Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ K 10 6 ♥ Q 10 6 4 ♦ A 10 8 ♣ A K 7
♠ Q J 8 3 2 ♥ A 7 5 ♦ 6 4 ♣ Q 5 3		♠ A 4 ♥ K J 8 ♦ Q J 5 ♣ J 9 8 4 2
	♠ 9 7 5 ♥ 9 3 2 ♦ K 9 7 3 2 ♣ 10 6

¹zalecany odpowiadającemu rebid to właśnie 2♠, partner może przecież mieć trzy karty w tym kolorze, a nawet przy tylko dublu gra w kolor na siedmiu atutach często będzie lepsza niż bezatutowa (oczywiście nie tyczy to sytuacji, gdy rebid 1BA może systemowo paść z singletonem pik, na przykład z ręką otwierającego w składzie 1–4–3–5 czy 1–3–4–5, oczywiście nie we Wspólnym Języku, w którym z takimi rękami E otworzyłby czy to precisionowskimi 2♣, czy to 1♦)

albo:

¹można też jednak spasować, ręka W ma bowiem układ zrównoważony i zawiera 9 PC

W tym wypadku ewentualny rebid 2♠ gracza W przyniesie jednak rezultat daleki od idealnego – przeciwko tej grze N zaatakuje bowiem ♣A i wcześniej czy później zagra ♣K i poda partnerowi przebitkę w tym kolorze. Ponadto broniący wezmą naturalną lewę atutową oraz dwa kara, kontrakt 2♠(W) zostanie przeto położony bez jednej, za 50.

Natomiast 1BA(E) będzie mogło zostać zrealizowane, przynajmniej wtedy, gdy rozgrywający rozwiąże skutecznie trefle, tj. wyrobi je sobie, oddając tylko asa i króla. S wyjdzie w karo, a jego partner zabije ♦A i będzie kontynuował ♦10; E wstawi z ręki ♦D, zaś bezdojściowy w innych kolorach S figurę tę przepuści. Wskaże to również podział kar 5–3, przeto rozgrywający będzie musiał zagrać przez trefle; rozgrywka przez piki będzie bowiem zbyt wolna. Nawet gdyby udało się wyrobić ten kolor ze stratą tylko jednego tempa, broniący wzięliby pika, cztery kara oraz dwa trefle. Po utrzymaniu się ♦D E będzie więc musiał zagrać w trefle, i to tak, aby oddać w tym kolorze tylko dwie lewy. Przy ograniczonej liczbie dojść do stołu (tym bardziej że trzeba też będzie zrobić impas w przynajmniej w jednym kolorze starszym) niewykluczone, że zdecyduje się już w pierwszej rundzie trefli zaimpasować dziesiątkę, tj. wyjdzie z ręki ♣9 i puści ją wkoło (S może zresztą położyć na nią ♣10). Alternatywa to zagranie małego trefla do damy, to jednak i tak postawi rozgrywającego w palcówkowej sytuacji kilka lew później (podobnie, gdy w pierwszej lewie treflowej zostanie zagrany walet). Po zabiciu pierwszej lewy treflowej N ponowi karem i jego partner odbierze trzy wziątki w tym kolorze. Rozgrywający nie będzie mógł pozbyć się z ręki pika, jako że S wyszedłby wtedy pikiem i gra na pewno już zostałaby położona. Powiedzmy przeto, że sytuacja będzie wyglądała następująco

Sodejdzie w niej kierem, którego E zabije zapewne ♥A w dziadku, zagra ♠D, wstawionego przez e-N-a ♠K pobije w ręce ♠A, po czym – aby zrobić swą grę – będzie musiał wyjść stamtąd ♣W (!). Tak samo zresztą jak w przypadku, gdyby kierową lewę wziął w ręku. Tylko nieco lepiej byłby rozgrywający ustawiony, kiedyby w siedmiokartowej końcówce zachował w ręce trzy kiery i tylko dwa trefle. I wówczas jednak palcówki w tym ostatnim kolorze by nie uniknął, tyle tylko, iż mógłby wziąć kiera w ręce, przejść do stołu ♥A i stamtąd rozpocząć drugą lewę treflową

Słowem, w protokole rozdania znajdą się na pewno minimaksowe 90 dla WE, tym bardziej że wychodzą jej też 2♣ (jak jednak osiągnąć tę grę w polskich, ale i w niepolskich systemach?), większość wpisów powinny wszakże stanowić wpadkowe 50, a pewnie i 100 po stronie przeciwnej. 

Minimaks teoretyczny:  1BA(WE), 7 lew albo 2♣(WE), 8 lew; 90dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (N!);

♠ – 7 (WE);

BA – 7  (WE).