Analizy przygotował

Włodzimierz Starkowski

Rozdanie 1.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ Q 2 ♥ A K 10 8 6 2 ♦ 10 ♣ K 7 6 3
♠ A 9 8 7 6 5 4 3 ♥ 7 ♦ 8 ♣ A 10 4		♠ J 10 ♥ J 9 ♦ K Q 7 4 2 ♣ Q J 8 2
	♠ K ♥ Q 5 4 3 ♦ A J 9 6 5 3 ♣ 9 5

 Przy bardzo wielu stołach początek licytacji będzie wyglądał tak:

1. S inwituje końcówkę odzywką 2BA lub, w zależności od ustaleń pary NS, jakąś inną, ale nawet wtedy, gdy partner zgłosi negatywne 3♥, to może on sam powiedzieć cztery. To nie jest brak dyscypliny, ale „samoprzyjęcie” inwitu.

 Poczynania pary NS w tym rozdaniu są niemalże automatyczne, a strategiczną decyzję muszą podjąć gracze z EW.

 Wielki amerykański brydżysta Jeff Meckstroth hołduje zasadzie mówiącej, że poziom pięciu należy do przeciwników. Sugeruje on więc, by w licytacji dwustronnej nie iść wyżej, gdy druga strona zapowiedziała już kontrakt na wysokości pięciu.

 Jest jeszcze druga maksyma sformułowana przez Meckstrotha. Brzmi ona tak: Blokuje się tylko raz.

 Stosując się do powyższych światłych rad zawodnik W powinien pozwolić przeciwnikom grać pięć kierów. Problemów z realizacją tego kontraktu nie ma żadnych i za chwilę NS wpiszą 450 na swoją stronę. Tymczasem para EW grając w piki bierze dziewięć lew i oddaje przeciwnikom zaledwie 300 punktów…

 I jak tu wierzyć autorytetom? Odpowiedź jest prosta – wszystkie maksymy i zasady brydżowe formułowane są na bazie doświadczeń oraz rachunku prawdopodobieństwa, więc ich skuteczność widzimy dopiero po rozegraniu wielu, wielu rozdań.