Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

	♠ Q83 ♥ K73 ♦ Q9632 ♣ 64
♠ AK1094 ♥ 109 ♦ AKJ ♣ A52		♠ J75 ♥ AQ652 ♦ 10754 ♣ 8
	♠ 62 ♥ J84 ♦ 8 ♣ KQJ10973

Karta W jest zbyt silna na wejście 3♠, skontruje on zatem najpierw otwarcie 3♣, a dopiero w następnym okrążeniu pokaże piki. Taka sekwencja na pewno jednak nie świadczy o samodzielnym kolorze pikowym, z takowym – oraz silną ręką – gracz W skoczyłby bowiem konstruktywnie na 4♠ od razu po 3♣ e-S-a.

Przeciwko pikowej grze zawodnika W – obrońca N wyjdzie w licytowane przez partnera trefle. Rozgrywający powinien zabić ♣A i… w widne karty łatwo jest wziąć dwanaście lew, w zakryte nie jest to wszakże wcale oczywiste. Ponieważ jednak i tak trzeba będzie (nawet przy bardzo korzystnej sytuacji w kierach) przebić na stole dwa trefle, najlepiej jest zrobić pierwszą z tych przebitek od razu w drugiej lewie. A potem cofnąć się do ręki asem atu, zaimpasować kiery damą na stole, zgrać też ♥A, przebić w ręce kiera, przebić kolejnego trefla waletem atu, wrócić do ręki ♦A, po czym ściągnąć ♠K i odejść pikiem. Zgodnie z szansami matematycznymi w lewie tej dojdzie do ręki – na ♠D – broniący N. W następnej gracz ten będzie musiał wyjść w karo – spod damy, a to zapewni rozgrywającemu dwunastą wziątkę. Jeśli tylko N ma ♠D x x, wpustka ta będzie pewna, obrońca ten zostanie bowiem uprzednio pozbawiony zarówno kierów, jak i trefli.

Wyobraźmy sobie jednak, że rozdanie wygląda następująco…

Strona NS po partii, rozdawał S.

	♠ D 8 3 ♥ K 8 7 3 ♦ D 9 6 3 ♣ 6 4
♠ A K 10 9 4 ♥ 10 9 ♦ A K W ♣ A 5 2		♠ W 7 5 ♥ A D 6 5 2 ♦ 10 7 5 4 ♣ 8
	♠ 6 2 ♥ W 4 ♦ 8 2 ♣ K D W 10 9 7 3

…wówczas opisana wyżej rozgrywka zakończy się fiaskiem. Obrońca N wyprzedzająco (tzn. przed dziadkiem) przebije bowiem trzecią rundę trefli damą atu i odejdzie bezpiecznie pikiem. I rozgrywający będzie jeszcze musiał oddać wziątkę na ♦D.

Aby wziąć dwanaście lew przy ostatnim rozkładzie kart, należy rozgrywać trochę inaczej. Owszem, w drugiej lewie trzeba koniecznie przebić na stole trefla, następnie jednak – po powrocie do ręki asem atu (albo karem) – nie można grać w kiery, tylko należy przebić na stole drugiego trefla (waletem atu). A potem wrócić do ręki ♦A, ściągnąć ♠K i odejść pikiem, a w końcówce ustawić e-N-a w prostym kierowo-karowym przymusie (oczywiście konieczne będzie jeszcze wykonanie impasu przeciwko ♥K). A konkretnie – gdy po wzięciu lewy na ♠D N odejdzie kierem, trzeba zrobić impas damą w dziadku, wrócić do ręki ♦K i ściągnąć pozostałe dwa piki… Podobnie potoczyłoby się rozdanie, gdyby w trzeciej rundzie trefli obrońca N wskoczył przebitkowo ♠D i odszedł w pika (a nie w kiera).

Jak widać, nawet przy statystycznie uzasadnionym założeniu, iż obrońca N ma ♠D x x oraz ♥K, rozgrywki na dwanaście lew różnią się – i wzajemnie wykluczają! – w zależności od liczby posiadanych przezeń kierów. W turniejowych protokołach tego rozdania można się zatem spodziewać zarówno zapisów 680, jak i 650, a nie – jak na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać – wyłącznie „oczywistych” sześćsetosiemdziesiątek.

Minimaks teoretyczny: 6♠(WE), 12 lew; 980 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 10 (WE);

♥ – 11 (WE);

♠ – 12 (WE);

BA – 10 (WE).