Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ K43 ♥ Q43 ♦ KJ93 ♣ KQ8
♠ A9 ♥ KJ62 ♦ AQ82 ♣ T95		♠ J62 ♥ 985 ♦ 4 ♣ J76432
	♠ QT875 ♥ AT7 ♦ T765 ♣ A

¹ taka jest mniej więcej bilansowa wartość ręki S przy grze w piki, zapowiedzenie z nią tylko 2♠ byłoby sporym niedolicytowaniem

² N ma lekka nadwyżkę honorową i sporą nadwyżkę lokalizacyjną – jego honory leżą bowiem za otwierającym

Ponadto wiadomo, iż gracz W ma w zasadzie wszystkie punkty swojej strony, rozgrywka będzie się więc toczyła w widne karty. Z dwóch możliwych do zapowiedzenia końcówek często lepsze będą 3BA, a to ze względu na zrównoważony układ ręki N. Jeśli partner jest mocno niezrównoważony – np. ma układ 6♠–4♥, dlatego nie dał otwarcia słabymi 2♥ czy 2♦ multi – zawsze będzie mógł przenieść na 4♠.

Przeciwko 3BA(N) E wyjdzie najprawdopodobniej w trefla, a nie – optymalnie dla swojej strony – w kiera. Po tym ostatnim ataku N mógłby zrobić tylko swoje, oddałby bowiem dwa asy i dwa kiery. Po treflowym utrzyma się waletem na stole i zagra stamtąd w pika – do króla w ręce, i powtórzy stamtąd pikiem – do dziesiątki w dziadku. Potem dostanie się do stołu ♠D i zagra stamtąd ♦10, by puścić ją wkoło; bez trudu zrobi więc nadróbkę. Albo nawet dwie – gdy precyzyjnie rozczyta rozdanie i przed wejściem do dziadka ♠D ściągnie obie figury treflowe ręki; bądź też – nieco bezpieczniej – jeśli w drugiej lewie zagra ze stołu nie pika, tylko karo – do waleta w ręce (zaś rozgrywkę pików rozpocznie z ręki; straci wtedy jedynie przy konfiguracji ♠A W sec u W, ♦D ten gracz posiadać natomiast musi). Weźmie wówczas cztery piki, trzy kara, trzy trefle oraz kiera. A odda jedynie ♠A oraz ♦A.

Gorzej rysują się perspektywy końcówki pikowej, choć w zasadzie jedynie teoretycznie. W naturalny sposób zostanie ona bowiem ustawiona z ręki e-S-a, gracz W prawie na pewno nie zaatakuje więc przeciwko niej ♦A i karem – do przebitki. Gdyby dostał telefon z nieba i tak postąpił, a ponadto w trzeciej lewie jego partner odwróciłby kiera (w tym wypadku zamiast wystarczyłby zwykły lawintal), doszłoby do wpadki bez dwóch. A nawet bez trzech – jeśli w drugiej lewie rozgrywający zadysponowałby ze stołu ♦K…

Najprawdopodobniej przeciwko 4♠(S) padnie jednak normalny wist ♣9, rozgrywający utrzyma się zatem ♣A w ręce i wyjdzie stamtąd blotką atu. Jeżeli N wskoczy wówczas ♠A i zagra ♦A i karem – co będzie już jak najbardziej możliwe, jako że w pierwszej lewie dostanie od swojego partnera lawintalową ♣2 – gracz S zrobi jedynie swoje. Jeśli tylko, rzecz jasna, w drugiej rundzie kar nie zadysponuje ze stołu króla, zaś kierowy odwrót gracza E pobije w ręce asem. To ostatnie będzie bardziej niż oczywiste, potem bowiem rozgrywający wyatutuje, nawet ♠D i ♠K, i na ♣K D wyrzuci z ręki oba pozostałe tam jeszcze kiery. A następnie przebije w ręce kiera i zaimpasuje ♦D…

Oczywiście obrońca W może też pierwszą lewę pikową przepuścić, a dopiero po utrzymaniu się w drugiej asem zagrać ♦A i karem. Jego partner potwierdzi wówczas swą prośbę karową, dokładając atuty w kolejności ♠2 – ♠6. Dopiero gdyby i w tym momencie W do przebitki nie zagrał, S zrealizuje swój kontrakt z nadróbką.

W protokole tego rozdania możemy się zatem spodziewać przede wszystkim zapisów 620, 660, 630 i 600 dla NS, zaś dużo rzadziej – 650 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 5BA(S!), 11 lew; 660 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 11 (S!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 11 (S!).