Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ Q J 5 3 ♥ A Q 3 ♦ Q 6 4 ♣ 6 5 3
♠ A 10 ♥ K ♦ A K 8 5 3 ♣ A K J 9 4		♠ K 8 7 6 2 ♥ 9 8 5 ♦ J 10 ♣ 10 8 7
	♠ 9 4 ♥ J 10 7 6 4 2 ♦ 9 7 2 ♣ Q 2

Nasz System:

¹pogranicze acolowskich 2♣, ♥K jest wszakże singlowy, często przeto będzie bezwartościowy

²układ 5⁺♦–4⁺♣, przesądzenie dogranej

³czwarty kolor, przede wszystkim wywiad bezatutowy, E jest słabiutki i ma układ zrównoważony, nie sięga więc ponad 3BA, ale nie może ich zgłosić, nie mając stopera kierowego (tym bardziej że partner wskazał rękę dwukolorową na innych kolorach)

⁴brak zatrzymania kierowego, wydłużenie treflowe, brak też rzecz jasna trzech pików

Wspólny Język:

^{1, 2}patrz niżej

Rebid 4♣ to konwencyjne wskazanie dwukolorówki 5⁺–5⁺ na młodszych, przesądzające dograną. Rozważmy jego wady i zalety w aktualnym rozdaniu. Jak już wspomniałem, będzie to pewnym przelicytowaniem karty, ponadto wykluczy zagranie ewentualnych 3BA. Z drugiej strony, gdybyśmy chcieli zalicytować inaczej, trzeba byłoby albo dać rebid 2♦ – także końcówkę przesądzający – a dopiero potem nazywać kolory, albo wskazać silnego trefla na karach zapowiedzią 3♦. To ostatnie jest chyba jednak rozwiązaniem najgorszym z możliwych – partner spasuje na 3♦ z ręką słabą bez fitu, posiadając przy tym, na przykład, cztery czy pięć blotek treflowych. A wówczas prawidłowym kontraktem będzie szlemik treflowy, podobnie jak przy ♣D 10 x x (a nawet bez ♣10) oraz dublu czy singlu karowym w ręce E. Ponadto, jak już kilkukrotnie o tym wspominałem, w tego typu sytuacjach wskazanie układu, szczególnie dużego, jest zazwyczaj o wiele bardziej istotne i efektywne, aniżeli ścisłe trzymanie się bilansu punktowego. Innymi słowy, na ogół opłaca się przelicytować kartę o szczebel, jeśli dzięki temu znajdzie się optymalny kolor do gry.

Tak jest też w tym turniejowym rozdaniu – w trefle wychodzi nawet szlemik, bierze się też w nie o jedną lewę więcej niż w kara. Końcówkę w bez atu położyłby natomiast jedynie atak kierowy, tyle że N musiałby zaatakować asem, gdyby zatem rozgrywającym firmówki został W, miałby pewne szanse na sukces.

Podobnie zresztą będzie w przypadku gry treflowej – abyW nie wziął wszystkich lew, gracz N musi odebrać na pierwszym wiście ♥A; to zresztą będzie jak najbardziej możliwe, a wręcz polecane. Także po każdym innym ataku, np. ♠D czy atutowym, rozgrywający zagra na przebicie na stole kar. W zasadzie zagwarantuje mu to kontrakt 5♣, jako że nadbitka (czy przebitka wyprzedzająca) będzie mogła zostać zrobiona jedynie damą atu. Teraz jednak okaże się, iż wystarczy przebić jedno karo, w kolejnych lewach zostanie przeto wykonany impas przeciwko ♣D i ściągnięcie wszystkich pozostałych atutów oraz fort karowych. W końcówce N zaskwierczy w prostym przymusie kierowo-pikowym, skutkiem czego rozgrywający skompletuje 13 wziątek.

W protokole rozdania powinny dominować zapisy 640 i 620 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 6♣(WE), 12 lew, 1370 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (WE);

♦ – 11  (WE);

♥ – 6 (WE);

♠ – 10 (WE);

BA – 7 (WE).