Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ K Q 8 4 ♥ K 6 2 ♦ Q 10 7 6 3 ♣ J
♠ A 5 ♥ A 10 7 4 ♦ J 4 2 ♣ A 10 4 2		♠ 10 9 ♥ J 8 5 3 ♦ A 9 8 5 ♣ K 7 5
	♠ J 7 6 3 2 ♥ Q 9 ♦ K ♣ Q 9 8 6 3

¹ ze słabymi longerami i większością punktów w kolorach krótkich nie ma mowy o wilkoszu czy dwukolorowych 2♠

albo:

¹ ze słabymi longerami i większością punktów w kolorach krótkich nie ma mowy o wilkoszu czy dwukolorowych 2♠

²niektórzy gracze W ze swą niebrzydką kartą mogą się przepchnąć na 3♥

³ale i N przelicytuje je 3♠, ma bowiem układową rękę i jest świadom faktu, iż na jego linii znajduje się dziewięć atutów

Tym razem jest to pojedynek piki przeciwko kierom sfinalizowany na szczeblu trzech, a z takich zmagań zazwyczaj zwycięsko wychodzą starsze piki. Nawet bowiem jeśli W przepchnie się na 3♥, to N – z czterokartowym fitem w kolorze partnera oraz układową ręką – przelicytuje je 3♠ właśnie. Będzie to posunięcie zarówno zgodne z teoretycznymi wskazaniami, jak i widowiskowo skuteczne – oba kontrakty – 3♥ i 3♠ – są tu bowiem nie tyko możliwe, ale i łatwe do zrealizowania. Grający w kiery E (W) oddałby tylko pika, kiera (rozpocząłby  ten kolor blotką do dziesiątki) oraz dwa kara; w treflach ściągnąłby bowiem króla, a potem – w oparciu o zasadę ograniczonego wyboru – zaimpasował e-S-owi damę. Równie łatwo S zrealizuje swoje 3♠, już jedna przebitka pozwoli mu bowiem na wyrobienie kar. Odda przeto po jednej wziątce w każdym z kolorów.

Zdecydowanym hegemonem turniejowego protokołu tego rozdania winno przeto być minimaksowe 140 dla NS.

Minimaks teoretyczny:3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(WE);

♦ – 8(WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (WE).