Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ 3 ♥ AJ7653 ♦ K6 ♣ K643
♠ T752 ♥ 8 ♦ 972 ♣ QJ852		♠ AKJ9864 ♥ 42 ♦ T543 ♣
	♠ Q ♥ KQT9 ♦ AQJ8 ♣ AT97

¹ mimo niekorzystnych założeńE – z solidnym siedmiokartem pikowym i układem 7–4–2–0 jest w pełni upoważniony do zgłoszenia tej zapowiedzi

² najwygodniej byłoby zapytać się teraz o asy, ale zapowiedź 4BA – w myśl aktualnych zaleceń teoretycznych – wskazywałaby dwukolorówkę na młodszych; S zgłasza zatem inwitujące wielkiego szlema 5♠, sprawę zalicytowania (co najmniej) szlemika musi już bowiem uznać za przesądzoną

³ skoro partner skoczył w niekorzystnych założeniach na 4♠, W jest zobligowany do zgłoszenia obronnych 6♠

Czyni to zatem od razu, aby maksymalnie utrudnić przeciwnikom drogę do ewentualnego wielkiego szlema. Nic z tego, N ma minimum otwarcia, w tym tylko jednego asa, nie dysponuje też renonsem pikowym, uprzedza więc o tym swojego partnera, 6♠ gracza W kontrując. I te stają się kontraktem ostatecznym, a tym samym – w pełni racjonalnie, jeśli chodzi o postępowanie obu stron – osiągnięty zostaje teoretyczny minimaks rozdania. Wydaje się, iż opisany wyżej przebieg wydarzeń powtórzy się na bardzo wielu stołach turnieju, zarówno bowiem z punktu widzenia brydżowej teorii, jak i turniejowej praktyki wszystkie zapowiedzi, jakie zgłosili tu tak zawodnicy NS, jak i WE, wydają się być automatyczne.

Istotnie, kontrakt 6♥, ustawiony z naturalnej ręki N, zostałby łatwo zrealizowany. Najprawdopodobniej z nadróbką, bowiem niejeden zawodnik E postawiłby wówczas na pierwszym wiście na ♠4 (!). Chodziłoby o to, aby dopuścić partnera na hipotetyczną ♠D i otrzymać odeń przebitkę treflową. Manewr ten jednak nie powiódłby się i pierwszą lewę wzięłaby singlowa ♠D w dziadku. W protokole rozdania pojawiłby się zapis w wysokości 1010 dla NS. Szlemik kierowy z ręki S zostałby zaś położony po ataku treflem – do przebitki.

Po 4♠ gracza E jego partner na pewno jednak wcześniej czy później zgłosi obronne 6♠. Wprawdzie znajduje się w założeniach niekorzystnych, ale nietrudno będzie mu wyliczyć, że nawet w takiej sytuacji zapisowej okaże się to obroną opłacalną. Partner powinien bowiem posiadać albo osiem pików, albo siedem kart w tym kolorze oraz jakąś lewę boczną. Tu stanowi ją czterokart karowy, wprawdzie nie wyrobi się w nim naturalnej wziątki honorowej, ale będzie można przebić w ręce W jedno karo. A także kiera, przeto zawodnicy WE mają dziewięć pewnych wziątek przy grze w piki. Na skontrowanego szlemika wpadną zatem tylko bez trzech, za 800 punktów, jak najbardziej więc opłacalnie.

W protokołach rozdania powinny zatem dominować następujące wpisy: 1010, 980 oraz minimaksowe 800 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 6♠(WE) z kontrą, 9 lew; 800 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 12 (N!);

♥ – 12(N!);

♠ – 9 (WE);

BA – 6 (NS).