Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ A98 ♥ T9862 ♦ AK ♣ JT9
♠ KJ5 ♥ Q5 ♦ 865 ♣ AK632		♠ QT42 ♥ AJ3 ♦ QJT94 ♣ 8
	♠ 763 ♥ K74 ♦ 732 ♣ Q754

¹ 7–11 PC, 4♠–5⁺♦

E ma w karcie singletona, powinien więc poszukać gry kolorowej. Po jego 2♦ partner – z trzykartowym fitem – w zasadzie powinien spasować, niektórzy gracze W postawią jednak na siedmioatutową częściówkę pikową, co też trudno będzie uznać za błąd.

Przeciwko 1BA(W) N wyszedłby w kiera i kolor ten byłby kontynuowany. Ostatecznie broniący wzięliby zatem trzy kiery, ♠A oraz ♦A K, rozgrywający zostałby więc ograniczony do tylko siedmiu wziątek. Gra w kara przyniesie o dwie lewy więcej, gracz E odda bowiem wtedy jedynie ♠A, ♥K oraz dwa honory atutowe. Także kontrakt 2♠(E) zostanie łatwo zrealizowany, a bezcennej nadróbki – lewy dziewiątej pozbawi rozgrywającego jedynie pierwszy wist karowy (mało realny), otwierający drogę do zmontowania przez broniących przebitki w tym kolorze. Gracz N musiałby wówczas zgrać ♦A i ♦K (odwrotnie niż gra się zazwyczaj, aby poinformować partnera, iż posiadał w tym kolorze dubletona) i wyjść kierem. S dostałby się do ręki ♥K i podałby partnerowi przebitkę karową. Ten ostatni wziąłby też rzecz jasna ♠A, E zrobiłby więc tylko swoje. W praktyce jednak kontrakt 2♠(E) będzie jednak realizowany na ogół z nadróbką (140 dla WE).

To właśnie – 110, 140 i 90 dla WE – będą zdecydowanie najpopularniejsze wpisy obecne w turniejowych protokołach tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 3♦(WE), 9 lew albo 2♠(WE), 8 lew; 130 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 9 (WE);

♥ – 6 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (E!).