Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ K94 ♥ T32 ♦ T43 ♣ Q865
♠ J53 ♥ KQ9 ♦ AJ86 ♣ KJ2		♠ T8 ♥ J8765 ♦ 97 ♣ T743
	♠ AQ762 ♥ A4 ♦ KQ52 ♣ A9

¹ fit kierowy: słabe albo przesądzenie końcówki

² naturalne, w ramach inwitu

³ warunkowe: N nie ma na 4♠, ale też w ramach słabego podniesienia z fitem nie może zalicytować tylko 3♠

Wspólny Język:

¹ karta zbyt słaba na wejście 1BA, szczególnie po partii

² konwencyjny negat

³ naturalne, ale z nadwyżką, choć niewykluczony jeszcze prawdziwy silny trefl

⁴ 5–6 PC w składzie zrównoważonym

⁵ silny trefl na pikach

⁶ alternatywą są nieforsujące 3♠, wtedy S powinien na nie spasować

Nie mam jednak zamiaru dobudowywać do tego rozdania specjalnej ideologii ani dzielić włosa na czworo: na NS jest pełne 24 PC, i to przecież nie najbrzydszych, oraz uzgodniony kolor starszy, nic przeto dziwnego, że duża większość okupujących ją duetów zapowie w zasadzie bilansową końcówkę w ten kolor. W zasadzie, albowiem przeciwwskazaniem jest licytacja gracza W, z której otwierający powinien wyciągnąć wnioski, że ma on figury położone za figurami e-S-a. A to osłabia bilans strony NS pozycyjnie, lokalizacyjnie. Szczególnie więc po licytacji według Wspólnego Języka – gdy N podniesie tylko do 3♠, S powinien na nie spasować. Podobnie, kiedy gramy Naszym Systemem – gdy po inwitujących 3♦ otwierającego jego partner zgłosi negatywne 3♠ (jak najbardziej wchodzące w rachubę, w końcu N zalicytował 2♥, będąc po partii), także ta zapowiedź powinna już zakończyć licytację. Krótko mówiąc, pewna szansa na zatrzymanie się w 3♠ będzie, ale większość par NS – jak sądzę – z niej nie skorzysta.

Tymczasem przeciwko pikowej grze e-S-a W wyjdzie być może w atu – i gra zostanie już wypuszczona. Rozgrywający zabije bowiem asem w ręce i czym prędzej zagra ♣A i treflem (czy – technicznie nieco lepiej – blotką trefl spod asa!) – wyrobi więc sobie dziadkową ♣D, na którą pozbędzie się potem z ręki przegrywającego kiera. Po ♣K W wyjdzie rzecz jasna ♥K, ale rozgrywający – dobrze wiedząc z licytacji, gdzie co leży – będzie już w stanie osiągnąć sukces. Zabije mianowicie ♥K asem, zgra ♠D, wejdzie na stół ♠K, na ♣D wyrzuci z ręki kiera, przebije w ręce kiera (koniecznie!) i wyjdzie stamtąd w karo, powiedzmy królem. W zabije ♦A (przepuszczenie nic mu nie pomoże, jako że S będzie wtedy kontynuował z ręki małym karem) i wyjdzie ♥D. Ale rozgrywający zrzuci z ręki blotkę karo (!) i w trzykartowej końcówce W będzie musiał zagrać spod ♦W, ostatnie trzy wziątki zdobędą więc ♦10, ♦D i ostatni pik w ręce e-S-a.

Gdyby zaś W przepuścił ♦K, w następnej lewie musiałby wskoczyć ♦W, a potem odejść ♥D. S przebiłby ją jednak w ręce ostatnim atutem i – z konfiguracji ♦D 5 – kontynuowałby ♦5. W musiałby wskoczyć ♦A (inaczej wziątkę zdobyłaby ♦10 w dziadku) i oddać ostatnią lewę rozgrywającemu – na ♦D w ręce.

Proszę zauważyć, że sześciokartowej końcówce – po wykorzystaniu dziadkowej ♣D – konieczne było przebicie w ręce kiera. Kiedy bowiem zamiast tego rozgrywający zagrałby od razu w karo – do figury w ręce – W pobiłby ją ♦A i odszedł kierem. S przebiłby w ręce i zagrał małe karo, ale W wskoczyłby ♦W i miałby na odejście jeszcze jednego kiera. A kara w rękach NS byłyby zablokowane: na stole byłaby singlowa ♦10 (i trefl), a w ręce – ♦D 5. Rozgrywający nie byłby więc w stanie wykorzystać dwóch – teoretycznie rzecz ujmując, dobrych – kar.

Oczywiście po ataku ♥K rozgrywający nie uniknąłby wpadki (na 4♠). Musiałby bowiem bezwarunkowo oddać trefla, kiera oraz dwa kara.

W protokole rozdania spotkamy więc – może niespecjalnie często – wygrane końcówki pikowe za 620 dla NS, ale też 140 i 170 dla tej strony oraz – obawiam się, że najczęściej – wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 7(WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (NS).