Rozdanie 2.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A Q 10 6 ♥ A 9 5 2 ♦ Q 4 3 ♣ A 2
♠ K 9 4 ♥ K 10 7 6 ♦ J 10 8 ♣ 10 4 3		♠ J 2 ♥ Q J 4 3 ♦ 7 5 ♣ J 8 7 6 5
	♠ 8 7 5 3 ♥ 8 ♦ A K 9 6 2 ♣ K Q 9

W tym rozdaniu po pasie E gracze S będą otwierać 1♦, W spasuje, a N odpowie 1♥. Po pasie E S zalicytuje 1♠. Teraz N sforsuje do końcówki, najczęściej za pomocą Podwójnego Magistra – będzie to 2♦ – sztuczny forsing do dogranej (to jedna z sekwencji, w których w początkach stosowania tej konwencji czasem zapisywano +190, co walnie przyczyniało się do utrwalenia Podwójnego Magistra w pamięci). Po 2♦ S zalicytuje 2BA – zatrzymanie w treflach, a N uzgodni piki przez 3♠. S pokaże krótkość przez 4♥, N zapyta o asy i zalicytuje szlemika w piki:

2♦ – sztuczny forsing do dogranej;
2BA – zatrzymanie treflowe;
3♠ – zachęcające uzgodnienie pików;
4♥ – po szlemikowym uzgodnieniu pików na wysokości trzech ręka w układzie 5-4 pokazuje krótkość, co nie wyklucza cue bidu w pominiętym kolorze (kolorach);
5♣ – jedna wartość z pięciu.

W prawdopodobnie zaatakuje w trefle, rozgrywający powinien wziąć w ręce i zagrać atu do dziesiątki, a potem przejść do ręki karem i zagrać na ponowny impas damą atu, co doprowadzi do wygrania szlemika.

Myślę, że niejeden po takim początku zapyta o asy od razu po 1♠, chociaż lepiej dowiedzieć się o układzie ręki partnera – np. przy 4252 do szlemika potrzeba by niezłej karty.