Rozdanie 21; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 21 Rozd. N, po partii: NS	♠ 10 5 ♥ J 5 4 ♦ 9 8 5 3 2 ♣ Q 4 2
♠ Q 8 3 2 ♥ 8 7 3 ♦ A 10 7 6 ♣ 10 5		♠ A K 9 7 ♥ A K 10 ♦ J ♣ A J 9 6 3
	♠ J 6 4 ♥ Q 9 6 2 ♦ K Q 4 ♣ K 8 7

¹ po negatywnym 1♦ partnera nie ma mowy o prawidłowym szlemiku, nawet gdyby w rozdaniu miało miejsce pełne wyłączenie karowe

Istotnie, ♠D i ♣K D w ręce W to już 7 PC, z którymi gracz ten odpowiedziałby na otwarcie partnera 1♠, nie ma przeto sensu, aby po jego aktualnych 2♠ otwierający licytował splinterowe 4♦.

Końcówka pikowa będzie w tym rozdaniu kontraktem absolutnie standardowym, zapowiedzianym na prawie każdym stole turnieju. Przeciwko niemu S zaatakuje ♦K, którego rozgrywający zabije asem w dziadku, po czym najprawdopodobniej zagra stamtąd ♣10. Jeśli N nie położy na nią ♣D, ♣10 zostanie puszczona wkoło i S weźmie tę lewę ♣K. Powiedzmy, że obrońca ten wyjdzie następnie w kiera, na podstawie ilościówki partnera w pierwszej lewie będzie bowiem wiedział, że ♦D nie przejdzie, przeto jej zagranie mogłoby jedynie pomóc przeciwnikowi w wyrobieniu dziadkowej ♦10. Rozgrywający zabije ♥W asem, zgra ♠A, wejdzie na stół ♠D i powtórzy stamtąd treflem. Wskazane będzie zrobienie impasu ♣W w ręce, aktualna konfiguracja tego koloru – trzeci honor u e-N-a – daje bowiem największą szansę na zdobycie 12. wziątki; przynajmniej w tym wariancie gry. Przecież jeżeli dziadkowy atut będzie musiał zostać zużyty do przebicia trefla, na ogół nie uda się już przebić tam kiera, po uprzednim usunięcia kiera na fortę treflową. W tym wypadku po impasie gracz E łatwo skompletuje 12 lew.

Inna rozgrywka pozwalająca na zrobienie nielicytowanego szlemika w piki to przebicie w drugiej lewie w ręce kara, a następnie ściągnięcie na wszelki wypadek ♠A i zagranie blotki treflowej. Powiedzmy, że S wskoczy ♣K i wyjdzie kierem. Rozgrywający zabije ♥A, ściągnie ♠K i zagra ♣W. Gdy przebije go na stole, weźmie lew 12, kiedy jednak S miałby ♣K D x x, po takim  zagraniu prawie zawsze już skończyłoby się na tylko 10 wziątkach. Z kolei przy aktualnym rozkładzie kart puszczenie w trzeciej rundzie trefli waleta wkoło da rozgrywającemu tylko 11 lew. Ta konstatacja potwierdza wyższość pierwszej linii rozgrywki, przedstawionej na wstępie i opartej o dwukrotny impas w treflach. To wszystko rzecz jasna w kontekście zdobycia przez E możliwie największej liczby lew, najlepiej 12.

Hegemonem protokołu będzie zapis 480 dla WE, dużo rzadziej znajdą się w nim wpisy w wysokości o 30 punktów niższe.

Minimaks teoretyczny: 6♠(WE), 12 lew; 980 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 9 (WE);

♥ –  9 (WE);

♠ – 12 (WE);

BA – 11 (WE).