońca ten, któremu zostaną w niej ♠A W, będzie wiec musiał dać przeciwnikowi dziewiątą wziątkę na dziadkową ♠D.

Oczywiście, są też inne warianty rozgrywki i obrony, zawsze jednak to rozgrywający będzie poważnym kandydatem do odniesienia w tym rozdaniu sukcesu. Szczególnie że po licytacji (W zgłosi na pewno kiery, a E najprawdopodobniej pokaże swoje kara) oraz wczesnych zagraniach przeciwników będzie miał bardzo dobry obraz rozdania.

Nie wszystkie kontrakty firmowe zostaną jednak, rzecz jasna, zrealizowane, a że ponadto wiele duetów NS przegra też swoje gry pikowe, w turniejowych protokołach tego rozdania znajdą się tak zapisy w wysokości 600 dla NS, jak i – dużo bardziej liczne – 100 oraz 200 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 3BA(NS), 9 lew; 600 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8 (NS);                                                                                                                             

♠ – 8 (NS);

BA – 9 (NS).