Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

	♠ == ♥ K9542 ♦ A542 ♣ A642
♠ KQ87 ♥ 108 ♦ J10876 ♣ 103		♠ J964 ♥ AJ63 ♦ KQ9 ♣ QJ
	♠ A10532 ♥ Q7 ♦ 3 ♣ K9875

¹ dwukolorówka Wilkosza

² pytanie, majac pewność znakomitego sfitowania jednego z kolorów partnera, N przesądza dograną

³ trefle i starszy

⁴ pytanie

⁵ trefle i piki

¹ dwukolorówka piki i młodszy

² pytanie

³ piki i trefle

Kiedy tylko N dowie się, iż partner ma dwukolorową kartę z treflami, zapowie końcówkę w ten kolor, na pewno będzie to bowiem kontrakt warty zalicytowania; 5♣ powinno być zatem w tym rozdaniu grą standardową. A że atuty dzielą się 2–2, będzie można nawet zrobić szlemika, przynajmniej wówczas, gdy rozgrywający pójdzie na całość, a przedtem wdroży interesujący manewr o nazwie widelec Mortona. Aby bowiem zdobyć dwanaście wziątek po mocno prawdopodobnym wiście w atu – S musiałby koniecznie zabić pierwszą lewę ♣A na stole (!), a następnie wyjść stamtąd blotką kierową (!). Gdyby obrońca E wskoczył wówczas ♥A, umożliwiłby przeciwnikowi wyrobienie tego koloru już tylko jedną przebitką. Na dwanaście wziątek e-S-a złożyłoby się wówczas siedem lew atutowych (powiedzmy pięć w ręce S i dwie przebitki u e-N-a), trzy kierowe (dwie honorowe i jedna forta) oraz dwa asy: karowy i pikowy. Natomiast jeśliby obrońca E dołożył w pierwszej rundzie kierów blotkę (a tak by bez wątpienia postąpił), rozgrywający wziąłby tę lewę ♥D w ręce, po czym – przerzuciłby się na piki (!?). Na ♠A musiałby wyrzucić ze stołu kiera (!), a potem przebiłby tam trzy piki, a w ręce – trzy kara (po uprzednim ściągnięciu asa w tym kolorze). Wreszcie – w końcówce trzykartowej – ściągnąłby ♣K i wykorzystałby wyrobionego pika (osiem wziątek atutowych: cztery w ręce S oraz cztery przebitki pikowe u N, kier, ♠A, ♦A i pikowa forta). Gdyby zaś – wcześniej – obrońca E wyprzedzająco przebił damą atu czwartą rundę kar, S wyrzuciłby z ręki kiera. A potem przebił tam ♥A dziewiątką atu, ściągnął ♣K i wykorzystał dobrą ♠10.

Rzecz jasna jednak, opisana wyżej rozgrywka na lew dwanaście nie jest jednak w zasadzie możliwa do przeprowadzenia, jako że nie daje gwarancji zdobycia wymaganych ze względu na wysokość kontraktu jedenastu wziątek. Rozgrywający – po wzięciu drugiej lewy na ♥D w ręce – po prostu powtórzy więc kierem (wkoło – aby wykorzystać szansę ♥A x w ręce E), a potem będzie kontynuował wyrabianie tego koloru. A że to będzie wymagało przebicia dwóch kierów w ręce S, skończy się na jedenastu wziątkach: siedmiu atutowych, dwóch kierowych, karowej oraz pikowej. I po takiej, dużo bezpieczniejszej, grze rozgrywający wziąłby lew dwanaście – gdyby nie tylko atuty dzieliły się 2–2, ale też kiery były rozłożone 3–3 albo obrońca E miałby w tym kolorze drugiego asa.

Podstawowym wpisem w turniejowy protokół tego rozdania będzie zatem 400 punktów dla NS.

Minimaks teoretyczny: 6♣(NS), 12 lew; 920 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (NS);

♦ – 6 (NS, WE!);

♥ – 9 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (NS).