Rozdanie 4.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ A 7 5 4 3 2 ♥ J 8 4 3 ♦ 7 ♣ Q 5
♠ K Q J 9 6 ♥ A 10 7 ♦ 10 6 5 ♣ 3 2		♠ 8 ♥ Q 6 5 2 ♦ A K Q 4 ♣ K J 8 4
	♠ 10 ♥ K 9 ♦ J 9 8 3 2 ♣ A 10 9 7 6

Tutaj gracze W raczej będą pasować, z kartą N pewnie część otworzy 2♦ mimo posiadania czwórki kierów. Po 2♦ E da kontrę – wywoławczą do pików. S najczęściej spasuje – oznacza to „warunkową akceptację gry 2♦ z kontrą o ile otwierający nie ma krótkości w karach”. W skoczy w 3♠ – to musi być góra pasa na niezłej piątce i E zalicytuje 3BA.

3♠ – jeżeli W zdecydowałby się na ryzykowny pas karny – przy standardowej kontrze („wywoławczej do pików”) partnera taka decyzja na pewno wchodzi w rachubę – to NS zagrają zapewne 2♠ z kontrą, co najmniej bez dwóch.

Na 3BA S zaatakuje w trefle, zwykle dziesiątką. Rozgrywający pobije podłożoną damę i zagra w piki. N weźmie i podegra trefla, a S po wzięciu lewy musi w coś zagrać, co będzie ósmą lewą rozgrywającego, a dziewiątą rozgrywający dostanie po kolejnej wpustce.

Tam, gdzie N spasuje, E otworzy 1♦, a W skoczy w 2♠, co pokaże górę pasa z pikami, a E zalicytuje 3BA.

Po tego typu licytacji, bez informacji o 5 karach w ręce S rozgrywający może szukać lewy w karach, grając ten kolor z góry, co uniemożliwi wpustkę i doprowadzi do wpadki.

Tam, gdzie W odpowie 1♠, E da prawdopodobnie rebid 1BA (rewers 2♥ nawet we Wspólnym Języku z tą kartą wygląda mało estetycznie), a W powinien za pomocą Magistra 2♣ pokazać górę z 5 pikami, po czym E zalicytuje 3BA:

2♣ – słabe z fitem karowym, bądź w układzie 4♠-5+♣, albo ręce inwitujące;
2♦ – automat;
2♠ – 10-11 PC z 5 pikami.