Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ 43 ♥ Q74 ♦ J972 ♣ K986
♠ Q ♥ K982 ♦ 8654 ♣ AJ43		♠ K952 ♥ J653 ♦ AKQ ♣ 75
	♠ AJT876 ♥ AT ♦ T3 ♣ QT2

¹ półforsujące

albo:

¹ półforsujące

² wyprzedzająca kontra wznawiająca

Częściówka piki przeciwko kierom – te ostatnie znajdą się w końcu na wierzchu, o ile tylko rzecz jasna w ogóle wyjdą z cienia. Kiedy bowiem W będzie cały czas milczał jak zaklęty, końcowym kontraktem staną 2♠ e-S-a. Gdy zapowiedź ta dobiegnie na pozycję reopen, gracz E będzie wprawdzie wiedział, że partner jest raczej w pikach krótki, wcale niekoniecznie ta krótkość ta musi być jednak singletonem (tylko dubletonem, sporadycznie W może nawet mieć w pikach trzy karty). Nie ma zatem pewności, że NS mają osiem pików, przeto i WE nie muszą posiadać żadnego koloru uzgodnionego. Z tego powodu pozycja ta (E) jest w ogóle bardzo niebezpieczna dla wszelkich działań wznawiających. Tym bardziej w rozdaniu autentycznym – kiedy to gracz E poza pikami ma longera jedynie w kierach, czyli do wywołania tylko ten jeden kolor. Na pewno zatem na 2♠ przeciwników gracz E spasuje. Wprawdzie po starannej obronie, rozpoczętej wistem w kolor młodszy, będzie można grę tę położyć, ale na ogół tylko bez jednej, za 50 punktów. W zasadzie aby tego na pewno dokonać, broniący będą musieli zmontować przebitkę treflową – tyle że ♠K 9 x x w ręce E – w połączeniu z partnerową singlową ♠D – nawet bez przebitki i tak dadzą dwie wziątki atutowe. Generalnie gracze WE wezmą zatem dwa kara, kiera, trefla oraz dwa piki.

Los rozdania znajdzie się jednak w rękach gracza W, który jest wprawdzie od swojego partnera wyraźnie słabszy, ale za to posiada typowy układ wywoławczy 4441, czyli możliwość gry we wszystkie trzy kolory poza kolorem przeciwnika. I to on właśnie może – a w zasadzie nawet powinien – wywoławczo skontrować 2♠ e-S-a. Oczywiście, także on nie będzie pewien, iż przeciwnicy posiadają na osi osiem pików, z układem trójkolorowym działanie wznawiające będzie jednak dużo bardziej bezpieczne. Także dlatego, że z tzw. bilansu stołu będzie niezbicie wynikało, że partner (gracz E) ma w ręce coś około odzywki. A że ponadto (także) strona WE znajduje się przed partią, wyprzedzająca kontra reopen gracza W – na 2♠ otwierającego – jest działaniem ze wszech miar godnym polecenia.

Doprowadzi ona do kontraktu 3♥, który po kontrze partnera zapowie gracz E. Przeciwko tej grze S wyjdzie najprawdopodobniej ♦10. Rozgrywający utrzyma się figurą w ręce, po czym najprawdopodobniej zagra w piki, aby przygotować sobie przebitki tego koloru na stole. S wskoczy wówczas ♠A i będzie kontynuował kierem. Po utrzymaniu się w ręce rozgrywający zagra w blotkę atu – do króla, po czym będzie mógł albo powtórzyć kierem (w pierwszej rundzie koloru od e-S-a wyskoczy ♥10, będzie zatem wiadomo, że pozostał u niego as bądź as z damą), albo zagrać w kara i przebić na stole dwa piki. S weźmie ♥A, a jego partner będzie mógł co najwyżej zrobić nadbitkę damą atu. Oprócz tych dwóch honorów kierowych rozgrywający odda jeszcze tylko trefla. Zrobi zatem swoje, warte 140 punktów, za które jego para otrzyma dużo, dużo wyższą notę, aniżeli za alternatywne 50 punktów za wpadkę e-S-a bez jednej na 2♠.

To właśnie – 50 i 140 dla WE – powinny być dwa podstawowe wpisy obecne w protokołach tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 3♥(WE), 9 lew; 140dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 6 (NS,WE!).