Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ Q 6 4 ♥ A 9 8 2 ♦ Q 9 5 ♣ A J 9
♠ K J 10 9 ♥ J ♦ K J 10 3 2 ♣ 6 5 2		♠ 7 5 3 ♥ 10 6 5 3 ♦ 8 7 6 ♣ Q 8 4
	♠ A 8 2 ♥ K Q 7 4 ♦ A 4 ♣ K 10 7 3

¹ duża karta i układ 4333, wolno więc zaniechać ewentualnego uzgodnienia kierów i szybko wrzucić 3BA

albo:

¹ rozwiązanie ortodoksyjne

Gdyby graczowi W przyszła do głowy mocno ryzykowna kontra dwukolorowa, powinien zostać najpierw zrekontrowany, a potem już na wszystko kontrowany; po starannej obronie kontrakt 2♦(W) z kontrą zostanie położony bez czterech, za 800. Inna sprawa, iż aby cel ten osiągnąć, N nie mógłby zaatakować w atu. Chodzi bowiem o to, aby broniący wzięli trzy trefle, dwa piki, kiera oraz trzy (!) lewy atutowe, drogą skrótu kierowego, a w końcu promocji ♦9 w ręce e-N-a. Jeśli zatem gracz ten nie będzie pełny wiary w swe umiejętności obronne, lepiej zrobi, gdy zamiast kontrować 2♦, wrzuci 3BA.

Przeciwko 3BA(S) gracz W zaatakuje zapewne w kara, i to raczej waletem niż blotką. Rozgrywający zadysponuje wówczas ze stołu damę, a gdy ta się utrzyma, zagra ♥K i – ponieważ od W spadnie walet – kiera do asa na stole. A następnie ściągnie pozostałe dwa kiery, impasując obrońcy E dziesiątkę w tym kolorze. Potem będzie musiał poradzić sobie z treflami, co powinno mu się udać, zwłaszcza że do kierów niejeden gracz W pozbędzie się przynajmniej jednego trefla. A wtedy także w tym kolorze zdobędzie  cztery wziątki i nic nie będzie stało na przeszkodzie, aby spróbować jeszcze pika do damy. Skończy się zatem na nielicytowanym szlemiku, S weźmie bowiem dwa kara, cztery trefle, cztery kiery oraz dwa piki. Teoretycznie rzecz ujmując, byłoby to możliwe także po wiście naturalnym – treflowym czy nawet ♥W – wymagałoby to jednak od gracza S sporej ekwilibrystyki. Musiałby on mianowicie ściągnąć swoje osiem wziątek w treflach i kierach, a potem – w końcówce pięciokartowej – zagrać asem i blotką w kolor, w którym W zachował sobie drugiego króla (przedtem zaś pozbyłby się ze stołu karty koloru przeciwnego). W ten sposób wyrobiłby sobie wziątkę na dziadkową damę w tym kolorze, a jednocześnie ustawił przeciwnika na wpustce, czyli zmusił go do wyjścia spod króla w kolorze pozostałym. S wziąłby wówczas cztery trefle, cztery kiery, dwa piki i dwa kara.

Jeśli jednak – po ataku treflowym – ♣D zostałaby chybiona, E powtórzyłby karem i wszystko co w takich okolicznościach mógłby zrobić rozgrywający, to zagrać na karowo-pikowy przymus wpustkowy przeciwko W, który dałby mu lew 11.

Jeżeli natomiast chodzi o grę kierową, to przeciwko niej W wyszedłby najprawdopodobniej w trefla. I wówczas wprawdzie można byłoby wziąć 12 lew w sposób opisany wyżej (przymus i wpustka gracza W), najczęściej rozgrywający zagrałby jednak karo do damy – aby, gdy ♦K stoi, uniezależnić się od położenia ♠K. Wyrzutka pika na trefla nic by przecież nie dała ze względu na podział atutów 4–1. S zrobiłby przeto tylko jedną nadróbkę.

W protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim następujące wpisy: 490, 460 i 450 dla strony NS.

Minimaks teoretyczny:6BA(S!), 12 lew; 990 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (S!);

♦ –  9 (S!);

♥ – 12 (S!);

♠ – 10 (S!);

BA – 12 (S!).