Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ 7 4 2 ♥ 7 6 4 3 ♦ K 10 ♣ K 10 9 4
♠ Q 9 3 ♥ Q 10 9 8 5 2 ♦ 3 2 ♣ A 3		♠ 10 6 5 ♥ A K J ♦ 8 7 6 4 ♣ Q J 8
	♠ A K J 8 ♥ ♦ A Q J 9 5 ♣ 7 6 5 2

¹fit znakomity, ale też układ 4333 oraz równe założenia, E powinien się przeto zadowolić podniesieniem do 3♥)

²znakomite wartości: fit w jednym z kolorów wywołanych przez partnera oraz ♦K x; ale też cztery kiery (malutkie, a S ma w tym kolorze krótkość, być może nawet renons) oraz brak pewności, że na NS jest kolor uzgodniony, np. przy układzie ręki partnera 4–1–5–3, podczas gdy 3♥(WE) na pewno się położy, często więcej niż bez jednej

Pas na kontrę partnera jawi się przeto jako posunięcie najbardziej racjonalne, dające największą szansę na wzięcie zapisu na swoją stronę, może nie optymalnego (najwyższego, jaki w tym rozdaniu jest możliwy do osiągnięcia), ale najbardziej pewnego. Inne działania e-N-a mogą wprawdzie pozwolić jego stronie na zdobycie zapisu jeszcze wyższego, ale są też mocno niebezpieczne – grożą bowiem tym, iż zapis przejmą honorowo słabsi w tym rozdaniu przeciwnicy, popatrzmy na te ewentualności oraz towarzyszące im rozważania/dylematy gracza N…

¹fit znakomity, ale też układ 4333 oraz równe założenia, E powinien się przeto  zadowolić podniesieniem do 3♥)

²w miarę rozwoju licytacji wartość ręki e-N-a wyraźnie wzrosła – najpierw musiał on spasować na 2♥ W, zaś w następnym okrążeniu – z lekką tylko dozą optymizmu – może się wręcz zdecydować na przesądzenie dogranej, patrz też jednak niżej

³cztery trefle, a w karach tylko pięciokart

Nma bardzo dobry czterokartowy fit w jednym z kolorów młodszych wywoływanych przez partnera oraz znakomitego drugiego króla w kolorze otwarcia, ponadto, także na podstawie licytacji przeciwników, może się spodziewać krótkości kierowej w ręce e-S-a, nawet renonsu, a tym samym pełnego wyłączenia w tym kolorze. Być może powyższe rozważania bardziej odnoszą się do gry meczowej aniżeli turnieju na maksy, nawet jednak w tych drugich okolicznościach przesądzenie końcówki w któryś z kolorów młodszych jest dla e-N-a wielce kuszącą perspektywą. Zaś jego 4BA mówią właśnie o tym, iż – w zależności od tego, co partner ma dokładnie w karcie – N może grać albo w trefle, albo w kara. Rzeczywiście, S może mieć układ 4–0–5–4 (aktualny), 3–1–6–4, 3–0–5–5, 3–1–5–4, 3–1–6–-3 czy 4–0–6–4, co jednak przy wspomnianym już 4–1–5–3, kiedy to na NS nie ma koloru uzgodnionego? Inna sprawa, że ze statystycznego punktu widzenia przeważają składy dla strony NS korzystne, kiedy to na tej osi znajduje się bądź to osiem czy nawet dziewięć trefli, bądź to osiem kar. Z kolei jednak, jeśli N spróbuje się zabezpieczyć na okoliczność układu niekorzystnego…

¹fit znakomity, ale też układ 4333 oraz równe założenia, E powinien się przeto zadowolić podniesieniem do 3♥

²przesądzenie końcówki, ale jednocześnie prośba, aby to partner wybrał kolor do gry

³patrz niżej

… to S zgłosi 4♠, których jego partner – postępując konsekwentnie – nie będzie mógł przenieść na 4BA, nie mówiąc już o 5♣…

I tak 3♥(WE) z kontrą zostaną położone bez dwóch, za 300, choć wyłącznie po ataku karowym. S zagra wtedy trzy razy w ten kolor, a kiedy ostatnią z tych lew rozgrywający przebije dostatecznie wysoko, N zrzuci pika. I potem bądź to przebije trzecią rundę tego koloru, bądź to – gdy rozgrywający do końca wyatutuje – ten ostatni będzie mógł wziąć tylko sześć lew kierowych i ♣A. Po każdym innym ataku (poza dającym swoje ♣K!?) wpadka na 3♥(W) z kontrą wyniesie już tylko bez jednej; rozgrywający wyrobi sobie bowiem i wykorzysta drugą wziątkę treflową.

Jeżeli natomiast chodzi o grę własną strony NS, to jej 5♣ istotnie będzie mogło zostać zrealizowane, choć przede wszystkim dzięki korzystnej sytuacji w kolorze atutowym. Pierwszy wist – ♥A – rozgrywający przebije w dziadku, po czym zagra w atu, koniecznie do króla w ręce (gdy W nie wskoczy ♣A). Ten utrzyma się, ale następnie N będzie musiał kontynuować treflem (po ewentualnym zgraniu jednego pika i co najwyżej dwóch kar), co pozwoli na zaatutowanie po raz drugi, a równocześnie – dzięki ♣A x u W – na nieutracenie kontroli atutowej nad kierami. Gdyby W miał ♣A x x, mógłby zaatutować po raz trzeci, a potem obrońcy odebrali jeszcze trzy kiery. Nie dotyczy do jednakże przypadku, gdy E posiadałby w atutach konfigurację ♣D W sec. A tak jeżeli nawet po utrzymaniu się ♣A W ponowi kierem, to rozgrywający przebije na stole, a potem zagra w kara, na które wyrzuci z ręki pozostałe dwa kiery, a potem jeszcze pika. Drugą wziątką obrońców będzie pozostała u E dama atu.

Ewentualny kontrakt 4♠(S) zostałby jednak bezwarunkowo położony, ba – po oczywistym ataku kierowym rozgrywający musiał zrzucić z ręki trefla, aby wybronić się tylko bez jednej. Drugi kier zostałby przebity, po czym rozgrywający – po ewentualnym ściągnięciu ♠A – musiałby grać kara, aby osłabić atuty obrońcy W. Kiedy zaś gracz ten dokonałby przebitki ♠9 i powtórzył kierem, S przebiłby w ręce blotką atu, ściągnął ♠K, i zgrał pozostałe kara. E przebiłby, ale rozgrywający dostałby jeszcze dziewiątą wziątkę na ♣K. Mimo to i tak poległby bez jednej.

W protokole rozdania dominować powinny wpisy po stronie NS: 100, 300 oraz – rzadziej – minimaksowe 400, znajdą się w nim też jednak bez wątpienia wpadkowe 50 oraz 100 po stronie przeciwnej.

 Minimaks teoretyczny: 5♣(NS), 11 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 6 (NS).