Rozdanie 30; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ 10 ♥ A J 5 ♦ K Q 9 8 7 3 ♣ K 5 3
♠ 8 7 6 4 3 2 ♥ 7 2 ♦ 2 ♣ Q 8 4 2		♠ A K 5 ♥ K 10 4 ♦ A J 10 5 ♣ A J 6
	♠ Q J 9 ♥ Q 9 8 6 3 ♦ 6 4 ♣ 10 9 7

¹mniej więcej z bilansu, partner ma albo wielkie bez atu, albo silną kartę z longerem treflowym (a we Wspólnym Języku może nawet innym)

²patrz niżej

Być może ten czy ów gracz E zaryzykuje 3BA, nie uważam tego jednak za krok właściwy. Partner, który odpowiedział 1♦, ma bowiem rękę słabą, ale układową, przy grze w bez atu do jego pików może więc nie być dojścia, nie mówiąc już o zagrożeniu atakiem kierowym czy nawet treflowym. Zresztą gdyby E myślał o ewentualnej grze w bez atu, powinien licytować inaczej:

¹naturalne, silna karta w składzie zrównoważonym

²teksas na piki

Partner – z ręką wysoce niebezatutową – dałby wówczas teksas na piki i licytację zakończyłyby 4♠ otwierającego.

Przeciwko tej grze S zawistuje w partnerowe kara, przeto rozgrywający zabije ♦D asem, ściągnie ♠A, po czym najprawdopodobniej przebije w dziadku karo i zaimpasuje trefle waletem w ręce, aby upewnić się, iż manewr ten udaje się (po wejściu e-N-a 2♦ mógł się tego jak najbardziej spodziewać). Następnie trzeba będzie zagrać też ♠K oraz ♣A – gdyby okazało się, iż N miał pierwotnie ♣K x, E przebije w ręce czwartą rundę tego koloru. Nieprawdopodobne jest, aby N – przy ogłoszonych sześciu karach – posiadał też cztery trefle i trzy piki, czy nawet ♣K x x i trzy piki; dużo lepiej jest więc ściągnąć drugi raz atu i dopiero potem oddać trefla (w trzeciej rundzie koloru), niż uczynić to po tylko jednokrotnym zaatutowaniu. W tym ostatnim wypadku rozgrywający straciłby bowiem 11. wziątkę przy układzie ręki e-N-a 2–2–6–3 – wówczas bowiem po wzięciu ♣K obrońca ten zagrałby w karo, które jego partner przebiłby –  a co gorsza, przy aktualnym rozkładzie kart doprowadziłoby to do przegrania końcówki. Po ♣K N zagrałby bowiem w karo do przebitki, a następnie zostałby dopuszczony ♥A  i dałby partnerowi przebić jeszcze jedno karo.

W polecanym wariancie rozgrywki – gdy na ♣A nie spadnie ♣K, S ściągnie ♠K i dopiero teraz odda trefla. Jeżeli nawet N miał pierwotnie cztery trefle, to na pewno ani nie posiada trzech pików (podział tego kolor ujawni się zresztą w jego drugiej rundzie), ani nie będzie mógł dać partnerowi dwóch przebitek karowych (jako że ten będzie w tym momencie dysponował już tylko jednym atutem).

Oczywiście z wejścia do licytacji e-N-a będzie też wiadomo, iż posiada on ♥A. Rozgrywający odda więc ♣K, ♥A oraz pika i zrobi równo swoje; protokół rozdania zdominują przeto minimaksowe wpisy 420 dla WE.

Minimaks teoretyczny:4♠(WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ –  7 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 10 (WE);

BA – 7 (WE).