Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ Q J 7 3 ♥ A 10 9 8 6 4 ♦ 10 8 4 ♣
♠ A 8 4 ♥ 7 2 ♦ 6 3 ♣ J 9 8 6 4 2		♠ K 10 9 5 ♥ Q ♦ A Q J 9 2 ♣ A K Q
	♠ 6 2 ♥ K J 5 3 ♦ K 7 5 ♣ 10 7 5 3

Nasz System:

4♥(N) są tu o włos – E zaatakuje ♣A, rozgrywający przebije w ręce, wejdzie na stół ♥K i zagra stamtąd pikiem. Najlepiej będzie, gdy W wskoczy wówczas ♠A i wyjdzie karem, ale gdy nie wskoczy, to jego partner zabije ♠D królem, po czym – by grę położyć – będzie musiał wyjść ♦D/W. W tym momencie będzie bowiem chodziło nie tylko o otworzenie tego koloru, ale też o zachowanie nim komunikacji pomiędzy rękami WE; ściśle – karowego dojścia do E. Nie będzie to jednak obrona na tyle trudna, by dużo ewentualnych gier 4♥(N) zostało wypuszczonych. Na ogół skończy się wtedy na wpadce bez jednej i zapisie 100 dla WE.

Dużo częściej po drugiej kontrze E, wskazującej kolejną nadwyżkę, jego partner zapowie 5♣. E wywoływał też przecież oba kolory czarne, a licytacja przeciwników potwierdza, iż w kierach ma co najwyżej singletona. Końcówka w trefle będzie tu znakomitym kontraktem, który nie zostanie zrealizowany jedynie dlatego, że ♦K leży za impasem, a atuty dzielą się 4–0. Wystarczy przeto, że N zaatakuje kierem i powtórzy tym kolorem, a rozgrywający będzie musiał przebić w dziadku figurą atu, co wypromuje e-S-owi wziątkę treflową. Obrońca ten weźmie  jeszcze ♦K, kontrakt 5♦(N) zostanie przeto położony bez jednej. Proszę jednak zwrócić uwagę, że teoretycznie rzecz ujmując, kiery muszą zostać zagrane od razu, w pierwszych dwóch lewach, inaczej będzie to już posunięcie spóźnione. Powiedzmy bowiem – czysto teoretycznie, bo atak kierowy jest tu po prostu jedyny – iż N zaatakowałby karem. Rozgrywający zrobiłby na stole impas albo nawet zagrał ♦A i ♦D (przed ♦D wolno by mu było zgrać albo ♠K, albo ♠A). S zabiłby ♦A i dopiero teraz NS zagraliby dwa razy w kiery. W przebiłby w dziadku, po czym zagrał ♠A K i ♦W… S nie mógłby przebić, przeto coś obrzuciłby, zaś rozgrywający pozbyłby się z ręki jej ostatniego pika. Następnie W przebiłby coś w ręce, wrócił na stół ♣A, znów coś przebił w ręku, dostał się do dziadka ♣K i w dwukartowej końcówce wyszedł stamtąd karem albo pikiem. Atuty e-S-a – ♣10 7 – położone przed ♣W 9 w ręce rozgrywającego, znalazłyby się wtedy na paradzie, dzięki której końcówka treflowa zostałaby zrealizowana. Oczywiście to również (poza pierwszym wistem niekierowym) jedynie teoria, jako że zwycięska rozgrywka mogłaby zostać przeprowadzona jedynie w widne karty; wspominam wszakże o tym, by potwierdzić, jak znakomitym kontraktem jest w tym rozdaniu 5♣(WE). Niestety, próba jego zrealizowania skończy się wpadką bez jednej, za 100.

W protokole rozdania znajdą się więc przede wszystkim wpisy następujące: 100 po obu stronach (dużo częściej na NS), zaś rzadziej częściówkowe 130 oraz co najwyżej rzadziutko 600 – za wygrane 5♣ – oba po stronie WE.

Minimaks teoretyczny: 4♥(NS) z kontrą, 9 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 9 (W!);

♥ – 9 (NS)

♠ – 9 (WE)

BA – 7 (WE).