Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 10 3 2 ♥ 9 ♦ A Q 9 3 ♣ Q J 9 7 2
♠ K J 7 5 ♥ 6 4 ♦ J 10 7 ♣ 10 8 6 5		♠ 4 ♥ 8 7 5 3 2 ♦ K 6 5 4 ♣ K 4 3
	♠ A Q 9 8 6 ♥ A K Q J 10 ♦ 8 2 ♣ A

Nasz System:

¹acolowski forsing do dogranej

²standardowy negat: brak trzech kontroli, dwóch mariaszy oraz ładnych 10⁺ PC

³5⁺♠ albo 4♠–5⁺♣/♦

⁴5⁺♠–4⁺♥

⁵trzykartowy fit pikowy, dobra karta (inaczej 4♠)

⁶partner nie może posiadać ani ♠K i ♦A, ani ♦A K

Wspólny Język:

¹konwencyjne: dwukolorówka 5⁺–5⁺ kiery z innym, przesądzenie dogranej

²fit pikowy, do koloru partnera (bez fitu pikowego N – w zależności od wersji konwencji – albo wskazałby fit w kolorze młodszym zapowiedziami 4♣ lub 4♦, albo zalicytowałby wywiadowcze 3BA – pytanie o boczny kolor partnera), szybkie jego uzgodnienie służy temu, aby z dwukolorówką na starszych otwierający mógł od razu przejść do cuebidów

³starsze, cuebid treflowy, brak karowego (z cuebidami w obu młodszych S powiedziałby 3BA; na tej wysokości dużo ważniejsze jest generalne sprawdzenie zatrzymań niż rozpoznanie ich charakteru – krótkościowego czy honorowego)

⁴cuebid

⁵cuebid, tu po to, aby wycisnąć coś jeszcze z partnera

⁶patrz niżej

Gdyby partner miał albo ♦A i ♠K, albo ♦K D i ♠K, sam powinien był wyjść z licytacją powyżej szczebla końcówki czy wręcz zapowiedzieć szlemika, S odsprzedał przecież bezwzględny forsing do dogranej, a po jego quasi-konwencyjnych 3BA N na podstawie swojej ręki mógł łatwo rozczytać, iż ma on singlowego ♣A oraz dwie blotki karowe (renons trefl i dwa-trzy kara to przypadek bardzo mało prawdopodobny).

Z kolei gdyby sam S miał rękę bogatszą jeszcze o ♠K, na pewno już po 4♦ partnera doprowadziłby do szlemika (w najgorszym wypadku na położeniu ♦A, często jednak zupełnie górnego). A ściślej, sprawdziłby asy i króle, aby gdy partner wskaże po jednym z tych honorów, zalicytować wielkiego szlema w bez atu.

Jak wykazałem, w rozdaniu tym racjonalna ocena sytuacji, wsparta ewentualnie takim czy innym rozwiązaniem konwencyjnym, powinna pozwolić parze NS na zatrzymanie się na bezpiecznym szczeblu czterech. Jeśli bowiem przekroczy ona ten próg, już jej kontrakt 5♠(S) po naturalnym ataku ♦W zostanie położony bez jednej, rozgrywający będzie bowiem musiał oddać ♦K oraz dwie wziątki atutowe. Końcówkę zrealizuje jednak bez trudu. W pierwszej lewie S zrobi impas ♦D na stole, tym bardziej  że po tak czytelnej licytacji pierwszy wist mógł z powodzeniem zostać oddany spod króla. E zabije ♦K i powtórzy karem, przeto S pobije ♦10 asem i zagra w atu. Aby nie stracić ewentualnej wziątki przy ♠K W x u E należałoby zrobić pierwszy impas ♠9 w ręce (bądź wyjść z dziadka ♠10), a potem wrócić na stół przebitką drugiej rundy kierów i zaimpasować atuty po raz drugi. Pozwoli to również zrealizować kontrakt 5♠ w przypadku ♠K W x x w ręce E. – Szkopuł? – Przegrywa się możliwą do wygrania grę (5♠), gdy W ma atutach singlowego waleta. Cóż, nie można mieć wszystkiego na raz. W tym wypadku należałoby zrobić pierwszy impas damą albo rozpocząć od pociągnięcia asa z góry, dałoby to niczym niezagrożone 11 lew. Dla równowagi – gdyby W symetrycznie posiadał ♠K, pierwszy impas damą spowodowałby, że rozgrywający mógłby zdobyć tylko 10 wziątek. Jeśli tylko W nie zagrałby trzeci raz w kara, po ponowieniu przez obrońcę tym kolorem S utrzymałby się bowiem ♦9 w dziadku, wyszedł stamtąd ♠10 i puścił ją wkoło…

Teoretycznie rzecz ujmując, można by zrealizować 5♠(N). Ale też wyłącznie w widne karty, rozgrywający musiałby bowiem nie tylko zrezygnować z impasu ♦K na rzecz ekspasu ♣K, ale też rozpocząć atuty od pociągnięcia asa z góry (bądź w ogóle nie atutować, tylko spędzać piki gracza W kierami…

W protokole rozdania spotkamy wiele wpisów w wysokości 620 dla NS, ale bez wątpienia również wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:  5♠(N!), 11 lew; 650 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 11 (N!);

BA – 10 (NS).