Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A K J 10 9 4 3 ♥ 2 ♦ 9 7 2 ♣ 10 3
♠ 7 6 ♥ K Q 8 3 ♦ K 8 6 ♣ Q 9 8 2		♠ Q 8 5 ♥ J 9 7 6 ♦ Q J 10 4 3 ♣ J
	♠ 2 ♥ A 10 5 4 ♦ A 5 ♣ A K 7 6 5 4

Nasz System:

¹rewers treflowo-kierowy

² karta niezbyt silna honorowo, długie, solidne piki, ostrzegają potencjalnie silnego partnera przed dalszą licytacją, chyba iż jest bardzo mocny (pewne niedolicytowanie bez wątpienia)

albo:

¹rewers treflowo-kierowy

² karta niezbyt silna honorowo, długie, solidne piki, ostrzegają potencjalnie silnego partnera przed dalszą licytacją, chyba iż jest bardzo mocny (pewne niedolicytowanie bez wątpienia)

³ długie, dobre piki, forsing (chyba że forsują już 2♠)

⁴brak fitu

⁵tylko w piki W może grać, nie jest przy tym nadzwyczaj silny

Wspólny Język:

¹naturalne, 5⁺♣, forsing na jedno okrążenie

² karta niezbyt silna honorowo, długie, solidne piki, ostrzegają potencjalnie silnego partnera przed dalszą licytacją, chyba iż jest bardzo mocny (pewne niedolicytowanie bez wątpienia)

no może:

¹naturalne, 5⁺♣, forsing na jedno okrążenie

² sztuczny  forsing do dogranej, zasadniczo 10⁺PC, tu można przyjąć, że karta e-N-a jest warta przesądzenia końcówki, w końcu otwierający może być dużo silniejszy

³cztery kiery

⁴karta niezbyt silna honorowo, długie, solidne piki, ostrzegają potencjalnie silnego partnera przed dalszą licytacją, chyba iż jest bardzo mocny (pewne niedolicytowanie bez wątpienia); tu: N uznał, że jego karta warta jest przesądzenia końcówki, co jest jak najbardziej do przyjęcia

Standardowa gra końcowa w piki, rozgrywana przez e-N-a po wiście ♦D. Rozgrywający ma tu 10 wziątek: sześć atutowych, dwie treflowe i dwa czerwone asy – i bez pomocy ze strony swoich przyjaciół obrońców niczego więcej tu nie utarguje. Ale też jego zadeklarowanym 10 wziątkom w zasadzie nic tu nie zagraża, choćby nie wiem w jak kaskaderski sposób dążył ku nadróbce czy nawet nadróbkom. Załóżmy, iż pójdzie na całość: ♦A, impas ♠W w ręce… E zabije ♠D i broniący odbiorą dwa kara, ale będą to już ich wszystkie wziątki. Generalnie lepsze jest jednak zagranie: ♦A, ♣A, ♠A K i wyjście z ręki treflem; po pierwsze może spaść dama atu, a po drugie – nawet jeżeli tak się nie stanie, to wcale nierzadko pozwoli to rozgrywającemu uciec z jednym z przegrywających kar i zrobić cenną nadróbkę.

Podobną szansę niesie standardowy w tego typu sytuacjach manewr polegający na przepuszczeniu pierwszej lewy (!). A pewnie nieco większą, teraz bowiem, aby definitywnie ograniczyć rozgrywającego do 10 lew obrońca W będzie musiał przejąć ♦D partnera ♦K (!) i odwrócić w atu. Teraz już nic dobrego gracza N nie czeka. Racjonalnie będzie zabić tę lewę ♠A w ręce (choć i impas w niczym e-N-owi nie zaszkodzi), ściągnąć jeszcze ♠K i zagrać w trefle. Niestety, aktualny układ tego koloru 4–1 będzie nie do przejścia i oprócz ♠D rozgrywający będzie musiał oddać jeszcze drugą lewę karową.

Stąd najczęstszym wpisem w protokole winno być minimaksowe 620 dla NS.

Minimaks teoretyczny:  4♠(NS), 10 lew; 620dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).